Ενώ η Ελλάδα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε τους τελευταίους μήνες, αρχίζουν επιτέλους οι αναλυτές να μιλούν για την έννοια της ομαλοποίησης που προήλθε από τη συμφωνία και την προκήρυξη των εκλογών. Αυτό κι αν είναι αδιανόητο. Διότι πρακτικά σημαίνει ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, αρκεί να μη γίνει αυτό που έγινε. Σε επίπεδο στρατηγικής και ενέργειας όχι μόνο δεν έγινε τίποτα, αλλά αυτά που έγιναν ήταν ό,τι πρέπει για να χαθεί η αξιοπιστία της Ελλάδας σε θέματα διαγωνισμού υδρογονανθράκων. Ο μικρός διαγωνισμός δεν έχει καταλήξει ακόμα, μετά από τόσο καιρό. Και ο μεγάλος διαγωνισμός βασίζεται πια επί της ουσίας, μόνο πάνω στο δεύτερο θαλάσσιο οικόπεδο. Αμέσως μετά τις εκλογές θα πρέπει να ασχοληθούμε με την τριμερή Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος για την υπόθεση του τριπλού σημείου και των οριοθετήσεων των ΑΟΖ μας.Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε ανθρώπους που ξέρουν το θέμα κι όχι που ακόμα αναρωτιούνται ποιος είναι φάκελος και ποιο το ιστορικό του. Αυτά τα θέματα είναι εθνικά, δηλαδή υπερκομματικά και δεν μπορούμε να ακούμε άλλες δικαιολογίες κι ακόμα και αηδίες για να μη γίνει τίποτα. Κάθε κόμμα έχει αξιόλογους ανθρώπους, αλλά είναι μερικοί που έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε μια τεράστια σαβούρα προπαγάνδας και δεν μπορούν καν να εκφραστούν, ενώ βλέπουν ότι δεν υπάρχουν προοπτικές. Η Ελλάδα, θέλουν δεν θέλουν, έχει προοπτικές κι αν τις σπαταλήσει θα είναι μόνο και μόνο θέμα των επιλογών μας. Η ομαλοποίηση για την πατρίδα μας δεν θα έρθει μόνο με λόγια υποσχέσεις, αλλά αποκλειστικά με πράξεις που έχουν στρατηγική υφή κι όχι με πολιτική προπαγάνδα που μηδενίζει ό,τι δεν γνωρίζει.