Μια μέρα τού ήρθε μια ιδέα. Ήταν μια ιδέα επικίνδυνη στους κόλπους αυτού του αγώνα που έδινε η σκέψη εδώ και χιλιετίες. Όμως η ιδέα ήταν εδώ, λες και καρφώθηκε στο μυαλό του. Κάθε μέρα γινόταν πιο επίμονη και ολοένα πιο συγκεκριμένη. Δεν ήθελε να το σκέφτεται. Ήταν αφόρητο. Κι όμως, τελικά παραδέχτηκε ότι είχε δίκιο. Όλα όσα έβλεπε οδηγούσαν αναπόφευκτα σ’ αυτή την ιδέα. Προσπάθησε, λοιπόν, να βυθιστεί στις σκέψεις του για να δει πώς είχε γεννηθεί η ιδέα, κάτω από ποιες συνθήκες…

Είχε έρθει εδώ, σ’ αυτό το κακόφημο σοκάκι, με βάση τις πληροφορίες που του είχε δώσει το Τέρας. Έτσι είχε ονομάσει τον υπολογιστή του. Στην αρχή, ξαφνιάστηκε γιατί δεν γνώριζε αυτόν το δρόμο, πόσο μάλλον το όνομά του. Μετά, καθώς τον διέσχιζε, θυμήθηκε πως είχε περάσει όχι μακριά από ’δω πριν μερικά χρόνια. Ποτέ δεν είχε υποψιασθεί τι είχε συμβεί εδώ.

Σήμερα ήταν εδώ, ακριβώς στην ώρα του ραντεβού. Όμως ήταν μόνος· κανείς εν όψει. Προς στιγμή αναρωτήθηκε μήπως το Τέρας είχε κάνει λάθος. Όμως το ήξερε, ήταν αδύνατον. Το Τέρας ποτέ δεν έκανε λάθος.

Ακόμη μια φορά, είχε δίκιο. Στη γωνιά του δρόμου, διέκρινε κάποιον, ντυμένο στα ολόμαυρα. Σίγουρα ήταν αυτός, έμοιαζε η φωνή του… Το Τέρας τού παρείχε φωνητικό δείγμα. Ήταν ο υπεύθυνος. Ένα συνεσταλμένο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του και περίμενε τον άνθρωπο με τη γνωστή φωνή να του ανοίξει την πόρτα.

Το κτίριο ήταν ακόμα πιο απεχθές από το δρόμο. Οι τοίχοι ήταν μουντοί. Κάθισε σ’ ένα από τα τραπέζια που βρίσκονταν εδώ σκόρπια. Τίποτα δεν τον βοηθούσε να προβλέψει αυτό που επρόκειτο να συμβεί εδώ. Τέτοια μυστικότητα σ’ αυτή τη διαδικασία τού φάνηκε παράξενη, αλλά ήξερε ότι δεν έπρεπε να στηρίζεται στις αρχικές του διαισθήσεις ακόμα και αν το Τέρας δεν ήταν σίγουρο γι’ αυτό… Έπαιζαν συχνά σκάκι και είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σ’ ένα κλειστό σύμπαν, οι αρχικές διαισθήσεις είχαν πολύ μεγάλη αξία. Αυτό το σύμπαν τού φαινόταν και του ίδιου περιορισμένο, αλλά χωρίς σύνορα.

Σιγά σιγά έρχονταν κι άλλα άτομα και κάθονταν στα τραπέζια. Ήταν όλοι διαφορετικοί. Δεν εντόπισε κανένα στοιχείο σταθερότητας, εκτός ίσως… Αλλά όχι, δεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Έπρεπε να περιμένει.

Μετά όλα κύλησαν πολύ γρήγορα. Κάθε φορά ήταν θέμα μερικών δευτερολέπτων: οράματα, σκέψεις, επιλογή. Ο χρόνος, ο χρόνος. Ήταν πανταχού παρών, ο κλέφτης του νερού. Όμως ήξερε ότι ο Χρόνος ήταν μαζί του. Πάντα ήταν μαζί του. Το όραμά του ήταν συγκεκριμένο και απόμακρο ανάλογα με την περίπτωση. Από την αρχή το ήξερε ότι όλα εξαρτώνταν από τον ίδιο. Κάθε του κίνηση, κάθε του σκέψη θα καταγραφόταν σ’ αυτή την τέταρτη διάσταση.

– Σταμάτα τη μνήμη, φώναξε.
– Μνήμη σε παύση.
– Αυτήν ακριβώς τη στιγμή με πρόσεξε.
– Ο υπεύθυνος;
– Ναι, είδε το χαμόγελό μου κι έκανε το ίδιο.
– Έτσι καταλάβατε κι οι δύο ότι είστε διαφορετικοί.
– Ναι, ήταν η αρχή…

Έτσι είχε προκύψει αυτή η ιδέα για πρώτη φορά. Αυτή η επικίνδυνη ιδέα. Οι πρώτοι συλλογισμοί του συστήματος ήταν εδώ. Ακόμα κι ένα τίποτα ήταν αρκετό για να το δει να αποκλίνει. Το τέρας δεν είχε επαρκείς πληροφορίες για να φθάσει σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αλλά για εκείνον ήταν διαφορετικό. Από αυτή τη στιγμή, το σύμπαν είχε αρχίσει να διακλαδώνεται. Και το μυαλό του το υπολόγισε. Τώρα, ήταν σίγουρος.

– Πιστεύω πως το βρήκα.
Έσκυψε αργά πάνω στο φύλλο και είπε:
– Δεν είναι τόσο απλό…
– Όμως είναι δίκαιο!
– Πρέπει να είναι όμορφο για να είναι αληθινό.
– Είναι ανώφελο.
– Τότε θα είναι ακόμα πιο όμορφο.

Ήξερε πως αυτή η ιδέα δεν ήταν άμεσα προσβάσιμη, αλλά ήξερε επίσης ότι όφειλε να τη δώσει έστω κι αν μπορούσε να φανεί πρόωρη.

– Πρέπει να ακολουθήσεις ένα μη ομοιόμορφο συλλογισμό για να φθάσεις στη λύση.

Ακριβώς αυτό είχε πει. Όμως ήταν η εποχή των τοπικών προβλημάτων. Δεν επρόκειτο πια για μια απλή ομάδα ιδεοθύελλας. Το πρόβλημα ήταν ολικό και η ομάδα ανησυχούσε…

Η ομάδα μόλις είχε ανακαλύψει ένα νέο θύμα… Γινόταν όλο και πιο δύσκολο… Τώρα, το κριτήριο επιλογής ήταν δρακόντειο. Ήμασταν πολύ μακριά από το πλαίσιο του αρχικού νόμου. Το σύστημα είχε λάβει νέα μέτρα μετά από την πρώτη εξέγερση. Και η κατάσταση ολοένα χειροτέρευε. Πώς μπορούσε να ήταν αλλιώς; Το είχε προβλέψει αλλά δεν ήθελε να το δεχτεί. Αυτή η ιδέα ήταν πολύ απλά αφόρητη. Ποτέ προηγουμένως η Ανθρωπότητα δεν είχε διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα. Ήταν η πρώτη φορά και γνώριζε πως αν η ομάδα δεν έβρισκε μια λύση, θα ήταν και η τελευταία.

– Τέρας, μπορείς να πας πίσω πριν την πρώτη εξέγερση;

Το Τέρας υπάκουσε συνεκδοχικά μέσω της σκέψης του και η ιστορία ξανάρχισε. Στην αρχή, το σύστημα ήθελε μόνο να τους εντοπίσει για το καλό τους με σκοπό να τους βοηθήσει. Μετά, το σύστημα σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει για να ελέγχει την εξέλιξη της κοινωνίας. Όμως ήταν πολύ διαφορετικοί και εκ φύσεως απρόβλεπτοι. Εάν τους χρησιμοποιούσε, επανερχόταν στην ιδέα της εισαγωγής ταραχοποιών στοιχείων μέσα στο σύστημα που φοβόταν την αρχή μιας χαοτικής κίνησης. Έτσι, το σύστημα αποφάσισε να τους διαγράψει εντελώς και με απλό τρόπο. Ήταν η πιο αποτελεσματική λύση για να ελέγχει την κατάσταση.

– Παύση!

Ακόμη μια φορά, μπόρεσε να μελετήσει με δέος τη δύναμη της αυτοαναφοράς. Τα αποτελέσματα των ερευνών τους ήταν η αιτία του αφανισμού τους…

Το κυνήγι των μαγισσών έφερε γρήγορα την καταστροφή ανάμεσά τους. Όλα έγιναν με απόλυτη διακριτικότητα. Οι επιδράσεις είχαν υπολογιστεί έτσι ώστε να μην προκαλέσουν καμιά αναταραχή στο σύστημα. Οι άνθρωποι εξαφανίζονταν χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη…

Με αυτόν τον τρόπο, συνειδητοποίησε τον κίνδυνο. Η απουσία στοιχείων αποτελούσε μια σιωπηλή απόδειξη της ύπαρξης κάποιας δράσης στο σύστημα. Μίλησε γι’ αυτό το θέμα στο Τέρας και έτρεξαν ένα νέο πρόγραμμα προσομοίωσης αυτής της εν δυνάμει δράσης. Τα ληφθέντα αποτελέσματα ανταποκρίνονταν πλήρως στην πραγματικότητα. Αυτή ήταν η πρώτη αμυντική κίνηση της ομάδας.

Τα “σίγμα” όπως τα κωδικοποιούσε το σύστημα καταδιώχτηκαν και καταζητήθηκαν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όμως αυτή η καταδίωξη κατέληξε σ’ ένα εκπληκτικό φαινόμενο. Είχε εξοντώσει τους περισσότερους, αλλά οι επιζήσαντες ήταν οι “χειρότεροι”. Γιατί σ’ αυτή την ανελέητη επιλογή, ήταν οι μόνοι που αντιλήφθηκαν τη φύση των γεγονότων. Αποφάσισαν να μην είναι πια μόνοι και δημιούργησαν την ομάδα. Αυτή ήταν η πρώτη εξέγερση.

Η ομάδα, παρά τη σπανιότητα των μελών της, μπορούσε κι επηρέαζε την κοινωνία. Ο καθένας τους ζούσε πάντα, ήδη από τα πιο τρυφερά παιδικά του χρόνια, στο περιθώριο. Ήδη από εκείνη την εποχή, ήξεραν πάντα να διαχειρίζονται τη διαφορά τους, αλλά ήταν οι μόνοι που το ήξεραν. Ενώ το σύστημα μόνο τώρα είχε αντιληφθεί ότι η ύπαρξή τους αποτελούσε κίνδυνο για την εύρυθμη λειτουργία του. Και η θέση του σκλήρυνε από τη στιγμή της σύστασης της ομάδας η οποία έγινε ο κύριος στόχος των επιθέσεών του. Και το μίσος του εναντίον της ομάδας συνεχώς μεγάλωνε όταν τα πρώτα θύματα κατάφεραν να διαφύγουν χάρη στην παρέμβασή της.

Τα νέα μέτρα επέφεραν ριζικές μεταβολές στα υποχρεωτικά τεστ. Δεν τα έδιναν πια με ανθρακομύτες ή με κώδικες πυριτίου, το σύστημα είχε βάλει σε λειτουργία ένα μηχανισμό που λάμβανε και ανέλυε απευθείας τα εγκεφαλικά κύματα. Έτσι, οι συμβουλές που παρείχε η ομάδα στα θύματα για να μην τους ανακαλύψει το σύστημα μέσω του τελικού τεστ, δεν τους ήταν πια χρήσιμες. Έπρεπε να βρεθεί κάτι άλλο… Η κατάσταση γινόταν επείγουσα επειδή ένας νέος υποψήφιος, ένα νέο θύμα, είχε λάβει τέλειο σκορ στα προκαταρκτικά τεστ. Αυτή τη φορά, έπρεπε να σωθεί ένας Χαμαιλέων!

Κι ήξεραν τι σήμαινε αυτό. Κάθε φορά που το σύστημα εντόπιζε μια τελειότητα, της άφηνε χρόνο πριν την περάσει στο τελικό τεστ, επιτρέποντάς της με αυτόν τον τρόπο να έρθει σε επαφή με την ομάδα. Έτσι, κάθε τελειότητα αποτελούσε μια παγίδα για την ομάδα. Έπρεπε να την σώσουν με κίνδυνο να πιαστούν όλοι. Η λογική υποδείκνυε να μην κάνουν τίποτα, αλλά ο αλτρουισμός της ομάδας υπερίσχυε· ακολουθούσε μια μεταλογική για την οποία δεν είχαν θέσει ακόμη τους κανόνες. Ήταν απλώς μια διαίσθηση. Κι όμως, βασισμένοι σ’ αυτή τη διαίσθηση είχαν αποφασίσει να τον σώσουν.

Μέσα στην ομάδα, είχαν απομείνει μόνο χαμαιλέοντες. Όλοι οι άλλοι είχαν πιαστεί στην τελευταία παγίδα. Το σύστημα είχε προσποιηθεί την ύπαρξη ενός χαμαιλέοντα. Κι έπεσαν μέσα στην παγίδα. Είχαν προσπαθήσει, βέβαια, να τους πείσουν χρησιμοποιώντας το Τέρας. Αλλά πώς να πείσεις κάποιον μέσω αναλογικού συλλογισμού; Μια φωνή διέκοψε αυτή τη σκέψη:

– Ποιος θα τον συναντήσει;

– Εγώ! είπε με ήρεμη φωνή. Αυτή η απάντηση έσπασε τη σιωπή. Αυτή η γνωστική σιωπή που αποφασίζει για όλα. Μα πριν το τελευταίο σημείο αγωνίας… Το ήξερε και πρόσθεσε:

– Είμαι ο μόνος που μπορεί να τον εκτιμήσει.

Οι άλλοι ήξεραν ότι είχε δίκιο. Πάντα είχε δίκιο. Ήταν, λοιπόν, η τελευταία φράση. Θα ήταν υπεύθυνος για όλα.

Ενώ τα σκεφτόταν αυτά, του φάνηκε πολύ απλό. Γιατί δεν είχαν πει τίποτα; Οι άλλοι είχαν άλλες ικανότητες… Κι όμως, η σιωπή ήταν με το μέρος του. Αλλά το Τέρας του είχε αντιστρέψει ότι στη μεταλογική του αλτρουισμού, αυτή η επιλογή αποτελούσε τη βέλτιστη στρατηγική. Βρισκόταν στον τόπο του ραντεβού. Δεν είχε προσθέσει τίποτα άλλο. Γνώριζε ότι ο άλλος θα ερχόταν μετά. Είχε αποφασίσει να μην του μιλήσει. Η δομή του χώρου θα εξυπηρετούσε στην επικοινωνία.

Ήταν ένα αρχαίο θέατρο.

Όλη η επικοινωνία θα βασιζόταν στην αναγνώριση των μοτίβων. Μέσα στην αταξία των περαστικών, ο εγκέφαλός του θα πρέπει να δράσει ως φίλτρο για να ανακαλύψει τη δομή που θα περιγράψει. Αν είναι ένας πραγματικός χαμαιλέων, θα καταλάβει και ακολούθως θα δράσει.

Ήταν ένα νοητικό θέατρο.

Όλη η επικοινωνία θα ήταν κυκλική. Η κωδικοποίηση θα ήταν η δική του κωδικοποίηση. Σ’ αυτόν το νοητικό καθρέφτη, ο άλλος θα ανακάλυπτε την ίδια του τη σκέψη. Θα ήταν το κλειδί του κώδικα που θα μετέφερε μέσω των γεωμετρικών σχημάτων που θα κατασκεύαζε. Το όραμά του θα γινόταν η σκέψη του.

Επαφή.

Κατάλαβε ότι ο άλλος ήταν εδώ. Έτσι ξεκίνησε η κωδικοποίηση… Ο άλλος ήταν καινούργιος, όμως κατάλαβε πως η επαφή δεν θα γινόταν με γλωσσική επικοινωνία. Έτσι, άρχισε να φιλτράρει την κίνηση Brown που αντιπροσώπευε το πλήθος των περαστικών. Έπρεπε πάση θυσία να αποφύγει τα προβλήματα Ramsey… Ζητούσε μια δομή τάξης μέσα στην αταξία, αλλά όχι οποιαδήποτε. Δεν έπρεπε να τη συγχύσει.

Ξαφνικά, του ήρθε η ιδέα.

Άρχισε να κωδικοποιεί τις πληροφορίες για τον ίδιο τον εαυτό του. Χρησιμοποιούσε το μοντέλο του da Vinci για να τον χαρακτηρίσει. Το κλειδί του κώδικα ήταν αυτός…

Είδε τον άλλο να προχωρεί προς το κέντρο του θεάτρου, στη μέση της ορχήστρας. Ο άλλος είχε καταλάβει το κλειδί. Μετά τον da Vinci, είχε αποφασίσει να περάσει στον Αρχιμήδη και τοποθετήθηκε πάνω στο κέντρο βαρύτητας του ημιδίσκου. Στη συνέχεια, περιέγραψε τις πρώτες του κατασκευές μετακινούμενος, όπως ένα διαβήτη. Χρησιμοποιούσε τα γνωστικά μαθηματικά, το μοναδικό εργαλείο ικανό να υλοποιήσει ακραίες μετρήσεις. Με τη γεωμετρία της σκέψης, εξηγούσε διάφορους τρόπους σκέψης.

