Όταν δεν μπορείς πια να ομολογήσεις ούτε στον εαυτό σου πόσες αλλαγές έχεις κάνει για να σταθείς ως πολιτικός αναλλοίωτος, το μόνο που σου μένει είναι το χιούμορ γιατί αλλιώς δεν μπορείς να πιστέψεις ούτε καν αυτά που λες. Έτσι αυτή την περίοδο δεν έχουμε μόνο θεατρικές παραστάσεις, αλλά και επιθεωρήσεις. Ακούμε λοιπόν μερικούς να λένε ότι δεν άλλαξαν ποτέ κι αναρωτιόμαστε αμέσως για ποια χρονική μονάδα μιλούν, γιατί είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι έχουν διαβάσει τη Μοναδολογία του Leibniz. Άλλοι λένε ότι δεν θα ψηφίσουν κάτι που δεν πιστεύουν, αλλά ξέρουμε ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα εδώ και καιρό κι ερωτούμε εύλογα τι κάνουν εδώ; Άλλοι ακόμα θα ψηφίσουν για να μην ξαναγίνει το ίδιο, αλλά αφού είναι το ίδιο γιατί το ψηφίζουν. Και πώς να έρθει το τέλος μιας διαδικασίας με την επανάληψη των ίδιων νοητικών σχημάτων για τρίτη φορά; Άλλοι θέλουν άλλο νόμισμα, αλλά λειτουργούν με το ίδιο και μάλιστα το βάζουν και στο εξωτερικό για να μην αλλάξει με την ποθούμενη, επίσημα, αλλαγή. Άλλοι είναι της αγροτιάς αλλά δεν έχουν βάλει ούτε στιγμή ένα πόδι σ’ ένα κτήμα. Και δεν είναι ανάγκη να προσθέσουμε ότι δεν έχουν ιδέα για τον ελληνικό ζεόλιθο. Άλλοι μιλούν συνεχώς για την κυριαρχία της Ελλάδας, για να αποφύγουν να μιλούν για τα κυριαρχικά της δικαιώματα κι αναζητούν ακόμα να μάθουν τι είναι η ελληνική ΑΟΖ, λες και ξέρουν τι είναι ΑΟΖ. Έτσι με χιούμορ απολαμβάνουμε το παράλογο που επιλέχτηκε.