Το άνοιγμα της αγοράς του φυσικού αερίου δεν είναι τίποτα από την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου και δεν μπορεί να παρουσιαστεί, ούτε ως μη αναμενόμενη, ούτε θέμα γνήσιας διαπραγμάτευσης, αφού είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει για να έχουμε ένα κοινό πλαίσιο. Επίσης πρέπει να υπενθυμίσουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα, προς το παρόν, δεν είναι καν παραγωγός φυσικού αερίου. Έτσι οι Εταιρείες Παροχής Αερίου της Αττικής, της Θεσσαλίας και της Θεσσαλονίκης, παρέχουν φυσικό αέριο που προέρχεται από το εξωτερικό. Για ποιο λόγο λοιπόν να υπάρχει το πλαίσιο της αποκλειστικότητας της χρήσης του δικτύου λιανικής πώλησης. Αυτή η διαδικασία είναι φυσιολογική και θα περάσει από μία μεταρρύθμιση της αγοράς έως την πλήρη απελευθέρωση. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα πρόβλημα σε εθνικό επίπεδο. Η μόνη διαφορά αφορά αποκλειστικά τους ιδιώτες που συμμετέχουν σε αυτές τις Εταιρείες Παροχής Αερίου, διότι σίγουρα θα ποντάρουν πάνω στο θέμα της αποκλειστικότητας σε σχέση με την κατασκευή, αλλά και τη χρήση του δικτύου. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι το πιο σημαντικό, ειδικά τώρα, δεν είναι το φυσικό αέριο, αλλά το δίκτυο. Διότι η παροχή του φυσικού αεριού αλλάζει ανάλογα με τα συμβόλαια και τις χώρες, ενώ το δίκτυο είναι σημαντικό να παραμείνει ελληνικό και μάλιστα σ’ ένα πεδίο δράσης ευρωπαϊκό, έτσι ώστε να έχουμε και την ασφάλεια του κοινοτικού δίκαιου. Διότι αφού λειτουργούμε με αυτό και μάλιστα το αξιοποιούμε για το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, πρέπει να το υποστηρίξουμε και έμπρακτα, για να είναι πιο ανθεκτικό και για να μπορεί να επιβάλλει μια διαφορά όταν δεχόμαστε πιέσεις από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσπαθούν με έμμεσο τρόπο να εισέλθουν στην ευρωπαϊκή αγορά χωρίς όμως να τηρούν τους κανόνες. Ουσιαστικά έχουμε μια ασφαλιστική δικλίδα που είναι πολύ σημαντική ειδικά όταν σκεφτόμαστε την μεγάλη εικόνα της ενεργειακής ασφάλειας που είναι βέβαια πιο σημαντική κι από την οικονομική, αφού συνδυάζει άμεσα θέματα υψηλής στρατηγικής.