Έσκυψε και έπιασε την πέτρα.

Δεν υπήρχε τίποτα το περίεργο σε αυτό. Κι όμως η ζωή του άλλαξε από εκείνη την στιγμή. Γιατί δεν είχε κάνει καμία κίνηση. Είχε μόνο πιάσει την πέτρα.

Είχε συνειδητοποιήσει ότι αντιπροσώπευε ένα κομμάτι αιωνιότητας.

Πόσα χέρια την είχαν αγγίξει πιστεύοντας ότι την κατέχουν; Πόσοι άνθρωποι είχαν πιστέψει ότι την ήλεγχαν; Δεν θα το μάθαινε ποτέ.

Ωστόσο εκείνη την στιγμή, ήξερε ότι όλες αυτές οι κινήσεις δεν ήταν τίποτα άλλο παρά εφήμερα χάδια του χρόνου για την αθανασία.

Η πέτρα ήταν πάντα εδώ και θα ήταν για πάντα.

Τίποτα δεν θα το άλλαζε αυτό.

Το πεφωτισμένο φως δεν είναι άλλη πλευρά.

Η πέτρα τοποθετήθηκε πάνω στην άμμο: μία μαύρη λάμψη πάνω σε μία λευκή μάζα. Όπως για να δείξουμε την αντίθεση των δυο μορφών αιωνιότητας: το αμετάβλητο και το ασταθές, την ενότητα και το πλήθος. Από τη γέννησή τους, πάντα ζούσαν δίπλα στην Ανθρωπότητα. Η χωρική τους παρουσία πάντα έκρυβε την απανταχού χρονική τους παρουσία. Και οι άνθρωποι δεν τους είχαν δώσει ποτέ την απαραίτητη σημασία.

Ήταν όλα  πανομοιότυπα.

Καθένας από αυτούς είχε απορροφηθεί από τη ζωή του. Η μόνη που άξιζε να της δοθείς με όλη την ύπαρξή σου. Τα υπόλοιπα ήταν λεπτομέρειες.

Μόνο που για αυτόν ήταν διαφορετικά.

Για αυτόν, κάθε αντικείμενο ήταν αντικείμενο μελέτης. Και το σύνολο τους, αντικείμενο προβληματισμού. Το μέρος ζούσε μέσω του συνόλου βλέποντας αυτό που οι άλλοι δεν κοίταζαν.

Και εκείνη τη μέρα ζούσε.

Μελετώντας την πέτρα, γύρισε τον Χρόνο και η μνήμη του γέμισε με γεγονότα του παρελθόντος. Κάθε περίοδος είχε αφήσει ένα ίχνος στην επιφάνειά της. Κάθε στιγμή είχε επιφορτίσει το υλικό της με την ιστορία. Κάθε πέτρα είναι ένα σημείο συσσώρευσης του Χρόνου, αυτού του χώρου, αυτού του τόπου χωρίς χώρο.

Η λάμψη της πέτρας την πλημμύρισε με φως.

Στο χέρι η πεφωτισμένη πέτρα.

Εκείνη την ημέρα, το μέρος συνειδητοποίησε ότι αποτελούσε μέρος του όλου.

Στο πνεύμα του όλα ήταν μόνο χρώμα.

Τότε πήρε την πέτρα στο χέρι του και με τη βοήθεια του μονοχρωματικού του λέιζερ χάραξε ένα σύμβολο.

Στη συνέχεια την άφησε και πάλι πάνω στην άμμο, η οποία αποτύπωσε για μια στιγμή μόνο τα ίχνη από τα βήματά του.

Δεν είχαν δει ποτέ από κοντά έναν κήπο zen. Γι’ αυτό τους προκλήθηκε μεγάλη έκπληξη από την ανακάλυψη της ολικής απουσίας φυτών.  Ο κήπος ήταν το βασίλειο του ορυκτού.  Αυτό δεν ήταν λοιπόν ένας θρύλος.

Έχουν περάσει αιώνες από τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν μπει σ’ αυτό τον τόπο. Είχε ανακαλυφθεί τυχαία χάρη σε εργασίες κατασκευής. Οι αρχαιολόγοι είχαν έρθει σε επαφή βιαστικά για να πραγματοποιήσουν έρευνα διάσωσης. Επρόκειτο για τα ερείπια ενός βουδιστικού ναού. Πλέον κανένας δεν θυμόταν την ύπαρξή του.

Με την πάροδο του χρόνου οι άνθρωποι είχαν εντελώς χάσει τα ίχνη αυτών των τόπων και μόνο οι δικοί  τους γνώριζαν χάρη  σε μελέτες του περασμένου αιώνα, αρχειοθετημένες σε ερευνητικές βιβλιοθήκες. Ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυπταν την πραγματικότητα ενός κήπου. Χάρη στη λάβα που χύθηκε από το γειτονικό ηφαίστειο, το μοναστήρι είχε κατά κάποιο τρόπο παγώσει μέσα σ’ ένα παρόν του παρελθόντος. Ήταν ανέπαφο.