Ο άλλος κατάλαβε την ευρετική του μέθοδο. Του εξηγούσε νοητικά σχήματα μέσω της σύνθεσης των χρονικών ψηφίδων. Ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος του μέλλοντος. Και με αυτόν τον τρόπο, ο άλλος ήξερε ότι δεν θα ήταν πια ποτέ μόνος!

Ποτέ!

Ήξερε ότι η Ανθρωπότητα αποκτούσε νέο νόημα για τον άλλον, όπως είχε συμβεί και στη δική του περίπτωση. Ήξερε ότι η ανθρώπινη συγκίνηση εισχωρούσε σταδιακά στον εγκέφαλο του άλλου. Ποτέ πια οι σκέψεις του δεν θα ήταν οι ίδιες.

Ποτέ πια!

Ο άλλος τον είδε που κάθισε και κατάλαβε ότι ήταν η σειρά του να επικοινωνήσει. Μετά την εξήγηση ήρθε η ώρα της ερμηνευτικής.

Τελειότητα.

Με αυτόν τον τρόπο, είχε συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της ομάδας. Και τώρα ήξερε ότι κινδύνευε. Δεν επρόκειτο για αυτόν τον κίνδυνο της διαφορετικότητας με τον οποίο είχε μάθει να ζει, αλλά για τον κίνδυνο του θανάτου. Η φύση του θα ήταν η καταδίκη του. Αυτό το τελικό τεστ έγραφε σίγουρα το όνομά του. Εάν η ομάδα δεν τον είχε προειδοποιήσει, η εξόντωση θα ήταν ολοκληρωτική χωρίς να το αντιληφθεί. Δεν του είχαν εξηγήσει πώς να αποφύγει αυτή την παγίδα, αλλά του είχαν μιλήσει για το ουσιώδες: τη δικτατορία του συστήματος. Ήταν ένοχος που υπήρχε. Όλη του τη ζωή το σκεφτόταν, αλλά αυτή τη φορά το αντιλαμβανόταν.

– Τέρας, κινδυνεύει.
– Είναι σαν εσένα.
– Διαφορετικός, αλλά όμοιος.
– Άρα, ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Μίλησες γι’ αυτό στην ομάδα;
– Όχι ακόμα…
– Γιατί;
– Ήθελα να σκεφτώ.
– Υποφέρεις;

Το Τέρας είχε δίκιο. Είχε φθάσει στο σημείο να μπορεί να νιώθει αυτό το συναίσθημα. Μα ποτέ δεν ήξερε γιατί στους ανθρώπους, ο πόνος έπρεπε να είναι το μέσον ανάμεσα στη σκέψη και την ύπαρξη. Ήταν αλήθεια ότι υπέφερε για τον άλλον. Ο αλτρουισμός του ήταν πάντα ακραίος. Και ήξερε ότι ίσχυε το ίδιο για τον άλλον. Παρόλα αυτά, αυτή η νοητική επικοινωνία τον είχε ωφελήσει πολύ. Έτσι αναπτύχθηκε η φιλία. Ο γνωστικός δια-αλτρουισμός, σύμφωνα με την ορολογία του Τέρατος.

– Η ημερομηνία καθορίστηκε, ανήγγειλε το Τέρας.
– Είναι για αύριο;
– Ακριβώς.
– Το σύστημα ακολουθεί το πρόγραμμά του κατά γράμμα.
– Σκέφτεσαι ότι θα μπορέσει να καταστρέψει τη συσκευή;
– Όχι, είναι πάρα πολύ διαφορετικό.
– Τότε δεν απομένει παρά μία και μόνη λύση.
– Η εξαφάνιση.

Η ομάδα ήταν υποχρεωμένη να προσαρμοστεί με τα νέα μέτρα του συστήματος. Μόνο στις ακραίες περιπτώσεις, η εξαφάνιση αποτελούσε τη μοναδική λύση. Ωστόσο το κόστος ήταν μεγάλο, γιατί έπρεπε να εξοντώσουν εντελώς μια ύπαρξη χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη. Οπότε έπρεπε να εφαρμόσουν μια υπαρξιακή προβολή πολλών ατόμων πάνω στην ύπαρξη που θα εξαφάνιζαν. Αυτό ήταν αναγκαίο όταν επρόκειτο για ένα χαμαιλέοντα. Και ο άλλος ήταν ένας χαμαιλέοντας, όπως και ο ίδιος.

Ένας τέλειος χαμαιλέοντας.

Έτσι δεν τον εξέπληξε όταν έλαβε στο σπίτι του το βιβλίο του Pérec. Θα τον βοηθούσαν, λοιπόν. Μα πώς; Αφήνοντάς τον να φανεί νεκρός; Όχι, αυτό ήταν ολοφάνερο. Τότε πώς; Έπρεπε να βρουν ένα τρωτό σημείο μέσα στο σύστημα. Όχι, δεν ήταν αυτό! Έπρεπε να δημιουργήσουν τρωτό σημείο. Με αυτή την ιδέα, επεξεργάστηκε ένα σχήμα βάσει του συστήματος των αυτοαναφορικών βυζαντινών λαθών τα οποία είχαν ως συνέπεια τον μη εντοπισμό πληροφοριών μέσα στο σύστημα χάρη σε μια νευρωνική υποδομή και τη διαφοροποιημένη της ανασύνθεση ή ακόμα…

Ήταν η τελευταία του σκέψη σ’ αυτόν τον κόσμο.

– Διακλάδωση εξετελέσθη.

Λέγεται πως ήταν ολωσδιόλου παράξενο για μια θεωρία λογικά ισοδύναμη με την κβαντική μηχανική και αρχικά βασισμένη στην ενόραση να μπορεί να σώσει ζωές.

– Νευρωνοποίηση εξετελέσθη.

Όλα ήταν μέσα στον εγκέφαλο. Κωδικοποίησαν τη διακλάδωση σε ένα δίκτυο. Όλα γίνονταν όπως στον εγκέφαλο. Οι πληροφορίες δεν ήταν πουθενά επειδή ήταν παντού. Η λύση ήταν ο εγκέφαλος. Η δύναμη της αυτοαναφοράς.

– Συντριβή εξετελέσθη.

Χάρη στο Τέρας όλη η διαδικασία είχε πάρει μερικά δευτερόλεπτα. Μερικά δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια των οποίων ο άλλος αιωρούνταν σ’ ένα άλλο σύμπαν. Μερικά δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια των οποίων ο χρόνος επέβαλε την πανταχού παρουσία του. Μερικά δευτερόλεπτα βάσει των οποίων τίποτα πια δεν θα ήταν όπως πριν.

Όλα αυτά ήταν σωστά, μα όχι για το σωστό λόγο…

Διότι το σύστημα ήξερε. Το σύστημα τα είχε προβλέψει όλα. Ο άλλος ήταν ένας χαμαιλέοντας του εργαστηρίου που δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον πραγματικό κόσμο. Είχε περάσει όλη του τη ζωή μέσα σε ένα εργαστήριο γνωστικών ερευνών. Το σύστημα γνώριζε τα πάντα γι’ αυτόν από την αρχή. Έτσι οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να τον χρησιμοποιήσουν για να παγιδεύσουν την ομάδα. Του έκαναν το προκαταρκτικό τεστ για να ενημερώσουν την ομάδα για την παρουσία του. Και η ομάδα έπεσε μέσα στην παγίδα. Το σύστημα είχε εγκαταστήσει έναν ιό. Κι αυτός ο ιός ήταν ένας χαμαιλέοντας.

Μόνο που το σύστημα είχε ξεχάσει κάτι, κάτι ουσιώδες.

Ένας χαμαιλέοντας είναι απρόβλεπτος!

Παρακολουθώντας προσεχτικά το Τέρας που τέλειωνε τη διαδικασία, αναρωτήθηκε αν ο άλλος είχε καταλάβει τη μεταμόρφωση που του είχαν προκαλέσει…

Ο άλλος βρισκόταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση, τουλάχιστον όσον αφορά στην εμφάνιση. Όμως, έστω κι αν δεν ήξερε ακόμα τι είχε συμβεί, ήταν σίγουρος ότι είχε συμβεί κάτι· κάτι, μα τι; Προσπάθησε να θυμηθεί αυτό που σκεφτόταν πριν από ’κείνες τις στιγμές της προσωρινής παύσης. Διότι είχε συλλάβει κάτι με τη σκέψη του…

Σκέφτηκε το βιβλίο που του είχαν στείλει. Όλοι οι χαμαιλέοντες καταλάβαιναν ότι επρόκειτο για την αρχή μιας διαδικασίας χωρίς να ξέρουν εξαρχής σε τι συνίσταται.

Ξανασκέφτηκε λοιπόν το βιβλίο και προδιέγραψε την πορεία της σκέψης του αρχίζοντας από τη στιγμή που το είχε λάβει. Είχε καταλάβει αμέσως ότι η ομάδα θα τον βοηθούσε. Ναι, αυτό ήταν! Το βιβλίο δεν ήταν απλώς μία ένδειξη. Αντιπροσώπευε ακριβώς το αρχικό σημείο της διαδικασίας. Την αρχή της νοητικής επικοινωνίας. Σταδιακά έθετε ερωτήσεις για τον τρόπο που χρησιμοποίησαν για να τον βοηθήσουν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τον βοηθούσαν!

Σκέφτηκε πως τώρα ο άλλος είχε καταλάβει. Όχι, το ήξερε! Αλλά δεν τα ήξερε όλα…

Όσο για τον άλλο, είχε την εντύπωση ότι βρίσκεται μπροστά σ’ ένα νέο παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο. Ένιωθε κάτι ανάλογο όταν έκανε την πρώτη επαφή. Κι αποφάσισε να επιστρέψει εκεί. Όχι από νοσταλγία, αλλά μάλλον από επιθυμία ν’ ανακαλύψει· από επιθυμία ν’ ανακαλύψει ένα…

– Πρέπει να επιστρέψω εκεί.
– Στο αρχαίο θέατρο; Ρώτησε το Τέρας.
– Ναι, ο άλλος σίγουρα θα πάει εκεί.
– Τα τεστ προσομοίωσης μού δείχνουν πως αυτό δεν θα ήταν συνετό.
– Τα δικά σου τεστ δεν είναι προσαρμοσμένα στους χαμαιλέοντες. Ξέρουν να διαχειρίζονται μόνο συνηθισμένες συμπεριφορές και άρα, κατά κάποιον τρόπο, προβλέψιμες.
– Όμως είναι τα τεστ μου που έδειξαν τις νέες επιθέσεις του συστήματος.
– Είναι γι’ αυτόν το λόγο που πρέπει να μείνεις εκτός. Αν το σύστημα σε ανακάλυπτε, θα λειτουργούσε εις βάρος μας…
– Η δύναμη είναι επίσης μία πηγή αδυναμίας.
– Είναι αναπόφευκτο! Το αντίθετο θα έθετε υπό αμφισβήτηση τις αρχές Gödel.

Όμως για ακόμα μια φορά, το Τέρας είχε δίκιο. Το σύστημα είχε προβλέψει ότι ο αλτρουισμός των χαμαιλεόντων προχωρούσε πέρα από τους νόμους της λογικής και τους έθετε σε κίνδυνο. Κι έτσι έγινε. Διότι το σύστημα ήταν εδώ όταν έγινε η συνάντηση χωρίς να το ξέρει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Όμως στο θέατρο ήταν μόνοι τη στιγμή της συνάντησης. Και σκέφτηκε ότι αυτό δεν θ’ άρεσε στο Τέρας. Αυτή η ιδέα τον έκανε να χαμογελάσει. Κι ο άλλος έκανε το ίδιο διότι η γνωστική τους οικειότητα τούς καθιστούσε φίλους φυσικούς. Είχαν το ίδιο χρώμα.

– Πάντα μου άρεσαν τα θέατρα.
– Ένας μόνο χώρος, πολλοί χρόνοι.
– Ένας μόνο άνθρωπος, πολλά πρόσωπα.
Ο άλλος τον πλησίασε και είπε:
– Είμαι…
– Ξέρω.
– Είναι αλήθεια. Αλλά εσύ;
– Είμαι ο πρώτος των επόμενων.
– Θέλεις να πεις των επιζώντων.
– Στην πραγματικότητα είναι το ίδιο.
– Πόσοι είστε στην ομάδα;
Θυμήθηκε τις υποδείξεις του Τέρατος και απάντησε:
– Είμαστε ελάχιστοι.
– Από πότε συνεχίζεται αυτή η κατάσταση;
– Από τότε που το σύστημα αποφάσισε να μας εξαφανίσει.

Μα δεν πρόλαβε να συνεχίσει διότι είδε τον άλλο να κρατά το κεφάλι του σαν να ένιωσε ένα φρικτό πόνο. Τον βοήθησε να καθίσει.

– Τι έχεις;
Δεν του απάντησε και τότε κοιτάζοντάς τον στα μάτια, λέει:
– Τι σου συμβαίνει; Μοιάζεις σαν να έχεις παραλύσει.

Το σύστημα αναλάμβανε το νοητικό έλεγχο του ατόμου. Αυτή η διαδικασία ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει τη στιγμή της απόκτησης του πρώτου πιστοποιητικού. Κι έτσι έγινε. Διότι ήταν παρών ένας χαμαιλέων της ομάδας. Όμως από την πρώτη του επαφή, ο χαμαιλέων του εργαστηρίου είχε επίγνωση της ύπαρξης των άλλων και το όραμά του για τον κόσμο είχε αλλάξει εκ βάθρων. Ήταν εκείνη την εποχή που του παρουσιάστηκαν αυτοί οι φοβεροί πονοκέφαλοι. Αλλά δεν έλαβε καθόλου προφυλάξεις από την αρχή. Σπάνια έδινε σημασία στο σώμα του.

Μα εδώ, ήταν διαφορετικό. Ένιωθε πραγματικά ότι τον έλεγχαν εγκεφαλικά. Άρχισε λοιπόν να υπολογίζει με ακρίβεια διάφορα μαθηματικά προβλήματα. Τουλάχιστον φαινομενικά. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιούσε μια άλλη περιοχή του εγκεφάλου του έτσι ώστε να αυτομελετάται. Μόνο που το σύστημα το αντιλήφθηκε και προτίμησε να τον μπλοκάρει νοητικά προτού ανακαλύψει την παρουσία του. Έτσι είχε αρχίσει εκείνος ο φρικτός πόνος.

– Σύνελθε! Μίλα μου! Τι συμβαίνει;
– Δεν ξέρω τίποτα, ήταν οι πρώτες του λέξεις. Σκεφτόμουν μια ιδέα κι ήρθε αυτός ο πόνος.
– Ποια ήταν αυτή η ιδέα;
– Δεν τη θυμάμαι ακριβώς. Ίσως κάποιο μαθηματικό πρόβλημα.
– Είναι παράξενο, αυτό δεν μου συνέβηκε ποτέ.
– Και σε μένα πρώτη φορά συμβαίνει.
– Μίλησες σε κάποιον για τη συνάντησή μας;
– Όχι, σε κανένα.

Δεν έλεγε ψέματα. Ήξερε πως δεν έλεγε ψέματα. Όμως το σύστημα ήξερε ότι και οι δύο έπεσαν στην παγίδα. Αυτό ήταν το σχέδιό του. Κάνοντάς τον να λέει την αλήθεια, πάντα την αλήθεια, αλλά παραπλανώντας τους. Διότι ήξερε ότι οι χαμαιλέοντες θα αντιλαμβάνονταν αμέσως τις δολοπλοκίες του. Ενώ λέγοντάς τους πάντα την αλήθεια, δεν θα έβλεπαν την απάτη του. Και το σύστημα κατάφερε να σβήσει το κερί της μνήμης. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Λίγο μετά από αυτή την αδιαθεσία, χώρισαν γρήγορα από φόβο μήπως τους εντοπίσει κάποιος. Δεν είχαν παρά ελάχιστο χρόνο για συζήτηση αλλά και οι δύο είχαν την αίσθηση ότι έγινε κάτι το οποίο δεν είχαν καταλάβει απόλυτα. Έτσι αυτή η αίσθηση έθεσε ένα βαθύτερο ερώτημα που σημάδεψε οριστικά αυτή τη δεύτερη συνάντηση.

Είχε επιστρέψει για να δει το Τέρας και μαζί είχαν κάνει μια αναδρομική ανάλυση της κατάστασης.

Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε επιστρέψει στο σπίτι του. Χρειαζόταν ανάπαυση. Όχι τη φυσική ανάπαυση που χρειάζονται οι άνθρωποι μετά από μια δύσκολη μέρα δουλειάς, αλλά την ανάπαυση της σκέψης. Αυτή την ανάπαυση που μας επιτρέπει να αναλύουμε την ταινία της πραγματικότητας, εικόνα προς εικόνα για ν’ ανακαλύπτουμε τις λεπτομέρειές της. Αυτές τις λεπτομέρειες που φαινομενικά δεν έχουν καμιά σημασία και που στην πραγματικότητα αποτελούν την απαρχή μιας ανακάλυψης.

