Από τότε που κατάφερε να κάνει δώρο ο Raphael Lemkin, τον όρο γενοκτονία στην Ανθρωπότητα για να προστατεύει νομικά την οντότητα της ενάντια στη βαρβαρότητα, συνεχίζουμε με την πορεία του μέσω των δικαιωμάτων των αυτόχθονων λαών, για να περάσουμε εννοιολογικά στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Υπάρχει μια μεταφορά δομής από τη διαδικασία διόρθωσης που περιλαμβάνει την αναγνώριση της γενοκτονίας, την ποινικοποίηση της μη αναγνώρισης, τη συγγραφή κοινών βιβλίων ιστορίας, την αποκατάσταση περιουσιών, τη διεκδίκηση εδαφών, στην απαγωγή των δικαιωμάτων μέσω των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας. Διότι ο Lemkin μας έδειξε την αρχή κι όσοι θαυμάζουν και κατανοούν το έργο του, το βλέπουν ως μια σκυτάλη σε μια ανθρώπινη σκυταλοδρομία κατά της βαρβαρότητας. Κι όπως στο διεθνές δίκαιο έλλειπε η έννοια της γενοκτονίας, τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι χρειαζόμαστε τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας για να συνεχίσουμε αυτήν τη σταυροφορία της ανθρώπινης δικαιοσύνης ενάντια στη βαρβαρότητα της γενοκτονίας που κάνει χρήση των χρονοκτόνων, για να μην μείνει τίποτα. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζουμε γενικεύοντας και την έννοια της ανθρωπιστικής παρέμβασης των Brauman και Kouchner, του δικαιώματος παρέμβασης του Revel που βασίζεται στην οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.