Οι αρχαιολόγοι τον εξέταζαν χάρη στα εργαλεία τους μέσω της λάβας. Μέχρι την ανακάλυψη του κήπου, δεν είχαν παρατηρήσει κάτι αξιοσημείωτο.

Μία λάμψη από πέτρα είχε τοποθετηθεί πάνω στην άμμο.

Τους φαινόταν ότι η πέτρα ήταν χαραγμένη και την πλησίασαν για να σιγουρευτούν. Μεγεθύνοντας την εικόνα, αναγνώρισαν το σύμβολο.

Ήταν ένας Χαμαιλέων.

Τα βλέμματα τους ήταν στραμμένα στην μεγάλη οθόνη του κεντρικού υπολογιστή, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους. Ήταν απλώς αδύνατον. Η καταστροφή του μοναστηριού σύμφωνα με τους αισθητήρες του άνθρακα χρονολογούνταν πολλούς αιώνες πριν την εξαφάνιση των χαμαιλεόντων. Πώς να εξηγήσουν την παρουσία αυτού του συμβόλου σε αυτόν τον τόπο  της  Άπω Ανατολής;

• Ποιος έχει μια ιδέα;
• Δεν έχω καμία από την πλευρά μου. Ένα στοιχείο το ίδιο…
• Τότε τι;
• Το σύμβολο χαράκτηκε με τη βοήθεια ενός λέιζερ εκείνης της εποχής.
• Από το καλό στο καλύτερο…
• Κι αυτό δεν είναι όλο! Έκανε μια παύση πριν συνεχίσει. Το μοτίβο αποτελείται από 196 χτυπήματα.

Μια μεγάλη σιωπή ακολούθησε αυτήν την απλή φράση. Όλος ο κόσμος ήξερε τι σημαίνει αυτό. Έτσι η παρουσία του συμβόλου έγινε πλέον δευτερεύουσα.

Πολλούς αιώνες πριν από τη γέννησή του, μέσα σε αυτόν τον βουδιστικό ναό zen, μέσα σ’ αυτόν τον κήπο της άμμου πάνω σε αυτή την  λάμψη της πέτρας, ένας Χαμαιλέων είχε χαράξει το σύμβολο του.

Γιατί;

Ένιωσε την ηρεμία και την γαλήνη που κυριαρχούσε σε αυτό το σημείο. Ένιωσε την πληρότητα της αφύπνισης και  την επιθυμία να δει τη θάλασσα. Όπως η όχθη ήταν χαμηλά, ακολούθησε ένα μικρό βραχώδες μονοπάτι. Καθένα από τα βήματά του, του θύμιζε την μνήμη της πέτρας. Πολλοί από τους μοναχούς είχαν ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι εδώ και αιώνες κι ωστόσο κανένας από αυτούς δεν είχε βιώσει αυτό που έζησε.

Τα ίδια μέρη, τα ίδια μονοπάτια, τα ίδια συναισθήματα.

Άλλο όραμα, άλλη σκέψη.

Βαθιά πηγή, μακρύ ρεύμα.

Ο ωκεανός απλωνόταν μπροστά του: απέραντος και απρόσιτος.  Ωστόσο, όπως ήταν πάντα παρών στο παρελθόν του, παρέμενε ένα στοιχείο οικείο. Και το όραμα του έφερνε πάντα ανακούφιση στην παιδική του ηλικία.  Στη συνέχεια, είχε βρει μία συμβολική πτυχή. Και θαυμάζοντας το εκ νέου, σκέφτηκε μία φράση του Νεύτωνα. Είχε ακόμα πολλά στοιχεία να καταλάβει σε αυτόν τον γρίφο.

Γιατί δεν είχε έρθει για να προσευχηθεί.

Ήταν εκεί για να λύσει έναν γρίφο.

Έναν γρίφο του οποίου η επίλυση χρειαζόταν την παρουσία ενός ανθρώπου του ΧΧΙ^ου αιώνα, στο λυκόφως του ΧΙΙ^ου αιώνα στην χώρα του ανατέλλοντος ήλιου.

Ο ζεν, αυτή η σχολή του δυτικού διαλογισμού γνωστή στην Κίνα με το όνομα Ch’an βασιζόταν πάνω στην συγκέντρωση. Είχε εισαχθεί στην Ιαπωνία το 1192 από τον θρησκευτικό Eisai. Η διδασκαλία του που δεν αναγνωρίστηκε από την εξουσία των κειμένων και ήταν σεβαστική στο πρόσωπο του ιστορικού Βούδα, μεταδόθηκε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, από πνεύμα σε πνεύμα και απαιτούσε τέλεια συγκέντρωση σκέψης.

Τα λευκά σύννεφα περιέχουν το μπλε βουνό.