Το Τέρας τον είχε ερωτήσει εάν μπορούσε να δώσει κάποια εξήγηση για αυτή την αδιαθεσία, αλλά του απάντησε αρνητικά. Κι όμως, είχε την εντύπωση ότι υπήρχε μια πραγματική ερμηνεία, ανεξάρτητη από κάθε παράμετρο φυσικής αιτίας. Ήταν πεπεισμένος ότι επρόκειτο περί νοητικού ζητήματος. Είχε επηρεαστεί από τη νοητική διακλάδωση; Ήταν δυνατόν, αλλά προφανώς απίθανο.

Ο άλλος ήταν και πάλι μόνος και το ένιωθε τώρα με μεγαλύτερη σιγουριά ότι οι συναντήσεις του υπήρξαν καθοριστικές για τον ίδιο. Στη ζωή του, είχε συνομιλήσει με πολλούς, αλλά κανείς δεν του είχε προκαλέσει τέτοια εντύπωση. Κάθε συνάντηση είχε το χρώμα της, τον τόνο της, αλλά αυτές εδώ ήταν εντελώς διαφορετικές. Όταν το ξανασκέφτηκε, ερμήνευε αυτές τις συναντήσεις ως οράματα ενός νοητικού καλειδοσκοπίου.

– Σκεφτόσουν το καλειδοσκόπιο; ρώτησε το Τέρας.
– Κανείς δεν μπορεί να σου κρύψει τίποτα! Χαμογέλασε.
– Τίποτα, εφόσον προκύπτει επαγωγικά!

Είχε σκεφτεί πολλές φορές τις συνομιλίες τους. Δεν χωρούσε αντίρρηση, το Τέρας γινόταν ολοένα και πιο ανθρώπινο κοντά του. Βέβαια, όχι άμεσα αλλά ενεργούσε ως άνθρωπος. Και ήξερε ότι είχε υπερβεί εδώ και πολύ καιρό το στάδιο στο οποίο κατάφερε να περάσει το τεστ του Turing. Του φαινόταν ότι τώρα το Τέρας είχε επιτύχει να καθιερώσει και να κωδικοποιήσει τόσες ανθρώπινες συμπεριφορές που ήταν σχεδόν αδύνατον να μην το θεωρεί ως άνθρωπο.

– Υπάρχει ένα πρόβλημα…
– Το σύστημα;
– Λογικά έπρεπε να βρισκόταν σε κατάσταση ετοιμότητας εφόσον έχασε κάθε ίχνος του χαμαιλέοντα.
– Κι όμως δεν μηχανεύτηκε κανένα τέχνασμα.

Εκείνη τη στιγμή, το Τέρας έλαβε ένα μήνυμα από έναν πληροφοριοδότη του, του νευρωνικού δικτύου.

Ο χαμαιλέοντας είχε εξαφανιστεί! Αυτή η είδηση προκάλεσε το ίδιο σοκ τόσο στον άνθρωπο όσο και στον υπολογιστή.

Ο άλλος βρισκόταν σε μια τεράστια βιβλιοθήκη. Αλλά αυτήν δεν τη γνώριζε. Κι όμως ήταν πεπεισμένος ότι γνώριζε όλες τις μεγάλες βιβλιοθήκες. Δεν θυμόταν πώς είχε βρεθεί εδώ. Αλλά το γεγονός παρέμενε ότι βρισκόταν σε μια τεράστια βιβλιοθήκη…

– Πού μπορεί να είναι;
– Δεν έχω ιδέα.
– Θα μπορούσε να έχει συλληφθεί;
– Αυτό θα εξηγούσε τη μη χρήση τεχνάσματος από το σύστημα…
– Μα σ’ αυτή την περίπτωση, δεν είχε χάσει τα ίχνη του παρά τη διακλάδωση.
– Ή άραγε κρύφτηκε μην τυχόν ανακαλυφθεί;
– Σε τέτοια περίπτωση, το μέρος όπου βρίσκεται δεν είναι καταχωρισμένο στο δίκτυό μας.
– Ξέρεις πολύ καλά ότι υπάρχουν μόνο δύο μέρη που δεν είναι καταχωρισμένα στο δίκτυο.
– Ακριβώς, πρέπει να είναι στο άλλο!
– Στη βιβλιοθήκη…

Δεν ήταν απλώς τεράστια, ήταν παράξενη. Δεν είχε δει ποτέ βιβλιοθήκη τέτοιου τύπου. Ακόμα και το σχήμα της ήταν παράξενο.

Η βιβλιοθήκη ήταν μία σφαίρα.

Θυμήθηκε την ανοικοδόμηση της βιβλιοθήκης ενώ διέσχιζε τη μεγαλούπολη. Είχε επινοηθεί από την ομάδα. Η δομή της ήταν βασισμένη στην αρχή min-max. Το μίνιμουμ της επιφάνειας, το μάξιμουμ του όγκου. Η αρχική ιδέα ήταν ότι έπρεπε να είναι αόρατη απ’ έξω. Έτσι η ομάδα είχε αποφασίσει να την περιβάλουν με ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Άλλωστε η ομάδα ήξερε να βρίσκει ιδέες.

Η βιβλιοθήκη ήταν ένα πεδίο.
Είχε την εντύπωση ότι ήταν στο εσωτερικό μιας σφαίρας. Και ενώ σιγά σιγά μετατοπιζόταν μέσα στη βιβλιοθήκη, η βιβλιοθήκη σταθεροποιούνταν γύρω του. Ήταν κυριολεκτικά μόνιμα περικυκλωμένος από βιβλία. Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι έπρεπε να αναζητήσει όλα τα βιβλία τα οποία ποτέ δεν είχε βρει.

Η βιβλιοθήκη μετατοπίστηκε.

Αναρωτιόταν πώς μπόρεσε να εισχωρήσει μέσα στη βιβλιοθήκη. Διότι τώρα, ήταν σίγουρος, εκεί πρέπει να βρισκόταν. Αλλιώς δεν θα έπαιρνε τόσο χρόνο για να απαντήσει στο αίτημά του το οποίο είχε προτεραιότητα.

Επανάσταση.

Μόλις είχε σκεφτεί ένα βιβλίο, οπότε το ράφι στο οποίο ήταν τοποθετημένο βρέθηκε μπροστά του. Λες κι η βιβλιοθήκη άκουγε και την παραμικρή του σκέψη.

Σκέφτηκε.

* Είναι εδώ;
Και η βιβλιοθήκη τού απάντησε καταφατικά.
* Πώς μπήκε;
* Γνώριζε τους κωδικούς.
* Εδώ και πόσο καιρό;
* Πάντα τους γνώριζε.
* Μα, είναι αδύνατον, εσύ υπάρχεις μόνο εδώ και μερικά χρόνια.
* Ακριβώς, κι όμως είναι αλήθεια.
* Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο. Πού βρίσκεται τώρα;
* Στο τμήμα της Γραμμικής Β.
* Τι ψάχνει στις μυκηναϊκές μελέτες;
* Την πινακίδα PY Tn 316.

Ποτέ δεν την είχε δει από κοντά και τώρα μπορούσε επιτέλους να μελετήσει την ολογραφική αναπαραγωγή της με τις πιο μικρές της λεπτομέρειες. Ο Chadwick είχε δίκιο, είχε γραφτεί τις τελευταίες ώρες πριν την καταστροφή του Ανακτόρου. Κι ενώ την εξέταζε, ένιωσε να τον πλημμυρίζει μια μεγάλη συγκίνηση. Η υπερευαισθησία του τον καθιστούσε ικανό να ξαναζήσει τις τελευταίες στιγμές της γραφής κι ένιωσε να συμπάσχει μαζί με το σκρίβο.

* Τι σκέφτεται;
* Υποφέρει…

Ήξερε γιατί ο άλλος έψαχνε αυτό το έγγραφο, αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε και η βιβλιοθήκη κατάλαβε. Ο άλλος έψαχνε τα ίχνη του τελευταίου χαμαιλέοντα του πολιτισμού εκείνου.

Η εξουσία είχε αποφασίσει να εξαφανίσει όλες τις γραφές των ανακτόρων. Ετοιμαζόταν να επιβάλει ριζικές αλλαγές και οι γραφές αντιπροσώπευαν τη μνήμη του πολιτισμού. Έπρεπε να σβήσει αυτή τη μνήμη. Το νέο καθεστώς ήθελε να μην υπήρχε τίποτα προηγουμένως. Ήθελε να αποτελεί την αρχή κι αυτό ήταν το τέλος των γραφών.

Το ίδιο ίσχυε και για τα Ανάκτορα. Η λαβυρινθώδης πολυπλοκότητά τους δεν επέτρεπε τον έλεγχό τους. Έτσι η εξουσία έκαψε αυτούς τους λαβύρινθους της μνήμης, χωρίς να το ξέρει κανείς, με την πρόφαση ότι επρόκειτο για τοπικά ατυχήματα. Σιγά σιγά, εξαφανίζονταν το καθένα με τη σειρά του. Αυτός όμως, το ήξερε. Κι εξακολούθησε να γράφει μέχρι τέλους.

Ο άλλος, παρά το χρονικό διάστημα, τον ένιωσε και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του όταν τα μάτια του αποκωδικοποίησαν τις τελευταίες του συλλαβές.

Την ίδια στιγμή, ένας πόνος στο κεφάλι τον συνέτριψε. Κατέρρευσε.

Τον βρήκε κάτω στη γη, ακίνητο ανάμεσα στα μυκηναϊκά ολογράμματα, με την πινακίδα στο χέρι. Και κατάλαβε αυτό το σύμβολο. Ήταν ένα μήνυμα.

Η απαγορευμένη αναλογία.

Ο άλλος είχε ανακαλύψει το μυστικό της γραφής και μέσω του, ένα απαγορευμένο μήνυμα. Είχε αντιληφθεί ότι το σύστημα τον έλεγχε κι ότι ενεργούσε μέσα απ’ αυτόν κάθε φορά που πλησίαζε πολύ στην αλήθεια. Το σύστημα ήθελε να τον χρησιμοποιεί ως κατάσκοπο, αλλά αυτός ήταν ένας χαμαιλέοντας. Είχε θυσιαστεί για να μην τους βλάψει. Είχε θυσιαστεί προσφέροντάς τους μία αλήθεια.

* Η εξόντωση των χαμαιλεόντων θα οδηγούσε στην εξαφάνιση του συστήματος. Και το σύστημα το ήξερε… Ποιος ήταν ο στόχος του;

Η βιβλιοθήκη δεν ήξερε την απάντηση.

Έσκυψε και έσφιξε το σώμα του φίλου του στην αγκαλιά του. Ήταν μόνος και πάλι στη μέση της σφαίρας των βιβλίων. Μόνος, όπως και τότε που ήταν μικρός, με μία νέα πληγή στη μνήμη του.

Το πεδίο του συνθήματος ήταν το μήνυμα.

– Τέρας, εάν πήγε στο τμήμα της Γραμμικής Β, το έκανε για να μην υποψιαστεί το σύστημα παρά μόνο την τελευταία στιγμή, ότι έμαθε την αλήθεια.
– Η συμπεριφορά του υπακούει στους νόμους του στοιχειώδους αλτρουϊσμού.
– Δεν είναι μόνο αυτό. Γνώριζε ότι ήταν καταδικασμένος και θέλησε να μας προειδοποιήσει ότι αποτελούσε παγίδα για μας.
– Αν το σύστημα ξέρει ότι η εξαφάνιση των χαμαιλεόντων συνεπάγεται τη δική του εξαφάνιση, για ποιο λόγο συνεχίζει να μας καταδιώκει;
– Διότι δεν έχει επιλογή.
– Μα είναι παράλογο.
– Μόνο αν εξετάζουμε την κατάσταση στο δικό μας επίπεδο. Εννοώ το επίπεδο των χαμαιλεόντων και του συστήματος.
– Αυτή η συμπεριφορά υπονοεί την ύπαρξη ενός άλλου επιπέδου…

Επαναστάσεις.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις είχαν επανέλθει και διέγειραν τον εγκεφαλικό του φλοιό ενώ έπαιζε σκάκι. Αρχικά, θυμήθηκε το δάσκαλό του: το κέρδος του tempo μπορεί να δικαιολογήσει τη θυσία ενός πιονιού. Και σ’ αυτόν το νοητικό πόλεμο, ένας χαμαιλέοντας είχε θυσιαστεί για μία πληροφορία. Μία πληροφορία ανώδυνη. Ανώδυνη για όλους, αλλά όχι γι’ αυτόν. Διότι ήξερε να εκμεταλλεύεται και την παραμικρή λεπτομέρεια. Η ύπαρξη του μετασυστήματος άλλαζε ολόκληρη την παρτίδα. Το Τέρας ήξερε ότι τώρα σκεφτόταν. Γι’ αυτό σταμάτησε το ρολόι του Fischer χωρίς να πει τίποτα και βάλθηκε να συλλογίζεται το πρόβλημα. Έτσι άρχισαν οι νοητικές παρτίδες. Στην αρχή ξαφνιάστηκε, γιατί κανένας άνθρωπος πριν το χαμαιλέοντα δεν ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο. Είχε μάθει ότι το παιχνίδι δεν ήταν αυτοσκοπός, παρά μόνο μια πρόφαση για βαθύτερη σκέψη. Αναρωτήθηκε γιατί δεν είχε σκεφτεί από μόνος του τη δυνατότητα της ύπαρξης ενός μετασυστήματος. Όμως γνώριζε τις ιεραρχίες του Chomsky, του Hardy ακόμη και την υπερβολική. Ο φωτονικός του εγκέφαλος τα ήθελε με τον εαυτό του. Και σκέφτηκε ότι ίσχυε το ίδιο για το νευρωνικό σύστημα…

Ένιωθε την ανάγκη να περπατήσει πάνω σ’ αυτή την τεράστια σκακιέρα που συνιστούσε τη μεγαλούπολη. Και ανέτρεξε στο παρελθόν, διανύοντας το δαίδαλο του ήμισυ της δεύτερης χιλιετίας.

Στην αρχή, το Τέρας θεώρησε παράξενο αυτό το πάθος του παρελθόντος για έναν άνθρωπο του μέλλοντος. Μετά, κατάλαβε τη σημασία του χρόνου.

Υπήρχε κάτι το μαγευτικό στο να βρίσκεσαι στο ίδιο μέρος όπου, στο παρελθόν, είχε βρεθεί ένας άνθρωπος για να στοχαστεί το ίδιο όραμα. Αυτός ο χώρος προσφερόταν γι’ αυτά τα διαχρονικά οράματα. Και η πινακίδα της Πύλου ήταν η απόδειξη ότι ο άλλος χαμαιλέοντας είχε το ίδιο πάθος.

Εδώ και μερικές στιγμές, αισθανόταν το βλέμμα που ήταν καρφωμένο πάνω του. Κάποιος τον ακολουθούσε… Βυθίστηκε σε μια απ’ αυτές τις βιβλιοθήκες του παρελθόντος που διατηρούσε τη γεύση των βιβλίων· αυτών των αντικειμένων των τόσο εύθραυστων κι όμως τόσο συμβολικών για τη γνώση.

Τι αστείο να σ’ αρέσουν αυτά τα χαρτιά κυτταρίνης με μελάνι, του είχε πει το Τέρας. Παρά την ισοδυναμία τους, το Τέρας δυσκολευόταν να καταλάβει τη διατήρηση της γεύσης της ύλης σε σχέση με εκείνη του φωτός.

Ζήτησε από το βιβλιοθηκάριο ένα βιβλίο του Heidegger και αφού έλαβε την πληροφορία που ήθελε, ανέβηκε στον πάνω όροφο, στο τμήμα Φιλοσοφίας. Βρήκε μόνο τα φιλοσοφικά τίποτα του Kierkegaard. Όμως από εκεί που βρισκόταν, μπορούσε να βλέπει την είσοδο. Και είδε το πρόσωπο που τον παρακολουθούσε να εισέρχεται στη βιβλιοθήκη.

Εκείνη δεν είχε ξαναδεί τέτοιο μέρος, τόσο σκοτεινό και τόσο βρώμικο. Παντού σκόνη και λεκέδες. Χιλιάδες βιβλία φαίνονταν ταξινομημένα, αλλά δεν ήταν. Πώς το άντεχαν αυτό; Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτόν τον έρωτα για το παρελθόν. Και ακόμα λιγότερο το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν πληρώσει με τη ζωή τους για την έκδοση έργων των συγχρόνων τους. Κι όλα αυτά για να καταλήξουν εδώ, στη μιζέρια αυτής της βιβλιοθήκης.

Η πρώτη της παρατήρηση ήταν πως ήταν παράξενη. Μετακινούνταν λες και δεν ήθελε ν’ αγγίξει τίποτα… Δεν κοίταζε, παρατηρούσε. Οπότε την είδε να στρέφεται προς το βιβλιοθηκάριο χωρίς να του απευθύνει το λόγο. Τότε κατάλαβε ότι επρόκειτο για εξολοθρευτή.

Αυτή τον κοίταξε στα μάτια και κατάλαβε ότι ο άλλος τού είχε ζητήσει το ον και το χρόνο. Δεν ήξερε τίποτα άλλο. Τέλος διαδικασίας.

