– Κλείσε τα φώτα, έλεγες παλιά, όταν τραγουδούσες μα τώρα το ίδιο το θέατρο σε φωτίζει κι ας δεν είσαι φαλακρή, μόνο και μόνο για να φανεί ο πίνακας της ανάγκης που καταγράφει την ανυπακοή σου στην βαρβαρότητα, γιατί δεν άντεξες τη σκληρότητα του μηδενισμού. Άλλα σου είχαν πει να πιστέψεις στη ζωή, ενώ σε είχαν βάλει σε μια θεατρική παράσταση δίχως να σε προετοιμάσουν γι’ αυτό δεν αντιλήφθηκες ότι δεν έκοψες εισιτήριο, αφού σου έπεσαν τα χέρια όταν είδες το κενό πίσω από το τίποτα. Έτσι το κομματόσκυλο της ελπίδας έπεσε σε κόμμα κι ως σκυλί δεν μπόρεσε καν να παριστάνει τον κέρβερο, αφού ήταν ακέφαλο πια μετά το χτένισμα του κειμένου από το παράλογο της σκέψης. Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί πριν το ζήσει. Ήταν έλεγχος κεφαλιού όπως λέμε πια του κεφαλαίου. Λες κι ήταν εξεταστική του αγαπημένου σου βιβλίου που δεν διάβασες, και κόπηκες λόγω έλλειψης υλισμού της διαλεκτικής σου. Και τώρα σαν τη Δεσποινίδα Μαργαρίτα ψάχνεις ακόμα πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να ξαναμπείς στη Βουλή, ενώ και οι καμαριέρες σε σιχάθηκαν με τη δευτερολογία σου. Ακόμα κι ο συγγραφέας, μα τον θεό σου δεν έχει, αποφάσισε να μη σε βάλει στην δεύτερη πράξη. Κι εκεί που ήσουν στις σκιές ήρθαν τα φώτα του θεάτρου να σου εξηγήσουν ή μάλλον να σου ομολογήσουν ότι τελείωσε η παράσταση της ζωής σου και η ζωή της παράστασής σου επειδή ο νόμος για σένα κι ας είναι σκληρός, παραμένει νόμος. Έτσι σε καταδίκασε να σπάζεις ρίζες που δεν έχεις, διότι ήσουν ένοχη για την απουσία της επανάστασης.