Τώρα όσο και να θέλουν μερικοί να μειώσουν το θέμα της ΑΟΖ, έχουν ένα αντικειμενικό πρόβλημα με την εμφάνιση των κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο: Tamar (2009), Leviathan (2010), Αφροδίτη (2011) και φέτος δύο στην αιγυπτιακή ΑΟΖ και ειδικά το Zohr (2015) το οποίο είναι υπεργιγάντιο. Λόγω αυτών των υπάρξεων ακόμα και τα πανεπιστήμια έχουν ενεργοποιηθεί στην Κύπρο (Bachelor, Master, Phd) όσο και στην Ελλάδα και τώρα στο διαδίκτυο υπάρχει ειδικός ιστότοπος για τις σπουδές του τομέα της ενέργειας και των υδρογονανθράκων. Με άλλα λόγια στον τομέα τον επιστημονικό δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία. Αυτό αφορά τις προοπτικές παραδείγματος χάρη με τα κοιτάσματα στόχους Πύρρος και Αχιλλέας στο θαλάσσιο οικόπεδο 2 στο Ιόνιο, και με το οικόπεδο στόχος Μίνωας στο θαλάσσιο οικόπεδο 14 Νότια της Κρήτης, ξέρουμε ότι υπάρχουν αντικειμενικά κι ότι όλα εξαρτούνται από εμάς αν θα τα αξιοποιήσουμε δίχως να ξεχάσουμε βέβαια ότι όλα αυτά γίνονται πάντα μέσα στο πλαίσιο της ΑΟΖ. Διότι τα στρατηγικά αποθέματα βρίσκονται μακριά από τις ακτές και βέβαια εκτός των 6 ΝΜ σε κάθε περίπτωση. Κατά συνέπεια το θέμα της ελληνικής ΑΟΖ τόσο όσον αφορά τη θέσπιση όσο και τις οριοθετήσεις γίνεται όχι μόνο όλο και πιο επίκαιρο αλλά και αναγκαίο. Τα θαλάσσια οικόπεδά μας πρέπει να έχουν ένα ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο και αυτό γίνεται μόνο με το Δίκαιο της Θάλασσας και την έννοια της ΑΟΖ. Έτσι ακόμα και αν καθυστερούν οι πολιτικοί είναι η πραγματικότητα των κοιτασμάτων που τους σπρώχνει, θέλουν δεν θέλουν, προς την ελληνική ΑΟΖ, διότι τώρα έχουμε και συμμαχίες έτσι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για άλλες καθυστερήσεις.