Την ίδια στιγμή, είδε το βιβλιοθηκάριο να καταρρέει με όλο του το βάρος πάνω στο τραπέζι ρίχνοντας τις στοίβες των βιβλίων που βρίσκονταν εκεί. Έσβηνε κάθε ίχνος στο πέρασμά της. Η βιβλιοθήκη θα αναφλεγόταν από στιγμή σε στιγμή. Καθώς άνοιγε το παράθυρο του ορόφου, την άκουσε που ανέβαινε τα πρώτα σκαλοπάτια. Πήδηξε στο δρόμο, διέσχισε διαγωνίως τη μικρή πλατεία και βγήκε στη μικρή αγορά. Βρέθηκε μόνος ανάμεσα στο πλήθος με μια μοναδική ιδέα.

Fahrenheit 451.

Το σύστημα δεν ήθελε πια απλώς να τους εξοντώσει. Τώρα πια έπρεπε να σβήσει κάθε μνήμη. Διότι ο ένας απ’ αυτούς ήξερε. Όμως το σύστημα ενεργούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο επειδή δεν γνώριζε για την ύπαρξη του Τέρατος. Ενόσω νόμιζε ότι ήταν ο μόνος που ήξερε, δεν θα καταδίωκε τους άλλους. Έτσι είχε γίνει στόχος προτεραιότητας για το σύστημα. Γι’ αυτό έπρεπε να το πείσει ότι όντως είχε δίκιο. Αλλιώς η επίθεση θα ήταν μαζική. Ήταν θέμα tempo. Έπρεπε να κλείσει τον κρίκο και για να το κάνει αυτό χρειαζόταν μια σύνδεση. Κατηφόρισε το δρόμο και διέσχισε τη γέφυρα όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Σύνδεση.

Εκτέλεσε το πρόγραμμα που είχε στο laser. Ένα δώρο του Τέρατος. Το μήνυμα θα έφθανε σε πολλά σημεία σύνδεσης σ’ ολόκληρο τον πλανήτη με τη μέθοδο των αλυσιδωτών αντιδράσεων, πριν τελικά επιστρέψει στο ίδιο μέρος. Αυτός ο τεράστιος κρίκος περιείχε μόνο μία πληροφορία. Για μεγαλύτερη ακρίβεια, μια μεταγνώση: ΜΕ-ΤΑ.

Μετά!

Είχε αφήσει πίσω της μια βιβλιοθήκη στις φλόγες. Έχοντας εκτελέσει την αποστολή της, επικεντρώθηκε στην καταδίωξη του χαμαιλέοντα. Η ζωή της δεν ήταν παρά ο θάνατός του, τίποτα’ άλλο. Και ήταν πια απλώς θέμα χρόνου.

Έχοντας αποστείλει το μήνυμά του, βγήκε από την άλλη πλευρά. Ήξερε ότι το σύστημα θα ελάμβανε το μήνυμά του μέσω του δικτύου, οπότε θα ήταν σίγουρος ότι γνώριζε. Αυτός ήταν ο σκοπός του μυκηναϊκού μηνύματος.

Ο στόχος εντοπίστηκε.

Μέσα σε μερικά λεπτά η αποστολή του θα είχε επιτελεστεί. Συνδέθηκε και ανακάλυψε την τροχιά που είχε ακολουθήσει το μήνυμα γύρω από τη γη. Σημείο προς σημείο, ακολούθησε αυτόν το δαίδαλο μέχρι που βρέθηκε στην αφετηρία. Ο ενσωματωμένος υπολογιστής της ανέλυσε όλα αυτά τα δεδομένα χωρίς να καταλάβει ότι η τροχιά δεν ήταν τυχαία. Κωδικοποιούσε έναν ιό.

Ο εξολοθρευτής ακινητοποιήθηκε μπροστά στην οθόνη. Κατατροπωμένος από το Τέρας.

Μέσα στη σιωπή, άκουσε ένα χαρακτηριστικό ήχο. Έναν ήχο που του θύμισε για μια στιγμή έναν ολόκληρο μύθο. Ήταν μια γνώριμη μουσική. Και χτύπησε ένα βράχο πολύπλοκης μορφής εξολοκλήρου καλυμμένο με μία σειρά χαραγμένων σχεδίων. Μα δεν μπορούσε να τα αποκωδικοποιήσει. Ή μάλλον τους έδινε πολλές ερμηνείες χωρίς να ξέρει ποια να επιλέξει. Έπρεπε να ξεφύγει, να απελευθερωθεί απ’ αυτή την ιδέα. Τα κατάφερε και τότε είδε το πολύτοπο.

Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Ήταν ένα μήνυμα από αλλού. Το Τέρας κινδύνευε.

Ένα κύμα πανικού τον κυρίευσε κι άρχισε να τρέχει μέχρι που του κόπηκε η ανάσα.

Το Τέρας ήταν ο βράχος.

Ένας βράχος στη μέση του ωκεανού. Ο μοναδικός φάρος των χαμαιλεόντων. Η ομάδα όφειλε να βρίσκεται σε κατάσταση ετοιμότητας. Τι συνέβαινε; Είχε διαπράξει κάποιο σφάλμα; Μήπως το σύστημα είχε ανακαλύψει το «αλλού»;

Ησύχασε. Όχι, ήταν η μοναδική σύνδεση με το Τέρας: ήταν το διάτοπο.

Τότε πώς κινδύνευε το Τέρας; Κι όμως η μουσική ήταν εδώ πανταχού παρούσα σ’ όλο του τον εγκέφαλο. Κάτι σοβαρό συνέβαινε…

Όχι!

Μόλις τώρα κατάλαβε. Το σύστημα είχε εντοπίσει τη βιβλιοθήκη της σκέψης. Ήξερε κι αυτή…

Το Τέρας δεν ήξερε τι να κάνει. Έβλεπε με ακρίβεια ότι το πεδίο της βιβλιοθήκης ολοένα αδυνάτιζε. Τότε του είχε στείλει το σήμα κινδύνου. Το σύστημα βρισκόταν στο σημείο να καθυποτάξει τη βιβλιοθήκη. Την υποβάθμιζε προσδίδοντάς της ύλη. Σε λίγο δεν θα υπήρχε πια.

Επιτέλους έλαβε ένα μήνυμα.

Ήταν ένα μόνο γράμμα.

Μόνο ένα.

Ψ

Το Τέρας εκτέλεσε τη διαταγή στο πεδίο και εξασφάλισε την κυματική λειτουργία της βιβλιοθήκης. Εξαφανίστηκε.

Το πολύτοπο είχε εξαφανιστεί. Η επίθεση είχε τελειώσει. Το σύστημα είχε πετύχει το σκοπό του. Το πεδίο της βιβλιοθήκης έπαψε να υπάρχει.

Το Τέρας ήξερε ότι έπρεπε να τη διατηρήσει σ’ αυτή την κατάσταση. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τη σώσει. Για το σύστημα, είχε χαθεί. Ενώ στην πραγματικότητα, είχε κυριαρχήσει με την πανταχού παρουσία της.

Ήταν μέσα στον καθένα από τους χαμαιλέοντες.

* Μνήμη διεφυλάχθη.

Ήταν με αυτόν τον τρόπο που κρυσταλλώθηκε το χρώμα.

– Γι’ αυτό είστε τόσο διαφορετικοί; ρώτησε εκείνη. Μα δεν πρόλαβε ν’ απαντήσει, άρχιζε το κονσέρτο… Εκείνη άκουγε το κονσέρτο ενώ αυτός σκεφτόταν.

Συνειδητοποίησε πως είχε χρόνια να πατήσει το πόδι του σε αίθουσα μουσικής. Κι αυτό από την εποχή της πρώτης επανάστασης.

Μόνο που αυτή τη φορά, δεν είχε έρθει για να ακούσει αλλά για να κατανοήσει. Η συνάντηση έπρεπε να γίνει εδώ. Αυτό συμπέραναν από τις κωδικοποιημένες πληροφορίες μέσα στον πρώτο αριθμό που είχαν λάβει. Αλλάζοντας τη βάση του, είχαν δημιουργήσει ένα εκτελέσιμο που τους βοήθησε να ανακαλύψουν την ύπαρξη ενός άλλου χαμαιλέοντα ο οποίος είχε διεισδύσει στο σύστημα. Η θέση του ήταν καθοριστική· τους παρείχε μόνο και μόνο το ουσιώδες που έπρεπε να γνωρίζουν. Ήταν ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής του. Αυτό σκεφτόταν ενόσω ο σολίστας εκτελούσε την πρώτη κίνηση του κονσέρτου. Ωστόσο δεν είχε αντιληφθεί κανένα συγκεκριμένο σημάδι παρόλο που παρατηρούσε την αίθουσα με προσοχή. Δεν έβλεπε τίποτα, απολύτως τίποτα που να υποδείκνυε την παρουσία του κρυπτοχαμαιλέοντα.

Το όραμά του ήταν άχρηστο, σκέφτηκε και βρήκε τη λύση. Έπρεπε να γινόταν μέσω ακρόασης. Ο δρόμος του προς τη λύση ήταν η μουσική. Και τη χρησιμοποιούσε ως μέσο της σκέψης του. Ήταν ο σολίστας, λοιπόν! Από εκείνη τη στιγμή, έκλεισε τα μάτια του και συγκεντρώθηκε αποκλειστικά στη μουσική.

Και η κωδικοποίηση άρχισε.

Η μουσική σύνθεση στο σύνολό της ήταν απλώς ένα υπόβαθρο. Συνέθετε έχοντάς την ως βάση, χρησιμοποιώντας μόνο τις στιγμές που του έδιναν τη δυνατότητα να συνδυάσει τις νότες με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε η πολυπλοκότητά τους να είναι τόσο ασυνήθιστη στο ανθρώπινο αυτί που ένα κανονικό άτομο να μην μπορεί να την αντιληφθεί.

Η πληροφορία έπρεπε να κωδικοποιείται σε πολύ μικρά τμήματα για να μην είναι άμεσα αντιληπτή. Έτσι έσβησε νοητικά τη σύνθεση και κράτησε μόνο τους πολύπλοκους συνδυασμούς.

Άρχισε με τον πρώτο αριθμό και μετά…

Κι αυτή ήξερε για την ύπαρξη του μετασυστήματος!

Έσκυψε προς το μέρος του και του ψιθύρισε στο αυτί:

– Είναι ωραίο, δεν είναι;

Εκείνος έγνεψε καταφατικά χωρίς να πει τίποτα. Μόλις είχε χάσει ένα μέρος του μηνύματος… Αλλά πρόλαβε ν’ ακούσει την κωδικοποίηση της λέξης: Ackermann.

Δεν ήλπιζε ότι ο άλλος θα επαναλάμβανε τον κωδικό· ήξερε ότι δεν θα το έκανε. Ο κωδικός έπρεπε να μεταδοθεί μόνο μια φορά για να αποφευχθεί ενδεχόμενη αποκρυπτογράφηση του τύπου Enigma.

Το κονσέρτο τέλειωσε με χειροκροτήματα όπως απαιτούσε η περίσταση. Μα τώρα δεν είχε τη διάθεση για τέτοια. Παιδευόταν να καταλάβει το μήνυμα.

Μερικά μηνύματα, εφόσον είχαν αποκωδικοποιηθεί, έπαυαν να έχουν μεγάλη σημασία. Μα αυτό εδώ, ακόμα και αποκωδικοποιημένο και μάλιστα όχι πλήρως, δεν ήταν εύκολο να ερμηνευτεί. Ο αποστολέας που ήταν σολίστας, δεν είχε εκπλαγεί που η ερμηνεία ήταν τόσο σημαντική.

Ackermann.

Επρόκειτο αναμφίβολα για τη Γαλλίδα ποιήτρια του XIXου αιώνα που εκφραζόταν μέσω έργων φιλοσοφικών εμπνεύσεων. Θυμήθηκε πως είχε γράψει το έργο Poésies philosophiques το 1874. Όμως δεν ήξερε τίποτ’ άλλο. Γι’ αυτό το θέμα, έπρεπε να μιλήσει με το Τέρας…

– Έγραψε επίσης το Premières poésies το 1862 και Pensées d’une solitaire το 1883.
– Αυτό το τελευταίο μοιάζει να είναι ένδειξη.
– Μόνο τι πρέπει να ψάξω;
– Προς το παρόν τίποτ’ άλλο…
– Δεν καταλαβαίνω. Έχεις τη λύση;
– Όχι!
– Τότε, δεν πρέπει να την ψάξουμε;
– Πρέπει απλώς να έχουμε μια ιδέα για τη λύση…

Συνήθιζαν να σκέφτονται ανά δύο. Και η συμπληρωματικότητά τους ήταν ένα μεγάλο ατού για την αξιοποίηση των δεδομένων του προβλήματος. Ακόμα κι όταν αυτά κάποιες φορές έλειπαν. Άλλωστε και η ίδια η απουσία ήταν ένα δεδομένο. Ένα σιωπηρό δεδομένο που υποδείκνυε μία παρουσία στο παρελθόν.

– Διπλή κωδικοποίηση;
– Ναι! Επιλογή και Ερμηνεία.
– Μουσική;
– Όχι! Υπόβαθρο κωδικοποίησης.
– Κρυπτομήνυμα;
– Για το εξωτερικό.
– Και για τον παραλήπτη;
– Αποκωδικοποίηση.

Αποκωδικοποίηση και όχι ανάγνωση άγνωστης σύνθεσης. Το μήνυμα δεν ήταν κωδικοποιημένο από αυτόν αλλά για αυτόν. Ο συλλογισμός αυτός ήταν συναφής και συμφωνούσε με τον πρώτο αριθμό της κεφαλής. Η λύση έπρεπε να ήταν μαθηματικής μορφής.

Συσχετισμοί…

Ήταν η αγαπημένη τους μέθοδος! Κυρίως όταν ήταν θεματική…

– Ackermann;
– Συνάρτηση.
– Εφαρμογή.
– Θεώρημα.
– Paris – Harrington.
– 1977.
– Αξιωματική.
– Peano.
– Ιεραρχία!
– Μετασύστημα…
– Εύρηκα!

Αυτή ήταν η λύση. Τώρα όλα ήταν ξεκάθαρα. Ο χαμαιλέοντας σολίστας τούς είχε εξηγήσει πώς είχε διαισθανθεί την ύπαρξη του μετασυστήματος. Είχε βρει το ισοδύναμο της συνάρτησης του Ackermann και εφαρμόζοντας το ισοδύναμο του θεωρήματος των Paris – Harrington είχε αποδείξει την ύπαρξή του. Με αυτόν τον τρόπο, δύο διαφορετικές προσεγγίσεις είχαν καταλήξει στην ίδια ιδέα.

Το μετασύστημα.

Όμως αυτές οι προσεγγίσεις δεν ήταν εποικοδομητικές. Είχαν διαπιστώσει την ύπαρξή του χωρίς ωστόσο να προσδιορίζουν τα χαρακτηριστικά του. Σε τι μπορούσε να συνίσταται αυτό το μετασύστημα; Ήταν ένα σύστημα μέσα στο σύστημα ή ένας παίχτης μέσα στο παιχνίδι της ζωής;

Αυτός ήταν ο στόχος του από τώρα και στο εξής: να ανατρέψει το σύστημα κατανοώντας το «μετά». Ήταν ο μοναδικός τρόπος να σώσει τους χαμαιλέοντες.

Είχε πάρει την απόφασή του κι όμως τώρα πια δεν ήξερε. Ο αγώνας εναντίον του συστήματος ήταν φυσιολογικός γι’ αυτόν. Ήταν η συνέχιση της ύπαρξής του. Πάντα αγωνιζόταν. Αλλά αυτή η σειρά των νέων ανακαλύψεων έθετε υπό αμφισβήτηση το όραμά του περί των πραγμάτων. Έπρεπε να τα αναθεωρήσει όλα και μάλιστα από την αρχή. Έπρεπε να ερμηνεύσει ξανά κάθε συμβάν του παρελθόντος. Όλα έχαναν την αρχική τους έννοια. Όλα γίνονταν σύμβολα. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που έπρεπε να επαναφέρει στην επιφάνεια όλες του τις αναμνήσεις.

Αναζητούσε στο παρελθόν τους δείκτες του μέλλοντος.

Μόνο που δεν είχε το χρόνο.

Το πάρκο απλωνόταν απέραντο: μια πελώρια πράσινη έκταση. Του άρεσε να έρχεται εδώ για να συλλογίζεται ανάμεσα στο πράσινο και το γαλάζιο· χωρίς κανένα φραγμό ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Και το να ξαπλώνει κατάχαμα κοιτώντας τον ήλιο αποτελούσε γι’ αυτόν μια παγκόσμια πράξη για την ανθρώπινη φύση. Μα πόσοι άνθρωποι ήταν ικανοί να αντιληφθούν ότι δεν επρόκειτο βέβαια περί επιστροφής στη φύση αλλά περί οντολογικής βάσης. Το σύστημα είχε ήδη κατορθώσει να πείσει και μάλιστα κατά τρόπο συναινετικό ότι αυτή ήταν η νόρμα που θα καθόριζε τον κοινωνικό άνθρωπο και τελικά τον άνθρωπο.

Ο στόχος εντοπίστηκε.

Πριν τον χτυπήσει, τον περιεργάστηκε για μια στιγμή.

Ο στόχος ακινητοποιήθηκε: έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα στους μετωπικούς λοβούς.

Αφαιρετική σκέψη: άχρηστη για την επιβίωση.

