Η μεγάλη αλλαγή που προκάλεσε η ΑΟΖ στο στρατηγικό βλέμμα της Ελλάδας είναι ότι εξετάζει πια πολύ περισσότερες χώρες σε συνδυασμό με τις σχέσεις που έχουμε. Με την ΑΟΖ τώρα παίζουμε με την Αλβανία, την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και βέβαια όπως και παλιά την Τουρκία. Απλώς το δυναμικό της ΑΟΖ καθοδηγεί τις κινήσεις μας, αφού λειτουργούμε με τα θετικά. Γι’ αυτό υπάρχει μία προτεραιότητα με την Ιταλία, αφού έχουμε υπογράψει συμφωνία υφαλοκρηπίδας από το 1977, αλλά υπάρχει και το κοίτασμα Πύρρος στο θαλάσσιο οικόπεδο 2 στο Ιόνιο. Έχουμε βέβαια καλή σχέση με την Κύπρο λόγω Ελληνισμού, αλλά η ζώνη επαφής όσον αφορά στις ΑΟΖ μας είναι μόνο 48,6 χιλιόμετρα κατά συνέπεια πρέπει να ενισχυθεί με το τριπλό σημείο επαφής με την Κύπρο και την Αίγυπτο. Σε αυτό το πλαίσιο έγιναν οι δύο τριμερείς κι ετοιμάζεται τώρα και η τρίτη. Μέσω της Κύπρου έχουμε έμμεσα επαφή και με το Ισραήλ, πράγμα το οποίο έγινε με την άλλη τριμερή. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δυναμικό της ΑΟΖ έρχεται να εφαρμοστεί πάνω σε μία διαχρονική οριζόντια στρατηγική. Έτσι αυτοί που βλέπουν στην ΑΟΖ μόνο τον οικονομικό παράγοντα, δεν αντιλαμβάνονται ότι το βυθισμένο μέρος του παγόβουνου είναι η στρατηγική που αποτελεί το δυναμικό της ενέργειας. Έτσι αναδεικνύεται μ’ ένα πρακτικό τρόπο το γνήσιο υπόβαθρο της ΑΟΖ.