Ο μεγάλος διαγωνισμός περί υδρογονανθράκων με τα 20 θαλάσσια οικόπεδα είναι ένα καλό κριτήριο για να αξιολογηθεί η ασχετοσύνη μερικών που το έπαιξαν αρμόδιοι και τα έκαναν θάλασσα για την Ελλάδα. Όταν δημοσιεύτηκε ο διαγωνισμός, οι ξένοι παρατηρητές, τον χαρακτήρισαν ως πολύ επαγγελματικό. Στη συνέχεια εκδόθηκε στην επίσημη εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι έγινε αποδεκτός από τα 28 κράτη-μέλη χωρίς εξαίρεση. Μετά όμως είδαμε τα πάντα: την παραλίγο ακύρωσή του, την παραλίγο τροποποίησή του, την παράτασή του, δίχως να γίνονται πια οι απαιτούμενες επαφές για να λειτουργήσει δυναμικά, αφού άλλες ήταν οι προτεραιότητες και τελικά έχουμε μόνο τρεις υποψηφιότητες για 20 θαλάσσια οικόπεδα, ενώ η Κύπρος είχε 33 για 12 οικόπεδα. Υπήρξε ενδιαφέρον μόνο σε τρία αντί για εννέα στην Κύπρο. Και πάλι καλά που δεν αποσύρθηκαν όλοι με όλα όσα έγιναν λόγω πολιτικής ασάφειας, γιατί κανένας δεν θέλει να υπογράψει ένα συμβόλαιο μ’ ένα κράτος που δεν ξέρει τι του γίνεται, γιατί ο καθένας λέει τα δικά του. Δεν μας έφταναν όλα αυτά και μάθαμε ότι δεν ανοίχτηκαν καν οι φάκελοι των υποψηφιοτήτων, ενώ ο καθένας δίνει αυτόματα 100.000 Ευρώ στην Ελλάδα κι ότι η επιτροπή που έπρεπε να τους αξιολογήσει δεν έχει συγκληθεί ακόμα. Επί της ουσίας, υπάρχει τόσο μεγάλη ασχετοσύνη λόγω απουσίας ειδικών του τομέα που η αλλαγή είναι απαραίτητη για να δούμε μέλλον στον τομέα. Διότι ακόμα και η υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν θα αναμειχθεί με το θέμα και ό,τι πρέπει να γίνει, τώρα θα γίνει μετά τις εκλογές. Τότε ανάλογα με τα αποτελέσματα θα δούμε αν τουλάχιστον το δεύτερο θαλάσσιο οικόπεδο θα είναι το ανάλογο του 12 στην Κύπρο ή απλώς θα λήξει άδοξα ένας διαγωνισμός λόγω προπαγάνδας.