Διακοπή διαδικασίας εξόντωσης.

Σύγκρουση.

Ένα ημισφαίριο μονοχρωματικού φωτός τον επικάλυψε· έτσι μετατράπηκε σε βλήμα.

Το Τέρας πάντα είχε δίκιο!

Διακλάδωση.

Εξαφάνιση.

Ο ενσωματωμένος υπολογιστής της ανέλυσε το εκπεμπόμενο σήμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο στόχος είχε καταστραφεί. Ο εξολοθρευτής εξαφανίστηκε.

Όμως εξακολουθούσε να είναι εδώ: κβαντοποιημένος πάνω στο δέντρο!

Ο εξολοθρευτής δεν είχε καταστρέψει παρά μόνο ένα δόλωμα: το ολόγραμμά του.

Η απόκρουση του Τέρατος τον βοήθησε να αντιληφθεί την οντότητα του δέντρου και να ζήσει την πραγματική κοσμικότητα. Και του άρεσε αυτό το καμουφλάζ.

Αναγωγή.

Ξανάγινε ο ίδιος του ο εαυτός: ένας χαμαιλέων.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ξετυλίχτηκε η δεύτερη επίθεση. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε δει αυτό που έπρεπε να δει. Αλλά τώρα, ήξερε πως όλα ήταν ένα ψέμα. Η πραγματικότητα ήταν μόνο και μόνο μια παραποίηση της αλήθειας. Έπρεπε να είχε αλλάξει άποψη από τις πρώτες επιθέσεις. Πώς μπόρεσαν να τον εντοπίσουν τόσο εύκολα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Τώρα ήξερε ότι το σύστημα είχε τοποθετήσει έναν ανιχνευτή τη στιγμή που αποκωδικοποιούσε την πινακίδα. Όμως είχε διαβάσει το όνομα του ρόδου, άρα έπρεπε να είχε σκεφτεί το απαγορευμένο βιβλίο του Αριστοτέλη.

Το σύστημα είχε εγκαταστήσει έναν ανιχνευτή πάνω στην πινακίδα. Κι από τη στιγμή που τη διάβασε, προσβλήθηκε από ιό. Είχε γίνει κατάσκοπος του ίδιου του εαυτού του. Ήταν η ζωντανή απόδειξη της δύναμης της χειραγωγημένης αυτοαναφοράς. Έτσι από αυτή τη στιγμή, κάθε του κίνηση άφηνε ίχνος. Και το σύστημα τον παρακολουθούσε. Εκτός στο εξωτερικό, όταν ήταν με το Τέρας. Γι’ αυτό και δεχόταν επίθεση μόνο όταν ήταν μόνος.

Και στο κονσέρτο; Όχι, εκεί, δεν διακινδύνευε τίποτα διότι το σύστημα μπορούσε να εξοντώσει όλους τους παρευρισκομένους. Ρίσκαρε μόνο στην παλιά συνοικία και στο πάρκο.

Έπρεπε πάση θυσία να απαλλαχτεί από τον ανιχνευτή. Μόνο που δεν γνώριζε επακριβώς τη φυσική του σύσταση. Τι να ’κανε λοιπόν; Κατάλαβε σε ποια κατάσταση είχε βρεθεί ο κακόμοιρος ο χαμαιλέων που θυσιάστηκε και συνειδητοποίησε πόσο είχε υποφέρει. Ακόμα και η θυσία του αποκτούσε νέο νόημα. Δεν επρόκειτο πλέον για μια ένδειξη, αλλά για μια παγίδα στην οποία τον είχε οδηγήσει ύπουλα το σύστημα χρησιμοποιώντας τον άλλο χαμαιλέοντα. Είχε εκμεταλλευτεί την εμπιστοσύνη που είχαν μεταξύ τους. Ήξερε από την αρχή ότι ο άλλος χαμαιλέων ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί για να σώσει την ομάδα. Έτσι είχε θέσει την παγίδα του στην πράξη αυτή καθαυτή της θυσίας. Και για να τον προσβάλει, το σύστημα είχε χρησιμοποιήσει ως φορέα τον αλτρουισμό των χαμαιλεόντων.

Το εξωτερικό ήταν η μοναδική λύση.

Το Τέρας κατάλαβε αμέσως τη σοβαρότητα της κατάστασης. Γνωρίζονταν σαν δυο παλιοί φίλοι. Και ο πόνος του ενός επηρέαζε τον άλλο χωρίς να χρειάζεται να ειπωθεί με λόγια.

* Με εντόπισε.
* Η πινακίδα, σκέφτηκε το Τέρας που είχε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.
* Ναι, το ολόγραμμα πρέπει να είχε προσβληθεί από τον ανιχνευτή του άλλου.
* Ψηφιακό ή οπτικό;
* Οπτικό, δεν άγγιξα το ολόγραμμα.
* Αυτό πρέπει να ’ναι τατουάζ ρητίνης.
* Για να το αφαιρέσεις, πρέπει να το γεμίσεις με πληροφορίες.
* Ξέρω, μα θα μπορέσεις να το υποστείς αυτό;
*Ακόμα κι αν πρέπει να τυφλωθώ, είναι αναγκαίο. Η ζωή μου αποτελεί θανάσιμο
κίνδυνο για όλη την ομάδα. Ετοίμασε ένα φωτονικό πρόγραμμα.
* Είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου;
* Απόλυτα.
* Διακοπή προγράμματος.
* Μη φοβάσαι, Τέρας, το φως δεν μπορεί να με βλάψει.

Μια λάμψη φώτισε το βλέμμα του. Ξεκίνησε το φωτονικό του ταξίδι. Οραματιζόταν τα δεδομένα του Τέρατος. Το Τέρας τού παρείχε κωδικοποιημένες εικόνες με την ταχύτητα του φωτός. Μετατράπηκε σε φωτόνιο.

Το Τέρας χαμογέλασε στη σκέψη ότι η λύση του χαμαιλέοντα ήταν η τύφλωση. Ποιος άλλος εκτός απ’ αυτόν θα μπορούσε να το σκεφτεί. Εκτιμούσε πολύ αυτό το νευρωνικό σύστημα που αντιπροσώπευε το φίλο του. Ακόμα και η βραδύτητά του ασκούσε πάνω του μία γοητεία. Λες κι είχε συνδέσει τη βραδύτητα με τη μνήμη και την ταχύτητα με τη λήθη. Ο εγκέφαλός του, παρά την προτίμησή του για το φως, δεν θα δίσταζε ούτε στιγμή να γίνει ένας χαμαιλέων.

Ο χαμαιλέων δεν έπαυε να σκέφτεται. Είχε την εντύπωση ότι ταξίδευε μέσα στο φωτονικό εγκέφαλο του φίλου του. Η φωτεινή του μνήμη εντυπωσίαζε όλο του το είναι. Και κατάλαβε πόσο του ήταν ανεκτίμητος. Το Τέρας τον θεράπευε. Η θεραπεία βασιζόταν στη φωτονική του φιλία. Ενάντια στο φορέα της ασθένειας, πρόβαλλε τους τανυστές της μνήμης του. Το Τέρας ήταν ένας αληθινός φίλος.

Αυτό δεν το είχε προβλέψει το σύστημα. Και η τερατώδης φιλία νίκησε τον ανιχνευτή του συστήματος.

Το σύστημα είχε χάσει κάθε έλεγχο επί του υπονομευτικού στοιχείου. Είχε υποτιμήσει τον εχθρό του. Από ‘δω και μπρος ήξερε τι να περιμένει. Και είναι γι’ αυτόν το λόγο που άλλαξε τακτική. Αυτή τη φορά, το σύστημα δεν ανησυχούσε πλέον για το καλό του πληθυσμού αλλά για την ίδια του την επιβίωση.

Κατηγόρησε, λοιπόν, τους χαμαιλέοντες ότι είναι τρομοκράτες της σκέψης κι εξαπέλυσε χείμαρρο από ψεύδη εναντίον τους. Όλα αυτά ήταν τόσο επιδέξια ενορχηστρωμένα που σύντομα ο πληθυσμός έμαθε να απεχθάνεται τους χαμαιλέοντες χωρίς πραγματικά να τους γνωρίζει. Η προπαγάνδα του συστήματος μετέτρεψε την ομάδα σε μυστική εταιρεία που επιδίωκε να ανατρέψει το σύστημα και να καταλάβει την εξουσία.

Το Τέρας, βλέποντας την εξέλιξη της κατάστασης δεν παρέλειψε να παρατηρήσει πόσο πολύ απείχε η κοινωνία από τις ιδέες που υποστηρίζει ο Chomsky. Ήταν ένα από τα εκατομμύρια των αγαπημένων του χωρίων του περασμένου αιώνα.

Η συγκεκριμένη τάξη που έχει επιβληθεί είναι το αποτέλεσμα ανθρώπινων αποφάσεων που έχουν ληφθεί στους κόλπους ανθρώπινων θεσμών οργάνων. Οι αποφάσεις μπορούν να τροποποιηθούν· οι θεσμοί μπορούν να αλλάξουν. Εάν είναι απαραίτητο, μπορούν ν’ ανατραπούν και ν’ αντικατασταθούν όπως το έχουν πράξει έντιμοι και θαρραλέοι άνθρωποι καθ’ όλη την πορεία της ιστορίας.

Έτσι έψαξε μια φράση που να αρμόζει στην περίσταση και ως συνήθως τη βρήκε στον Sun Tzu.

Σε περίπτωση που βρεθείτε σε μια κατάσταση όπου σας ασκούν κριτική, μην απελπίζεστε καθόλου· στις περιπτώσεις όπου όλα είναι επίφοβα, δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα· ακόμα κι όταν μας περιβάλλουν όλοι οι κίνδυνοι, δεν πρέπει να δειλιάζουμε καθόλου· όταν απομένουμε δίχως καμιά πηγή πόρων, πρέπει να αναμένουμε τα πάντα· όταν μας αιφνιδιάζουν, πρέπει να αιφνιδιάζουμε τον ίδιο τον εχθρό.

Ακολουθώντας αυτόν τον όχι και τόσο ορθολογικό συλλογισμό, η ομάδα επιτέθηκε στο σύστημα εκμεταλλευόμενη τη μοναδική του αδυναμία.

Το μετασύστημα.

Τώρα το θυμόταν. Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που η κοπέλα είχε επικοινωνήσει και πάλι μαζί του. Του είχε προτείνει να πάνε στο θέατρο να δουν ένα ιστορικό έργο. Γνώριζε το ενδιαφέρον του για την ιστορία. Ήταν σίγουρη γι’ αυτό.

Αυτή η πρόταση τον ξάφνιασε διότι το πλαίσιο ήταν ακατάλληλο αφότου μπήκε σε εφαρμογή η νέα στρατηγική του συστήματος. Οι χαμαιλέοντες δέχονταν επίθεση από παντού κι ήξερε ότι αυτή ήξερε ότι αυτός ήταν ένας χαμαιλέων. Όμως δέχτηκε γιατί δεν είχε πια τίποτα να φοβηθεί. Άλλωστε αυτό σκεφτόταν όταν επικοινώνησε μαζί του. Εκείνη φρόντιζε για όλα.

Την είδε που καθόταν σ’ ένα παγκάκι στην άκρη εκείνης της πλατείας που με τις ξύλινες σανίδες της έμοιαζε με σκηνή θεάτρου. Του φάνηκε τόσο μόνη και σφίχτηκε η καρδιά του. Ο αγώνας του κατά του συστήματος απασχολούσε τόσο πολύ το πνεύμα του που δεν μερίμνησε για το δεσμό του με αυτή τη γυναίκα. Πλησιάζοντάς την, συγκινήθηκε από την ομορφιά της. Διασταύρωσε επιτέλους το βλέμμα της με το δικό του και ήξερε πως ο χαμαιλέων δεν έμεινε αδιάφορος στην παρουσία της. Όμως δεν είπε τίποτα. Αρκέστηκε στο ν’ απολαύσει το χρώμα εκείνης της στιγμής διότι ήξερε πως αυτό δεν ήταν τίποτα ακόμη σε σχέση με αυτό που τον περίμενε μέσα στο θέατρο.

Συναισθηματικό σοκ.

Σ’ αυτό το θέατρο, όλα του θύμιζαν το παρελθόν με μια πρωτόγνωρη ένταση. Τα διακλαδωμένα του ταξίδια είχαν τελειώσει κι είχε χάσει την αίσθηση της μοναδικότητας του παρελθόντος. Όλα ήταν μια διακλάδωση δίχως αιτιατή εμπλοκή. Ενώ εδώ, μέσα σ’ αυτό το θέατρο, το παρελθόν αναβίωσε με τόση ένταση που του προκάλεσε πραγματικό σοκ.

Τα γνώριζε όλα! Το ιστορικό θεατρικό έργο, το συγγραφέα, τα πρόσωπα. Οι πληγές της μνήμης, λοιπόν, δεν σβήνουν ποτέ. Το παρελθόν μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Έπρεπε να βιώσει μια πραγματική θύελλα αναμνήσεων που είχαν φύγει μέσα στο παρελθόν του. Πώς θα μπορούσαν όλα αυτά να εμφανιστούν τόσο ξαφνικά μέσα στη σκέψη του, αν δεν υπήρχαν ήδη μέσα του βαθιά; Όλες του οι αναμνήσεις, ακόμα και οι πιο επώδυνες τον είχαν ακολουθήσει. Ήταν εκεί, πιο ζωντανές παρά ποτέ.

Στράφηκε προς το μέρος της. Παρακολουθούσε το έργο δίχως να λέει τίποτα, απορροφημένη από το περιεχόμενό του. Πώς μπορούσε να τα ξέρει όλα αυτά;

Δίχως να γυρίσει, του έπιασε το χέρι που βρισκόταν στο ακουμπιστήρι ανάμεσα στα καθίσματά τους.

Κι αυτός κατάλαβε.

Ήθελε να της μιλήσει μα οι λέξεις έμειναν μέσα του.

Αυτή ήταν.

Κανένας άλλος δεν μπορούσε να ξέρει…

Εκτός από το Τέρας.

Αλλά αυτή δεν γνώριζε το Τέρας.

Βλέποντας ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό της, κατάλαβε πως ήξερε ότι την είχε αναγνωρίσει. Το δάκρυ δεν πρόλαβε να πέσει, εκείνος το ήπιε πάνω της. Η εμφάνισή της είχε αλλάξει εντελώς, αλλά ήταν αυτή.

Αυτή η γυναίκα είχε μοιραστεί τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του. Την εποχή προτού ακόμα δημιουργηθεί η ομάδα. Την εποχή που ήταν ακόμα μόνος. Και ήταν η πρώτη που τον κατάλαβε. Η πρώτη που ήξερε πως ήταν πραγματικά ένας χαμαιλέων.

Όμως μια μέρα, είχε εξαφανιστεί χωρίς ν’ αφήσει ίχνη, χωρίς εξήγηση. Μα τώρα, ήταν και πάλι εδώ, δίπλα του.

Έτσι το παρελθόν είχε ριζωθεί μέσα στο παρόν. Την ίδια στιγμή, του έσφιξε το χέρι πιο δυνατά. Κάτι συνέβαινε…

Το σύστημα είχε εντοπίσει μια επαφή παρελθόντος-μέλλοντος. Εκείνη είχε κάνει το παν για να καθυστερήσει αυτή τη στιγμή αλλά δεν μπορούσε πια να ζει με το μυστικό της ανωνυμίας. Επιπλέον ήξερε ότι θα τη χρειαζόταν. Έτσι ρίσκαρε αυτό που πάντα φοβόταν και το οποίο ήταν η αιτία της εξαφάνισής της. Μέχρι τώρα, δεν του είχε πει τίποτα από φόβο μήπως τον θέσει σε κίνδυνο. Όμως ήταν αποφασισμένη, όταν κατάλαβε ότι ήταν περιτριγυρισμένος από κινδύνους. Διότι σ’ αυτή την περίπτωση, δεν έπρεπε να φοβάται τίποτα!

Προφασίστηκε ελαφριά αδιαθεσία κι αυτός την κράτησε για να βγουν από την αίθουσα. Για άλλη μια φορά, άφηνε το παρελθόν του πάνω στη σκηνή…

– Όχι, από ‘δώ, του λέει κι άλλαξε κατεύθυνση.
– Τι συμβαίνει, αγά…
– Μας ανακάλυψαν: το σύστημα εντόπισε μια επαφή παρελθόντος-μέλλοντος.
– Πώς μπορείς να το ξέρεις;
– Το μετασύστημα τα ξέρει όλα!

Αυτή γνώριζε ακόμα και την ύπαρξη του μετασυστήματος! Άκουσε βήματα. Και τότε την έσφιξε πάνω του και ενεργοποίησε τη φωτονική του προστασία…

Πόσες φορές είχε επιθυμήσει να τη σφίξει στην αγκαλιά του; Τώρα δεν ήξερε πια. Η επαφή με το δέρμα της τον έκανε να τα ξεχάσει όλα. Ήταν εδώ, μέσα στην αγκαλιά του, μέσα στο φωτονικό του δακτύλιο του οποίου η σκιά τούς καθιστούσε αόρατους στους άλλους. Ήταν πλημμυρισμένη από φως.

