– Όταν μπορείς να δεις και μέσα στο σκοτάδι την αδράνεια του κοινού που δεν λυπάται την ηθοποιό που ξεσκίζεται πάνω στη σκηνή για να αποδώσει το έργο του συγγραφέα, τότε τι θες τα φώτα του θεάτρου; Για να δεις τα πρόσωπα της κοινωνικής προδοσίας. Για ν’ αντικρίσεις το εκτελεστικό απόσπασμα της αδιαφορίας. Δεν βλέπεις ότι τόση ώρα δεν έκαναν ούτε κιχ όσο μιλούσε και τους έβριζε, επειδή θυμόταν το παρελθόν που τη βασάνιζε τόσα χρόνια. Ήταν όλοι κρυμμένοι μέσα στο σκοτάδι για να μη φαίνεται ότι δεν δάκρυσαν καν με όσα τους είπε η Δεσποινίς Μαργαρίτα για τη ζωή της που ήταν θάνατος, για τους πόθους της που έγιναν πάθη, για την ανάγκη που μετατράπηκε σε απόγνωση, διότι η χούντα του μηδενισμού δεν της επέτρεψε να δει την ελευθερία παρά μόνο πίσω από τα σίδερα μιας φυλακής που ονόμαζαν κάγκελα της τάξης. Έτσι ο ταξικός της αγώνας αφορούσε μόνο τα παιδιά της έκτης δημοτικού, αφού το γυμνάσιο της ήταν απαγορευμένο, γιατί ήταν ανίκανη να ξεγυμνωθεί μέσα στην τάξη μπροστά στους μαθητές λόγω αδελφικότητας. Έτσι οι κραυγές της και οι κρίσεις της παρέμειναν βουβές για τα αυτιά του κοινού που δεν ήθελε να κοιτάξει τον καθρέπτη της για να μη δει το πρόσωπό του παραμορφωμένο σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Η αλήθεια ήταν μαύρη και το φως δεν θα άλλαζε τίποτα για σένα. Ήσουν μόνος μέσα στο κοινό που υπέφερε γιατί νόμιζε ότι αυτή η ζωή ήταν θέατρο, δίχως ν’ αντιληφθεί ότι δεν θα έπαιζε λόγω ανικανότητας να δει τη δυστυχία του ηθοποιού που δεν αντέχει τίποτα άλλο μετά την σκηνοθεσία μιας απόλυτης ζωής που αφιερώθηκε από τον συγγραφέα στην ανυπακοή στο σύστημα που πέθανε δίχως έργο.