Η κατάργηση του αφορολόγητου αφορά τους πάντες, αλλά ειδικά τους πολιτικούς που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα όταν έχουν επιλεχθεί από τον ελληνικό λαό μέσω δημοκρατικής ψηφοφορίας. Έτσι η κατάργηση του αφορολόγητου των βουλευτών και ως πρακτική και ως σύμβολο έπρεπε να είχε γίνει πολύ πιο νωρίς, για να δούμε όλοι μας ότι όλοι συμβάλλουμε έμπρακτα στον αγώνα της πατρίδας μας, σημασία όμως έχει ότι θα γίνει. Και το ίδιο ισχύει και για τη μείωση των αποζημιώσεων των υπουργών, των διοικητών στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς και των Προέδρων των Ανεξάρτητων Διοικητικών Αρχών. Στο κάτω κάτω της γραφής είναι και αυτοί Έλληνες. Επιπλέον γιατί να υπάρχουν τέτοιου τύπου φορολογικών εξαιρέσεων, υπήρχε κάποιος οικονομικός λόγος ή ήταν απλώς παλαιωμένη συνήθεια που σκοτώνει τη σκέψη και δεν επιτρέπει να δούμε ότι πρέπει να υπάρξει μία συλλογική προσπάθεια. Αυτή η κατάργηση του αφορολόγητου δεν επιβλήθηκε, είναι απλώς μία φυσιολογική διαδικασία όταν λες ότι παλεύεις για την πατρίδα και για τα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Δεν είναι λοιπόν το πρέπει που καθοδηγεί αυτή την πράξη, αλλά το πρέπον για έναν λαό που πιστεύει στη δημοκρατία, στην ελευθερία και στην ισότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά όταν αντιμετωπίζουμε μία επικίνδυνη κατάσταση.