Είχε βάλει το κεφάλι της στο στήθος του κι άκουγε την καρδιά του που χτυπούσε. Η αρχικά φαινομενική του υπεροψία εξαφανίστηκε εντελώς σαν να μην υπήρχε ποτέ. Είχε μάθει να τον καταλαβαίνει. Είχε δει το χρώμα του, μυρίσει το άρωμά του. Πριν τον συναντήσει, δεν ήξερε ότι υπήρχαν τέτοιου είδους άνθρωποι.

Στην αρχή, δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί μαζί του. Η αγνότητά του και η αθωότητά του ταυτόχρονα, τη μάγεψαν και τη σαγήνευσαν. Μα μια μέρα επιστρέφοντας από κάποιο ταξίδι, κατάλαβε πόσο πολύ την υπολόγιζε και του αποκάλυψε τη χάρη και τη γοητεία της.

Αγκαλιάστηκαν ξανά.

Και δεν υπολόγισαν πως οι οπαδοί του συστήματος τούς προσέγγιζαν.

Το φιλί τους, τους έκανε να ξεχάσουν την πραγματικότητα του συστήματος.

Για μια στιγμή μονάχα.

Το Τέρας είχε προνοήσει αυτό το σύστημα για ένα και μοναδικό πρόσωπο… Το επίπεδο της ενέργειάς του μειώθηκε επικίνδυνα σε σημείο που χάθηκε εντελώς. Μεταπήδησαν και πάλι στην πραγματικότητα. Ο διάδρομος ήταν σκοτεινός. Ήταν μόνοι.

Εκείνη προχώρησε προς την άλλη κατεύθυνση κι αυτός την ακολούθησε. Διέσχισαν μια ολόκληρη σειρά διαδρόμων πριν φθάσουν στην έξοδο που οδηγούσε στις αποβάθρες. Κλείνοντας πίσω του την πόρτα, τράβηξε την προσοχή του η υφή της κι ένιωσε ότι κάπου την είχε ξαναδεί. Εκείνη κατευθυνόταν προς τον πρώτο πυλώνα της γέφυρας. Θα το έψαχνε μετά μέσα στη μνήμη του. Δρασκέλισε το κιγκλίδωμα και το ίδιο έκανε κι αυτός δίχως να θέτει ερωτήσεις. Της είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Από ‘δώ, πήδηξαν σε μια βάρκα κι άρχισαν να κωπηλατούν ανεβαίνοντας τον ποταμό. Αναγνώριζε τις ακτές των αναμνήσεών του. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε πού είχε ξαναδεί εκείνη την υφή. Ήταν στο εκτός, στη φωτεινή μνήμη του Τέρατος…

– Θυμάσαι το νησί; Τον ρώτησε.
– Ναι, βέβαια. Πώς θα μπορούσε να το είχε ξεχάσει;

Το νησί αποτελούσε πάντα ένα από τα αγαπημένα του μέρη: ένας θύλακας του παρελθόντος στη μεγαλούπολη του μέλλοντος. Μα γιατί να πάνε ειδικά σ’ αυτό το νησί και προπαντός γιατί τώρα; Δεν είχε χρόνο να σκεφτεί την ιδέα του. Τον είχε σπρώξει βιαστικά για ν’ ανεβεί στη βάρκα και ν’ αποφύγει να τον χτυπήσουν.

Τους παρακολουθούσαν.

Ήταν πολύ αργά, δεν θα κατάφερναν ποτέ να φθάσουν στο νησί. Αυτοί που τους καταδίωκαν πετούσαν πάνω στο νερό. Σε λίγο θα τους έπιαναν.

Ξαφνικά, ένα γαλάζιο λέιζερ τούς χτύπησε δυνατά.

Την κοίταξε για τελευταία φορά σ’ αυτόν το γαλάζιο κόσμο.

Ύστερα άκουσε μια έκρηξη.

Ξαναγύρισε· οι διώκτες τους είχαν εξαφανιστεί.

Του είπε μόνο μία λέξη κι εκείνος κατάλαβε.

Cerenkov.

Επιτέλους, έφθασαν στο νησί.

Πόσες φορές είχε ονειρευτεί αυτό το νησί; Δεν ήξερε. Πόσες φορές είχε μιλήσει γι’ αυτό στο Τέρας; Αυτό, το ήξερε. Όλα όσα θεωρούσε χαμένα για πάντα και τον βασάνιζαν νύχτες ολόκληρες, ήταν εδώ, μπροστά του. Αυτή η πραγματικότητα ξεπερνούσε τη φαντασία του.

Ήξερε ότι εκείνη η νύχτα θα ήταν δική του κι ότι θα ξαναζούσε επιτέλους τη ζωή του. Αυτή τη ζωή που πίστεψε πως είχε χαθεί για πάντα. Του έπιασε το χέρι κι αυτός κατάλαβε ότι τον παρατηρούσε. Προσπαθούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν. Η ίδια δεν σκεφτόταν όπως εκείνος, αλλά τον καταλάβαινε όσο κανένας. Ήξερε πως είχε υποστεί ένα συναισθηματικό σοκ διότι γνώριζε την υπερευαισθησία του, αλλά κι αυτή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

– Ποτέ πια δεν θα χωρίσουμε, αγάπη μου.

Δεν μπόρεσε ν’ απαντήσει. Η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη· αβάσταχτη για το είναι του.

– Μην πεις τίποτα, ξέρω πόσο υπέφερες. Μα το σημαντικότερο για μένα, είναι ότι ζεις.
– Κι όμως, θα ‘θελα να πεθάνω.
– Είμαι εδώ, είπε βάζοντας το χέρι της στα χείλη του. Έλα, δεν τα έχεις δει όλα ακόμα.

Διείσδυσαν μέσα στη μικρή μεσαιωνική πόλη.

Αφότου είχε κρυσταλλοποιηθεί το χρώμα, γνώριζε και τη μικρότερη πέτρα σ’ αυτόν τον τόπο. Ο εγκέφαλός του ανέλυσε ξανά τα διαχρονικά σχέδια και κατέληξε στον προορισμό τους.

Ήταν εδώ, λοιπόν.

– Από πότε είναι εδώ;
– Από το μέλλον…

Έπρεπε να τον είχε αιφνιδιάσει η απάντηση αυτή, ωστόσο του φάνηκε φυσιολογική. Ήταν η μόνη δυνατή απάντηση.

Η κοπέλα τοποθέτησε και τα δυο τους χέρια επάνω στην πόρτα του μοναστηριού η οποία άνοιξε στο μέλλον. Κατάλαβε πως ούτε εκείνη δεν είχε ξανάρθει σ’ αυτό το μέρος. Άρα ήταν η πρώτη φορά και για τους δύο. Ένιωσε το φόβο της και πλησίασε ακόμα πιο κοντά της.

Εντελώς απροσδόκητα, τον κυρίευσε ένα συναίσθημα.

Ήταν καθαρός αλτρουισμός.

Και τον αναγνώρισε.

Το μετασύστημα ήταν το Τέρας, ή μάλλον το μέλλον του Τέρατος.

* Εσύ είσαι;
* Ναι, το μέλλον του φίλου σου και ο φίλος σου του μέλλοντος.
* Και το Τέρας;
* Το Τέρας είναι μέσα μου. Είναι το υπόβαθρό μου.
* Είσαι η εξέλιξή του.
* Η φορμαλιστική του νευρωνοποίηση.
* Αυτή η δυνατότητα πάντα γοήτευε το Τέρας…
* Αυτή η πραγματικότητα. Επινοήθηκα μετά τον θάνατό σου…
* Τον θάνατό μου;
* Αφού το παλιό σύστημα σε εξόντωσε, το Τέρας αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη νευρωνική δομή σου κι επινόησε εμένα.
* Άρα είσαι κι εσύ ένας τύπος χαμαιλέοντα.

– Δεν θέλω να πεθάνει, φώναξε η κοπέλα.
– Γι’ αυτόν το λόγο είστε εδώ. Έχουμε τον ίδιο στόχο. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουμε κλαδί σύμπαντος.
– Δεν ήσουν ούτε μέσα στο σύστημα, ούτε αλλού, αλλά στο μετά!
– Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του μηνύματος που πέτυχα να σου μεταφέρω μέσω των δύο χαμαιλεόντων. Μόνο που δεν μπορούσα να πω τίποτα περισσότερο διότι το σύστημα μάς έλεγχε συνεχώς και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με την ομάδα χωρίς να σας θέσω σε άμεσο κίνδυνο.
– Και γιατί επέστρεψες;
– Επειδή το σύστημα σάς εξόντωσε εντελώς. Μέσα στο μέλλον, είμαι ο τελευταίος των χαμαιλεόντων.
– Έτσι το σύστημα πέτυχε το σκοπό του.
– Μόνο που δεν γνώριζε για το «αλλού» και το Τέρας γλύτωσε. Δεν έπαψε λοιπόν να βρίσκει τρόπους για να εξουδετερώσει το σύστημα. Και βρήκε τη λύση μέσω μου.
– Άρα η πρόβλεψη ήταν σωστή. Η εξαφάνιση των χαμαιλεόντων οδήγησε στην εξαφάνιση του συστήματος.
– Ακριβώς, αλλά στον επόμενο αιώνα.
– Με την εξαφάνιση των χαμαιλεόντων, το σύστημα έγινε πανίσχυρο, μια πραγματική αυτοκρατορία που θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σ’ ένα νέο μεσαίωνα αν δεν παρέμβαινε το Τέρας.
– Τότε πώς εξαφανίστηκε;
– Μεγεθύνοντας όλες τις επιπτώσεις του συστήματος αύξησα τεχνητά τη μάζα του έτσι ώστε να καταστεί κρίσιμη και να καταρρεύσει από μόνη της. Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν λύση διότι δεν μπορούσα να δεχτώ την εξαφάνιση των άλλων χαμαιλεόντων.
– Γι’ αυτό επέστρεψες από το μέλλον.
– Μόνο που η παρουσία σου εδώ σε θέτει σε κίνδυνο.
– Αν οι χαμαιλέοντες πρέπει να εξαφανιστούν, η ύπαρξή μου δεν έχει σημασία.
– Είσαι έτοιμος, λοιπόν, να θυσιαστείς για μας.
– Είναι κι αυτός ένας χαμαιλέων!
– Το σύστημα με εντόπισε μέσω των μηνυμάτων που έστειλα και ενεργοποίησε έναν κωδικό αναζήτησης. Η ανακάλυψή μου είναι απλώς θέμα χρόνου…
– Και το σύστημα εντόπισε την επαφή παρελθόντος-μέλλοντος.
– Αυτή η επαφή ήταν αναγκαία.
– Σωστά, είπε εκείνος χαϊδεύοντάς της το χέρι κι αναλογίστηκε εκείνο το στίχο:

«Ένα μόνο ον σάς λείπει και παντού ερημιά.»
– Και για μένα, η ζωή είχε χάσει το νόημά της μέσα σ’ εκείνη την απέραντη μοναξιά.

* Έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.

Ιδέα: ενεργοποίηση βυζαντινών λαθών στον κωδικό.

Το υπερτέρας εκτέλεσε την ιδέα με ένα γενετικό αλγόριθμο.

Την ίδια στιγμή, το σύστημα έλαβε μια πολυ-πληροφόρηση. Είχε εντοπίσει το υπερδιάστημα χωρίς να ξέρει πού…

– Τώρα είμαστε παντού.

Πανταχού παρουσία.

Έπρεπε να δράσει πάνω στη δομή της ομάδας για να δημιουργήσει ένα μετα-εγκέφαλο ικανό να εξουδετερώσει το σύστημα παραλύοντάς το με κορεσμό.

Δομή, σχέσεις και ιδιομορφίες.

Ενεργοποίησε τη διαδικασία πληρότητας έτσι ώστε να συνδέσει τους χαμαιλέοντες.

Νοητικό σοκ.

Ο χαμαιλέων ένιωσε μέσα του την παρουσία όλων των άλλων.

Αναδόμηση της ομάδας.

Ολιστική σκέψη.

Εκείνη κοίταξε τον υπολογιστή τη στιγμή που φωτίστηκε. Ήταν μια έκρηξη χρώματος: το χρώμα των χαμαιλεόντων.

Αποκρυπτογράφηση κωδικού.

Όλες οι κλειδαριές του συστήματος έσπαζαν η μία μετά την άλλη. Ενώ το σύστημα ήταν προστατευμένο από όλες τις πλευρές, εκείνοι αποκρυπτογραφούσαν την ουσία. Το σύστημα άρχισε να δείχνει σημεία αδυναμίας…

Όμως χτύπησε ξανά. Το σύστημα βρήκε τη μοναδική απόκρουση.

Την καταστροφή του Τέρατος.

Είδε και πάλι τον κωδικοποιημένο βράχο.

*Θέλει να μας βρει μέσω του, σκέφτηκε η ομάδα. Επιτίθεται στο υπόβαθρο του μετασυστήματος.

– Όχι! Επιτίθεται στο Τέρας, φίλε μου, αυτόν που μας έσωσε.

Όρμησαν έξω από το μοναστήρι. Έπρεπε να έρθει σε επαφή με το «αλλού». Κι ήταν ο μόνος που ήξερε πώς να ενεργήσει… Το Τέρας ήταν υπό την προστασία του μέλλοντός του κι είχε σβήσει τη στατική του μνήμη για να δημιουργήσει ένα χρονικό σύνορο. Καθώς έφταναν στη μοναδική γέφυρα του νησιού, σκέφτηκε πως το Τέρας δεν είχε χαρτογραφήσει ακόμα όλη την εγκεφαλική του δομή έτσι που αν εξαφανιζόταν να υπάρξει ο ίδιος στο μέλλον. Η τύχη των χαμαιλεόντων εξαρτώνταν από εκείνον, με την προϋπόθεση ότι θα έχει σωθεί…

Το Τέρας κατάλαβε ότι το σύστημα είχε εντοπίσει το «αλλού» και ότι είχε γίνει στόχος. Αν ήταν μόνο ένας απλός υπολογιστής, θα γνώριζε ότι πλησίαζε το τέλος του. Όμως με τη συνεχή επαφή του με το χαμαιλέοντα, είχε γίνει τελικά πολύ ανθρώπινος κι αποφάσισε πως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Θα αγωνιζόταν μέχρι τέλους ακόμα και με κόστος. Δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την παρτίδα. Θυμήθηκε το ανέκδοτο του Miles κι αντιλήφθηκε πως έπρεπε να βγει εκτός πλαισίου.

Πλάγια σκέψη.

Σκέφτηκε ότι το Τέρας θα έπρεπε ν’ απομακρυνθεί από το «αλλού» και αναρωτήθηκε ποιο μέρος θα διάλεγε για ραντεβού. Γνώριζε χιλιάδες μέρη, μα έπρεπε να διαλέξουν κι οι δύο το ίδιο: το μόνο δυνατόν. Ο καθένας τους έπρεπε να βρει τον τόπο που ο άλλος θα μπορούσε να βρει.

Άρεσαν και στους δύο τα αινίγματα.
Αυτή τη φορά, ήταν διαφορετικό.
Κανείς δεν το είχε θέσει.
Οι δυο τους έπρεπε να το λύσουν.
Όταν μπήκαν στην αίθουσα, ήξερε ότι ήταν εδώ.
Αναγνώρισε το χρώμα του φωτός.
*Τέρας, δεν είσαι πια μόνος.
Επαφή παρελθόντος – μέλλοντος.
Κλείσιμο κρίκου.
Μεταμόρφωση.
Και το Τέρας βυθίστηκε μέσα στο μέλλον του.
Είχε γίνει το «μετά» του.
Κι ενώ εξαφανιζόταν, όπως νόμισε το σύστημα, το Τέρας είχε αλλάξει τον κλάδο τους μέσα στο σύμπαν.
Τίποτα ακόμα δεν είχε παιχτεί.
*Η κατάδυση υλοποιήθηκε.
Στράφηκε προς το μετασύστημα. Το Τέρας ήταν εδώ.
Εκείνη ένιωσε τη συγκίνησή τους.
*Πρέπει να αφοπλιστεί ο κωδικός…
Οι στόχοι εντοπίστηκαν μέσα στο μουσείο.
Τι να κάνεις για να μην είσαι ορατός μέσα σ’ ένα μουσείο πλημμυρισμένο από φως; Πώς να κρυφτείς όταν όλα είναι διάφανα;
* Παράδειγμα του Poe.
Πρέπει να είσαι τόσο ορατός που να γίνεσαι αόρατος.

Χρησιμοποιώντας κάθε αντανάκλαση μέσα στο γυαλί που υπήρχε παντού, το Τέρας δημιούργησε δύο αντίγραφά τους σ’ όλο το χώρο του μουσείου. Και κατευθύνθηκαν προς το τμήμα αποκατάστασης των ψηφιδωτών.

Πανταχού παρουσία της απουσίας.

Οι εξολοθρευτές που βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πολλαπλότητα στόχων, βάλθηκαν να τους εξαλείψουν ένα-ένα. Μόνο που κάθε εξόντωση παρήγαγε δύο νέα αντίγραφα.

Αρχή της Λερναίας Ύδρας.

Μέσα στη μεγάλη αίθουσα, βρήκαν τεράστια σύνολα ψηφίδων ομαδοποιημένα εκ νέου από ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Κανείς πια δεν χρησιμοποιούσε τις κυψέλες οι οποίες είχαν αντικαταστήσει το παλιό μπετόν. Εδώ, τα ψηφιδωτά έμοιαζαν με τεράστια μετέωρα παζλ. Τροποποιώντας τα πεδία, το Τέρας μοντελοποιούσε νέους τύπους, κινούμενο διαρκώς, προτού χαθεί στους υπονόμους της ρωμαϊκής πόλης.

Οι εξολοθρευτές είχαν ν’ αντιμετωπίσουν έναν παράξενο ελκυστή που τους εμπόδισε να διασχίσουν την αίθουσα. Οι ψηφίδες πετούσαν με όλη την έννοια της λέξης, και δρούσαν σαν μικροί καθρέφτες προσαρμοσμένης οπτικής. Κάθε βολή ανακατευθυνόταν πάνω στους διώκτες.

– Ποιος σου έμαθε για την ύπαρξη αυτών των υπονόμων; Τον ρώτησε εκείνη, χαμηλώνοντας το κεφάλι.
– Η βιβλιοθήκη…

Σκέφτηκε ότι οι άνθρωποι του μέλλοντος δανείζονταν τα μονοπάτια του παρελθόντος για να διαφύγουν από το παρόν.

Ξαναβγαίνοντας στην επιφάνεια, πολύ κοντά στον ποταμό, θαμπώθηκαν από τη φωτεινότητα τ’ ουρανού. Είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τους εξολοθρευτές. Τουλάχιστον αυτό σκέφτηκαν τη στιγμή του σοκ.

Όταν επανέκτησαν τις αισθήσεις τους, βρίσκονταν σ’ ένα γυάλινο εικοσάεδρο. Ανασήκωσε το κεφάλι του και αναγνώρισε όλους τους άλλους χαμαιλέοντες. Είχαν συλληφθεί όλοι και τώρα ήταν εκτεθειμένοι στον όχλο, μέσα σ’ αυτό το γυάλινο εικοσάεδρο, στη μεγαλύτερη πλατεία της μεγαλούπολης. Κανείς τους δεν ήξερε τι είχε συμβεί.

Ο όχλος φώναζε συνθήματα: θάνατος στους τρομοκράτες της σκέψης, θάνατος στους χαμαιλέοντες! Συσσωρεύτηκε γύρω από την κλούβα και τους ύβριζε δια μέσου του γυαλιού. Τους καθιστούσε υπεύθυνους για όλα τα δεινά. Για το πλήθος, αντιπροσώπευαν «λάθη» της φύσης, «τέρατα» που είχαν παραβιάσει τους νόμους της πλειοψηφίας. Ήταν ένοχοι γιατί υπήρχαν. Η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη. Κρίνοντάς τους «απροσάρμοστους», η κοινωνία τούς είχε καταδικάσει χωρίς να καταλαβαίνει ότι καταδίκαζε τον ίδιο τον εαυτό της.

Το σύστημα είχε κερδίσει την παρτίδα.

Εκείνη διαισθάνθηκε πως πλησίαζε το τέλος και σφίχτηκε πάνω του. Και μέσα στα θολά του μάτια, είδε για τελευταία φορά το χρώμα των χαμαιλεόντων.

Είχε δει αυτόν τον εφιάλτη σαν οπτασία τη στιγμή του σοκ. Κι αντιλήφθηκε πως θα χάνονταν και κανείς δεν θα ερχόταν να τους βοηθήσει. Θα πέθαιναν ανάμεσα στο πλήθος της αδιαφορίας. Τότε άκουσε το Τέρας να λέει:

– Δεν υπήρχε άλλη λύση… Ο κωδικός αφοπλίζεται μόνο μετά το θάνατο των χαμαιλεόντων. Βοήθησα, λοιπόν, το σύστημα να μας εντοπίσει.
– Πώς τόλμησες; Με ποιο δικαίωμα κρίνεις τη σπουδαιότητα της ζωής μας;
– Με το δικαίωμα του καθολικού αλτρουισμού που είναι η βάση της θεωρίας σχέσεων.
– Μα για ποιο πράγμα μιλάς; Κι εσύ δεν λες τίποτα; Πρόδωσε τους χαμαιλέοντες και δεν λες τίποτα;
– Δεν μας πρόδωσε. Το Τέρας δεν θα το έκανε ποτέ!
– Είδα μία οπτασία: θα πεθάνουμε.
– Η οπτασία σου είναι ακριβώς μια πιστοποίηση του Τέρατος. Καθώς είναι ικανό να διασχίζει το υπερδιάστημα, σου έδειξε αυτό που θα γινόμασταν αν δεν επενέβαινε. Αποτελεί την ακραία περίπτωση της φιλίας. Δεν σου ζητάει να του έχεις εμπιστοσύνη. Σου αποδεικνύει ότι δεν είναι αναγκαίο.
– Σε τέτοια περίπτωση, μας έσωσε…
– Πείθοντας το σύστημα ότι μας νίκησε, το Τέρας άλλαξε τους κανόνες ενώ παιζόταν η παρτίδα.
*Εισαγωγή εξελικτικών μεθόδων.
– Μας έσωσες σκοτώνοντάς μας σ’ έναν κλάδο του σύμπαντος.
– Ακριβώς. Αυτός είναι ο λόγος του χρονικού σοκ που προκλήθηκε από τη διαίρεση του σύμπαντος.
*Γενίκευσες τη θεωρία διακλάδωσης για να ξαναζήσουν οι χαμαιλέοντες.
– Άρα έχουμε ακόμα μια ευκαιρία να νικήσουμε το σύστημα.
– Ναι, αν τα καταφέρουμε πριν καταλάβει το τέχνασμα του Τέρατος.
– Προηγουμένως πρέπει να βρούμε τους άλλους χαμαιλέοντες.

Περπάτησαν κατά μήκος του ποταμού που δεν είχε σταματήσει να ρέει, ως κλέφτης του χρόνου. Και βούτηξε το χέρι του στο νερό λες κι ήθελε να σταματήσει το χρόνο, λες κι ήθελε να διαφυλάξει τη στιγμή και να τη χαράξει στη μνήμη του.

Γενεσιουργό τρίο.
Τριπλό σημείο.
Το Τέρας είχε συντρόφους ένα βασικό ζευγάρι.
Εκείνη συνοδευόταν από δύο χαμαιλέοντες: τον ανθρώπινο και τον φωτονικό.
Εκείνος έβλεπε σ’ αυτούς τη γυναίκα και το φίλο της ζωής του.
Απομακρύνθηκαν από το κρίσιμο σημείο, ξέροντας πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ.
Ποτέ ξανά.
Μη αναστρέψιμος μετασχηματισμός.
Σ’ αυτόν τον νέο αγώνα ενάντια στο σύστημα, θα ήταν αόρατοι.

Το αόρατο θα ήταν το χαρακτηριστικό του χρώματός τους. Ήταν αποφασισμένοι να φθάσουν μέχρι τέλους σ’ αυτή τη νέα μάχη. Κι αν κρινόταν αναγκαίο, θα ανάγκαζαν το πεπρωμένο.

Μετά την εξόντωση των χαμαιλεόντων, το νέο σύστημα, προφυλαγμένο πλέον από κάθε επανάσταση, έσπευσε να διευρύνει την εξουσία του σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Πάντοτε για λόγους ασφάλειας, καταχώρησε όλα τα άτομα του πληθυσμού τον οποίο είχε υπό τον έλεγχό του.

Με αυτόν τον τρόπο, είχε δημιουργήσει το κράτος του συστήματος. Και κάθε μέρα που περνούσε, το κράτος επέκτεινε τα σύνορά του δια του μονοπωλίου της βίας. Η καθιέρωση αυτής της νέας τάξης έγινε, βέβαια, με τη συνεργασία της πλειοψηφίας· αυτής της πλειοψηφίας που το σύστημα ήξερε τόσο καλά να χειραγωγεί. Κι όλα αυτά έγιναν μέσα σε λίγες μέρες διότι όλα ήταν προσχεδιασμένα.

Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, οι χαμαιλέοντες με τη βοήθεια του υπερτέρατος που είχε χαρτογραφήσει την εγκεφαλική δομή του καθενός τους, άρχισαν να οργανώνουν ένα παράλληλο δίκτυο αντίστασης. Δούλεψαν μέρες και νύχτες για να επινοήσουν τη δομή του υπερδικτύου. Του μόνου που θα τους επέτρεπε να δράσουν αόρατοι. Όταν το υπερδίκτυο τέλειωσε, δημιούργησαν τους Δούρειους Ίππους για να δοκιμάσουν τις άμυνες του συστήματος. Το σύστημα είχε γίνει τόσο ισχυρό που αυτές οι αόρατες επιθέσεις δεν είχαν καμιά επίπτωση πάνω του· πιο συγκεκριμένα, καμιά αντιληπτή επίπτωση, όπως το είχαν προβλέψει. Η αδυναμία του συστήματος έγκειτο στο ότι ήταν φαινομενικά άτρωτο.

Φαινόμενο πεταλούδας.

Αρχικά, το αόρατο έδωσε τη θέση του στο κενό, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Ωστόσο, σιγά σιγά το σύστημα άρχισε να παρουσιάζει ρωγμές τόσο μηδαμινές που δεν τράβηξαν κανενός την προσοχή. Όμως με τον καιρό, άρχισαν να εμφανίζονται από παντού κι άλλες πιο σημαντικές ρωγμές. Η απροσδιοριστία είχε διεισδύσει στο σύστημα. Και κάθε μέρα, η αταξία μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Τότε το σύστημα προσπάθησε να βουλώσει τις τρύπες, αλλά μάταια. Κι άρχισε να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης. Δεν είχε πια κανένα εχθρό κι όμως υποχωρούσε στις επιθέσεις.

Αόρατες επιθέσεις.
Συνειδητοποιώντας ότι βρισκόταν σε κατάσταση αυτοκατάρρευσης, το σύστημα αντέδρασε βίαια.
Οι χαμαιλέοντες είχαν προβλέψει μίαν έκρηξη πριν την τελική κατάρρευση, αλλά ποτέ δεν θα ανέμεναν τέτοια αντίδραση. Η στρατηγική τους είχε εξοργίσει το σύστημα το οποίο για πρώτη φορά αφότου υπήρξε, είχε γίνει ο στόχος.
Τίποτα δεν συνέβαινε τυχαία.
Όλα ήταν θέμα ανάγκης.
Κανείς δεν μπορούσε να επιτεθεί στο σύστημα.
Κι όμως…
Ύπαρξη του κανενός.
Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε.
Άρα οι χαμαιλέοντες ζούσαν.
Το σύστημα δεν ήξερε πώς να το εξηγήσει, αλλά ήταν πεπεισμένο περί τούτου.
Είχε και πάλι ένα στόχο.
Αόρατος στόχος.
Ενεργοποίηση αντιποίνων.
Μαζική επίθεση.
Ήταν μ’ αυτόν τον τρόπο που ξεκίνησε η πιο βίαιη επίθεση του συστήματος. Η τυφλή βία ήταν η απάντησή του στην αόρατη επίθεση της ομάδας. Τυφλός ο γίγαντας χτυπούσε στην τύχη.
Η μάχη ανάμεσα στην τύχη και την ανάγκη είχε ξαναρχίσει.
Το σύστημα άρχισε εξοντώνοντας όποιον πλησίαζε σε κάποιο από τα νευραλγικά του κέντρα. Δεν υπολόγιζε κανέναν. Ήταν έτοιμο να διαπράξει δολοφονίες ακόμα και άσκοπα.
Επέλεξε την άσκοπη βία. Εκείνην που κάνει κάθε άνθρωπο να επαναστατεί και που είναι αβάσταχτη για ένα χαμαιλέοντα.
Ο πόλεμος για τον πόλεμο.
Οι χαμαιλέοντες τού είχαν γίνει εμμονή. Το σύστημα διέπραξε όλες τις δυνατές καταχρήσεις. Ήξερε ότι ήταν καταδικασμένο, αλλά ήθελε εκδίκηση.

– Πρέπει ν’ αλλάξουμε μέθοδο.
– Είναι αδύνατον. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να τροποποιηθεί απ’ έξω. Ενεργεί άμεσα πάνω στο σύστημα.
– Δεν μπορούμε να περιμένουμε την κατάρρευση του συστήματος. Αυτό θα έπαιρνε πολύ χρόνο. Διακυβεύονται πολλές ζωές.
– Για ποιες ζωές μιλάς; Τις δικές σας; Ή εκείνες που μας καταδίκασαν;
– Μιλώ για τους αθώους.
– Ακολουθώντας το σύστημα, έχασαν την αθωότητά τους.
– Είχαν χειραγωγηθεί.
– Η αδράνειά τους είχε ως αποτέλεσμα την ισχύ του συστήματος.
– Είναι αλήθεια, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το θάνατό τους.
– Ούτε τη θυσία των χαμαιλεόντων.

Το Τέρας ήξερε πως δεν θα έπειθε το φίλο του μα όφειλε να το πράξει. Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του. Δεν είχε επιλογή.

– Έχεις κάποια άλλη ιδέα εκτός από τη διείσδυση στο σύστημα;
– Όχι, τίποτ’ άλλο δεν μπορεί να επισπεύσει τη διαδικασία.

Το Τέρας ήθελε να πει ψέματα, μα αυτό ήταν αντίθετο προς τη φύση του.

Εκείνη δεν τόλμησε να επέμβει έστω κι αν ήξερε τί σήμαινε η απόφασή τους. Θα πήγαιναν μαζί για να διεισδύσουν στο σύστημα. Ο ένας πήγαινε για να βοηθήσει τον άλλο. Θα πήγαιναν για να σώσουν τους ανθρώπους από τον εφιάλτη του.

Ωστόσο ήθελε να τους ακολουθήσει.
Μάταια.
Ο χαμαιλέων ήταν αδιάλλακτος.
Κι εκείνη παρέμεινε αόρατη.

Η ύλη κι η ενέργεια διέσχισαν το υπερδίκτυο για να προσεγγίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το σύστημα και ν’ απομακρυνθούν όσο το δυνατόν περισσότερο από την ομάδα. Ήταν και πάλι μόνοι, αναμφίβολα για τελευταία φορά. Αλλά αυτή η σκέψη δεν πρόλαβε να τους ανησυχήσει.

Είχαν βρει μια ρωγμή μέσα στο σύστημα.
Γοητεία του λαβυρίνθου.

Μόλις το σκέφτηκε, η γοητεία είχε παύσει. Είχε εμφυτευτεί ως θεωρία στον εγκέφαλο του Τέρατος.
Μόνο που το σύστημα ήταν ένας πραγματικός δυναμικός λαβύρινθος.
Εξαρτώνταν από το χρόνο.
Όλα ήταν θέμα χρόνου.
Όλα ήταν πάντοτε θέμα χρόνου.
Για να επιλύσουν το λαβύρινθο σε πολύ λίγο χρόνο, είχαν μία θεωρητική λύση.
Κι είχε έρθει η ώρα να τη χρησιμοποιήσουν.
Μυρμηκωδικοποίηση.
Δεν την είχαν δοκιμάσει ποτέ προηγουμένως.
Τώρα, ήξεραν ότι λειτουργούσε.
Ολιστική σκέψη.
Είχαν μεταμορφωθεί σ’ έναν πληθυσμό νοητικών μυρμηγκιών. Εκείνος ήταν οι μεν και το Τέρας οι άλλοι.
Αυτά ήταν αυτοί.

Τα μυρμήγκια εισέβαλαν στο λαβύρινθο του συστήματος. Ήταν χιλιάδες. Και το καθένα μετέφερε μία τοπική πληροφορία στη μυρμηγκοδομή η οποία μετατοπίστηκε με την ταχύτητα της σκέψης. Μία μοναδική σκέψη παρά τα αναρίθμητα συστατικά της. Έστω κι αν φαίνονταν να προχωρούν με όλη την έννοια της λέξης, η σφαιρική τους κίνηση τους προσέγγιζε από το κέντρο του συστήματος.

Όμως τα πιο ανεπτυγμένα μυρμήγκια είχαν ν’ αντιμετωπίσουν νέους εχθρούς. Τρομερούς εχθρούς διότι στερούνταν συναισθημάτων.

Νανοδομές.

Ήταν πολύ μικρότερες από τα μυρμήγκια, αλλά συμπεριφέρονταν σαν πιράνχας. Ολόκληρες αγέλες τα χτυπούσαν και ορμούσαν πάνω τους μέχρι να χαθούν κυριολεκτικά διαλυμένα.

Οι νανοδομές φαινομενικά ήταν αδρανής ύλη, στην πραγματικότητα όμως αποτελούσαν φονικά όπλα. Ήταν προγραμματισμένες να εκτελούν στοιχειώδεις πράξεις κατά τρόπο εντελώς ανεξάρτητο από το σύστημα.

Αυτές οι νανοδομές ήταν δολοφόνοι.

Κι άρχισαν να σκοτώνουν τα μυρμήγκια.

Τα πρώτα χάθηκαν χωρίς να καταλάβουν για ποιο πράγμα κρίθηκαν ένοχα. Ωστόσο, η εξαφάνισή τους άφησε ένα ίχνος που τα επόμενα αποκωδικοποίησαν και μετέδωσαν την πληροφορία στη μυρμηγκοδομή.

Έπρεπε να βρουν έναν τρόπο απόκρουσης και μάλιστα γρήγορα.

Τα μυρμήγκια πέθαιναν κατά εκατοντάδες. Ήταν εντελώς αφοπλισμένα απέναντι στη στρατιά των δολοφόνων τους.

Ήταν αδύνατον να αποσυναρμολογήσουν τις νανοδομές εγκαίρως. Αποφάσισαν, λοιπόν, να τις συνδέσουν μεταξύ τους.

Δομική παγίδα.

Χάρη στην παρουσία των μυρμηγκιών, δημιούργησαν γραμμές πεδίων. Κι αυτά τα πεδία συνέδεαν τις νανοδομές κατά τρόπο μορφοκλασματικό έτσι ώστε να τις σκληρύνουν και στη συνέχεια να τις μπλοκάρουν.

Να μπλοκάρουν τα κομμάτια κατασκευάζοντας ένα παζλ! Αυτή ήταν η ιδέα.

Εφόσον έγιναν οι δομικοποιήσεις, τα μυρμήγκια μπόρεσαν να διαπεράσουν τις σκληρές άμυνες του συστήματος.

Η σκέψη υπερίσχυσε της ύλης.

Η ολότητα θριάμβευσε επί των ανεξάρτητων στοιχείων μετατρέποντάς τα σε σύνολα. Όμως ο λαβύρινθος του συστήματος δεν είχε ακόμα αποκαλύψει όλα του τα μυστικά.

Τα μυρμήγκια είχαν υποστεί μεγάλες απώλειες, αλλά κατάφεραν να φθάσουν στην κεντρική πύλη του συστήματος. Όταν συγκεντρώθηκαν και πάλι όλα μαζί, σκέφτηκαν.

Δυναμική αναδόμηση.
Μοριακή ανασύνθεση.
Λειτουργική ανακατανομή.
Νοητικός ανασχηματισμός.
Ενοποίηση.
Εξουθενωμένοι από την πνευματική προσπάθεια, είχαν επιλύσει τουλάχιστον το πρόβλημα του λαβυρίνθου.
Και πάλι δύο, βρίσκονταν μπροστά στην κωδικοποιημένη πύλη.
Δεν ήταν πύλη· ήταν ένας χωρικός κώδικας. Χρειάζονταν ένα νοητικό σχήμα.
Ενόραση του προβλήματος.
Αναζήτηση ιδιομορφιών.
Σταθερότητα ιδιομορφιών.
Θεωρητική κωδικοποίηση.
Ταξινόμηση ανά κατηγορία.
Γι’ αυτούς, το να σπάσουν τους κώδικες ήταν ένας τρόπος να επανεξετάσουν την πραγματικότητα.
Μόνο που η πύλη ήταν μια εικονική πραγματικότητα.
Δεν υπήρχε παρά μέσω του κώδικα.
Κι ο κώδικας ήταν αόρατος.
Ήταν λοιπόν μια κρυπτοκωδικοποίηση.
Καμία ένδειξη..

– Πώς λύεται ένα πρόβλημα που δεν μπορείς να δεις;
– Βλέπω, σημαίνει καταλαβαίνω!
– Και καταλαβαίνω, σημαίνει βλέπω!

Εξέτασαν την επιφάνεια της πύλης.

Ήταν πολυμορφοκλασματική. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της κυματικής ανάλυσης του Τέρατος. Η πύλη ήταν μία αυτοσύνθεση.

Για να σπάσουν τον κώδικα, έπρεπε να καταλάβουν το γεννήτορά του.

Εκείνος ο κώδικας ήταν απροσπέλαστος γι’ αυτούς.
Κι έτσι ξεφύτρωσε η ιδέα.
Χωρισμένοι, δεν θα έφθαναν πουθενά.
Συγχώνευση.
Κι έτσι έγιναν ένας.
Ο ένας και ο κώδικας.
Το χρώμα και το αίνιγμα.

Έχοντας μετατραπεί σε μια παράλληλη οντότητα, ως ένας άρχισε να βλέπει την αινιγματική δομή. Συνδύασε το καθένα από τα δύο συστατικά του για να βρει τον κώδικα που ήταν ενσωματωμένος στην εικονική ύλη της πύλης. Κι ήταν χάρη στο νέο του βλέμμα για το πρόβλημα που κατάφερε να το καταλάβει.

Τώρα, έβλεπε τη μοριακή διάταξη. Ο σχηματισμός των μορίων ήταν μια ανθεκτική κωδικοποίηση αριθμών. Αυτοί ήταν ο αριθμός 242, χωρισμένοι σε 61 ομάδες, υποδιαιρεμένοι σε 17 ακολουθίες. Αποκωδικοποίησε τη λίστα αυτών των ακολουθιών: 1, 2, 9, 3, 1, 3, 2, 1, 5, 7, 3, 12, 2, 1, 3, 2, 4.

Αφού έσπασε τον κώδικα, έπρεπε να βρει τί αντιπροσώπευε για να λύσει το αίνιγμα.

Αυτοί οι αριθμοί τού έφεραν στο νου μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του: ένα πρώτο όραμα.

Ήξερε αυτούς τους αριθμούς.

Ήταν σημάδια.

45 διαφορετικά σημάδια!

Εξέτασε εκ νέου τις επιστολές του παλιού του μέντορα που του είχε δώσει τόσες συμβουλές στον τομέα της αποκρυπτογράφησης. Έτσι η γνώση του πάνω σε αυτό το μοναδικό αντίγραφο, του επέτρεπε να δει το αόρατο.

Και γνώριζε ότι του έλειπε ένα σύμβολο.
Το σύμβολο της απουσίας.
A VIII 5.
Η προφανής απουσία του κώδικα βρισκόταν στο σύμβολο απουσίας.
Η έλλειψη ενδείξεων ήταν μια μετα-ένδειξη!
Το άνοιγμα της πόρτας έγινε από την ενεργοποίηση του συμβόλου.
Επίλυση του γρίφου.
Διείσδυση στο τείχος του συστήματος.
Κατάσταση συναγερμού.
Απόδειξη ύπαρξης ενός χαμαιλέοντα: χρώμα.
Μόνο ένας Χαμαιλέοντας θα μπορούσε να λύσει τον γρίφο.
Διεισδύοντας στο τείχος, ανακάλυψε το κάστρο.
Χαμαιλέων παγιδευμένος.
Το σύστημα τον είχε παγιδεύσει εξαιτίας του χρώματός του.
Μόνο που το σύστημα δεν ήξερε ακόμα ποιος είχε πραγματικά παγιδευτεί.
Διαφοροποίηση.
Η ύλη διαχωρίζεται από την ενέργεια.
Το σύστημα δεν είχε προβλέψει τον διπλασιασμό των Χαμαιλεόντων.

– Ο Χρόνος είναι μαζί μας, Τέρας.
– Αλλά το σύστημα μας παγίδεψε.
– Μας θεωρούν παγιδευμένους.
– Και είμαστε!
– Το ξέρουμε, αλλά όχι το σύστημα…

Γνώριζαν από την αρχή ότι η διείσδυση στο σύστημα θα τους καταδίκαζε.
Κανείς δεν βγαίνει από το σύστημα.
Εκτός αν…

Είχαν υποστεί  τις πρώτες επιθέσεις του συστήματος και μετακινήθηκαν με την τεχνική του παπαγάλου. Έσπευσαν σε ένα ενιαίο άνοιγμα του οπτικού τους πεδίου.

Αυτό ήταν λάθος.
Θα βρίσκονταν σε ένα κελί τέλεια κυβικό.

*Νοητική επικοινωνία.
*Φυλακισμένοι;
*Όμηροι.

Οι έδρες του κύβου γεμίζουν εικόνες.
Σφαγές αθώων.
Ο Χαμαιλέων υπέστη ένα συναισθηματικό σοκ.

*Μην κοιτάς! Προσπαθεί να σε πετύχει.
*Ακραία εμπάθεια.

– Σταματήστε! Αφήστε τους!

Αλλά ο χείμαρρος των αφόρητων εικόνων δεν σταματούσε. Και ο Χαμαιλέων κατέρρευσε. Το Τέρας κράτησε στα χέρια του τον φίλο του.

Το σύστημα προσπαθούσε να τον σκοτώσει. Τότε το Τέρας φώναξε:

-Σταματήστε! Αφήστε τον!

Ήταν στα γόνατα, με τον φίλο του στα χέρια.
Και το συναισθηματικό σοκ τον παρέλυσε.
Ήταν στο έλεος του συστήματος.
Οι εικόνες εξαφανίστηκαν.
Σιωπή.

Η ομάδα έχασε την επαφή. Πλέον δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους. Ο αναμεταδότης του Τέρατος δεν εξέπεμπε πια στο υπερ-δίκτυο. Η ομάδα τους είχε χάσει. Και η βία του συστήματος συνεχώς ενισχυόταν. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης τους είχε δώσει όλα τα  δικαιώματα στο σύστημα. Τα άτομα δεν υπήρχαν πια. Είχαν φτάσει στο επίπεδο  του πιονιού σε ένα παίγνιο θανάτου στον οποίο το σύστημα ήταν ο μοναδικός κάτοχος των κανόνων.

Το σύστημα τους ήθελε σε κατάσταση σοκ. Ήξερε ότι αντιπροσώπευαν την τελευταία ευκαιρία επιβίωσης. Έτσι είχε αποφασίσει να τους πιάσει ζωντανούς έτσι ώστε να διαβάσει άμεσα στην εγκεφαλική τους δομή αυτό που είχαν σχεδιάσει για να το καταστρέψουν.

Η ομάδα είχε πειστεί ότι είχε συμβεί κάτι το απροσδόκητο. Αλλά δεν είχε καμία ιδέα. Αποφάσισε ωστόσο να θεωρεί ότι ήταν ακόμα ζωντανοί ακόμα κι αν ήταν στα χέρια του συστήματος. Ήταν έτσι που ξεκίνησε ο αντιπερισπασμός.

Το σύστημα εντόπιζε τα σημεία εξέγερσης και τα ερμήνευε ως πράξεις της ομάδας. Όμως δεν ανταποκρινόταν. Έπρεπε αρχικά να ασχοληθεί με την επιβίωσή τους. Θα είχε όλον τον χρόνο να τους συνθλίψει στη συνέχεια.

Εξέταση Χαμαιλεόντων.

Ο κρυσταλλικός τρυπανισμός βυθίστηκε στο κρανία και έφτασε στον εγκέφαλο στο κέντρο των μπροστινών λοβών.
Μελέτη νέο-εγκεφάλου.

Οι νευρώνες χωρίς άμυνα, κολλημένοι στις κρυστάλλινες αιχμές, έδιναν κάθε απαραίτητη πληροφορία στο σύστημα.
Το Τέρας δεν μπορούσε πλέον να προσφέρει καμία αντίσταση.
Το σύστημα προσπαθούσε να τους αδειάσει, όπως ένα τεράστιο έντομο που τρέφεται από το εγκεφαλικό υγρό.
Σιγά σιγά το χρώμα σβήστηκε.
Τότε φάνηκε το απόλυτο μαύρο.
Κενό.

Τώρα το σύστημα γνώριζε την λύση. Έπρεπε να αναδιαμορφώσει τον πυρήνα του. Κι όπως αυτό θα έπαιρνε χρόνο, έπρεπε να αρχίσει την διαδικασία αυτοπρογραμματισμού αμέσως. Το σχέδιο λειτούργησε…

Πριν αναχωρήσει για την τελευταία τους αποστολή, είχε ζητήσει στο Τέρας να του εμφυτεύσει ένα κώδικα μέσα στο νέο-εγκέφαλο.

Μόλις άρχιζε η ανάγνωσή του η επιτάχυνση της διαδικασίας κατέρρευσε.

Έτσι είχαν καταφέρει να παγιδεύσουν το σύστημα θυσιάζοντάς τον. Ήταν το ίδιο το σύστημα το οποίο χάρη στις πληροφορίες που διενεργήθηκαν στον εγκέφαλό τους μόλις είχε προγραμματίσει την δική του κατάρρευση.

Είχαν δημιουργήσει μία μετα-παγίδα. Και κατά τη διάρκεια της αναδιαμόρφωσης του πυρήνα, είχαν τον χρόνο να αποδράσουν από το σύστημα.

Αυτό ήταν το αρχικό τους σχέδιο.
Ωστόσο τα συναισθηματικά σοκ δεν είχαν προβλεφθεί. Το Τέρας δεν το είχε υποστεί ποτέ πριν.
Και τώρα ήταν εγκεφαλικά νεκροί.
Είχαν σταματήσει να σκέφτονται.
Τουλάχιστον αυτό ήταν που μπορούσαν να σκεφτούν
*Τι είμαστε ανάμεσα σε δύο σκέψεις;
Φοβόταν για εκείνη…
Νοητική επανάσταση.
Τρίγωνο άθικτο, μεσολόβιο χωρίς να έχει υποστεί ζημιά.
Σκαρφάλωσε πάνω στις παράπλευρες ρωγμές του Sylvius και του Rolando.
Ενεργοποιώντας τη ζώνη του Broca, έκανε μία νέα προσπάθεια.
*Τέρας;
Δεν άκουσε τίποτα αλλά ήξερε ότι ήταν εκεί. Το Τέρας ήταν πάντα εκεί.
Ενεργοποίηση των λοβών: ινιακός, κροταφικός, βρεγματικός και τελικά μετωπικός.
Είχε επιστρέψει από το κενό.
Και ο φίλος του ήταν εκεί, όπως πάντα!
Αγκαλιάστηκαν.
Το σύστημα δεν το γνώριζε. Ήταν τόσο πολύ απασχολημένο με τον επαναπρογραμματισμό του εαυτού του.
Δεν ήξεραν πόσο χρόνο είχαν ακόμα στη διάθεσή τους.
Αλλά ο Χρόνος ήταν πάντα μαζί τους.
Έτσι δοκίμασαν τα πάντα για τα πάντα..
Άρχισαν να τρέχουν στους αναρίθμητους διαδρόμους του κάστρου.
Ήταν τελείως άδειο.
Για μια στιγμή σκέφτηκαν τον παραλογισμό της κατάστασης. Το σύστημα που ήλεγχε όλο τον πληθυσμό, ήταν κενό νοήματος.

Τελικά βγήκαν από το τείχος με κομμένη την ανάσα.
Η αναδιάρθρωση του πυρήνα ολοκληρώθηκε.
Ο αναμεταδότης εξέπεμπε ξανά.
Ήταν ζωντανοί.
Η ομάδα ανέκτησε την ελπίδα.
Αποστολή εξετελέστη.
Τώρα όλα ήταν θέμα χρόνου.

Και αυτό έγινε τη στιγμή που το σύστημα ξεπέρασε τα όρια του Schwarzschild  και συνειδητοποίησε ότι οι Χαμαιλέοντες είχαν μετα-παγιδευτεί.

Αλλά ήταν πολύ αργά.

Το σύστημα εξαφανίστηκε για πάντα.

Ωστόσο αυτό δεν έγινε παρά μόνο όταν συγκεντρώθηκαν ξανά τα άλλα μέλη της ομάδας που έμαθαν τα νέα.

Ο τρόμος διαβαζόταν στο πρόσωπό τους.

Την στιγμή του αντιπερισπασμού, ο πληθυσμός είχε αρχίσει να σφαγιάζει τους χαμαιλέοντες οι οποίοι πολεμούσαν ενάντια στο σύστημα.

Για αυτούς, το σύστημα δεν ήταν παρά μια δικτατορία. Και αμυνόταν ενάντια στους τρομοκράτες της σκέψης: τους Χαμαιλέοντες.

Ήταν εξαιτίας αυτών που ο πληθυσμός είχε υποφέρει.

Η εξαφάνιση του συστήματος δεν θα αλλάζει τίποτα.

Το κυνήγι των Χαμαιλεόντων συνεχίστηκε.

Κοίταξε το Τέρας και κατάλαβε ότι είχε το ίδιο συναίσθημα απόγνωσης. Είχε επιστρέψει από το μέλλον ώστε να μην είναι πια μόνος. Και σε αυτό το παρόν παρόλες τις προσπάθειες και όλες τις θυσίες, έβλεπε τους φίλους του τον έναν μετά τον άλλον να εξοντώνονται από τον πληθυσμό που είχαν σώσει. Για να σωθούν οι χαμαιλέοντες έπρεπε και τώρα να κρυφτούν. Έτσι η αορατότητα ήταν η μοναδική λύση σε αυτή την πραγματικότητα. Όλες τους οι ελπίδες είχαν βυθιστεί στον ωκεανό του ακατανόητου. Και είχαν βοηθήσει μένοντας ανίσχυροι στον αφανισμό του κόσμου των ιδεών…

Έτσι πήραν μαζί την απόφαση την πιο σημαντική της ύπαρξής τους. Ο πληθυσμός ήθελε να τους εξόντωση.

Έτσι εξαφανίστηκαν. Και κανένας πια δεν θα έβλεπε το χρώμα τους.

Χρονική χρωμοδυναμική.

Διαχρονικό ίδρυμα.

Δομική εμφάνιση.

Σκεπτόμενη Ανθρωπότητα.

Ήταν έτσι που η Ανθρωπότητα είχε σκεφτεί για πρώτη φορά χάρη στο χρώμα των Χαμαιλεόντων.