Έτσι η άφιξη του χαμαιλέοντα στο ναό είχε ερμηνευτεί ως η έλευση ενός Δασκάλου. Γιατί όχι μόνο ήταν ικανός να αντιληφθεί τα χαρακτηριστικά του άλλου αλλά επίσης να επικοινωνήσει νοητικά. Και ακόμα κι αν ήταν άγνωστος στους μοναχούς, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους πείσει ότι είχε κατακτήσει τις μεθόδους των παραδόξων και ότι γνώριζε την φώτιση.

Satori.

Τον γοήτευε πάντα η νοητική δύναμη που προερχόταν από τα koans. Τα είχε ενσωματώσει ερμηνεύοντας τα ως νοητικά σχήματα συλλογιστικής από το παράλογο.

Αντι-μέθοδος.

Επρόκειτο για την σκέψη χωρίς σκέψη για να πάει πέρα από τη σκέψη.

Hishiryo.

Το Τέρας κι αυτός είχαν πολλές συζητήσεις γι’ αυτό το θέμα. Και κατέληγαν με το να αποδεικνύουν έναν κατηγορηματικό ισομορφισμό με την μετα-σκέψη.

Μετά το πέρα.

Το μπαμπού υπάρχει πάνω και κάτω από τον κόμπο του.

Μετά την εξαφάνιση των χαμαιλεόντων  από το πρόσωπο της γης και την διαγραφή όλων των γραπτών δεδομένων για την ύπαρξή τους, η Ανθρωπότητα είχε ανακαλύψει έναν καινούργιο μύθο: αυτόν του χρώματος των Χαμαιλεόντων.

Οι αρχαιολόγοι του επόμενου αιώνα, που είχαν ωστόσο προχωρήσει τόσο στους τομείς της γνώσης, δεν είχαν καμία εξήγηση για τη γέννηση αυτού του μύθου. Είχαν μόνο ένα στοιχείο βεβαιότητας.

Ένα νέο σύμβολο πάνω σε μία πόρτα χωρίς πόρτα.

Ένα μοτίβο φωτός χαραγμένο πάνω στο υλικό.

196 σημεία.

Ένας Χαμαιλέων.

Και τώρα, πριν την δημοσίευση του Ou-men Koan (η πόρτα χωρίς πόρτα) του Mumon-Ekai, στην αρχή της εποχής Kamakura, είχαν μπροστά τους, στην οθόνη πλάσμα, ακριβώς το ίδιο μοτίβο.

Πώς ήταν δυνατό;

Στην πραγματικότητα, είχαν αποκτήσει μία νέα απόδειξη της εγκυρότητας ενός θρύλου πριν την εμφάνισή του!

Νόμιζαν ότι ήξεραν τα πάντα για αυτήν την ταραχώδη περίοδο στην Ιαπωνία. Από τον ΧΙΙ αιώνα, η Ιαπωνία ήταν η σκηνή πικρών, παρατεταμένων και αιματηρών εμφύλιων πολέμων, ενώ μέσα στα μοναστήρια η μελέτη του βουδιστικού δόγματος και της ηθικής θα επανέφερε πρωτοφανείς μεταρρυθμίσεις. Αυτό έγινε με την περίπτωση της διδασκαλίας του Hônem και του  Shinran που συλλέχθηκαν, δημοσιεύτηκαν και διαδόθηκαν από πολλούς μαθητές. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ένας θρησκευτικός και πατριωτικός φανατισμός εμφυτεύτηκαν στην ιαπωνική κοινωνία από το δόγμα του ιεροκήρυκα Nichiren και της προσωπικής ερμηνείας του Saddharma Poudarîka Soûtra. Έτσι η επέκταση του zen είχε εξασφαλιστεί από τη διάδοση των φιλοσοφιών του d’Eisai και του Dôgen.

Η καμπύλη δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει την ευθεία γραμμή.

Αυτά ήταν τα κλασικά δεδομένα της l’Encyclopaedia Chromatica. Αλλά η ανακάλυψη αυτού του μοτίβου έθετε υπό αμφισβήτηση όλες αυτές τις γνώσεις.

Μετά τη δημιουργία της νέας νοοτροπίας, οι Χαμαιλέοντες είχαν αποφασίσει να σώσουν όλους τους Χαμαιλέοντες του παρελθόντος που είχαν εξοντωθεί από την άγνοια και την ακατανοησία. Χάρη στη χρήση των γνώσεων τους πάνω στο υπερ-διάστημα, είχαν σχεδιάσει ένα διαχρονικό δίκτυο έρευνας. Και το Τέρας είχε αποστολή να αναλύσει το σύνολο των νοητικών σημάτων πάνω στον πλανήτη.  Στους αμέσως προηγούμενους αιώνες, δεν ήταν δύσκολο να ανακαλύψει και να σώσει τους χαμαιλέοντες. Αλλά καθώς προχωρούσε στον αναδρομικό χρόνο, με τα δεδομένα που γίνονταν όλο και πιο μικρά, η ανάλυση των σημάτων αποδείχθηκε πιο λεπτεπίλεπτη. Πέρασαν μήνες που  το Τέρας δεν είχε εντοπίσει νέο σήμα. Πίστευαν ότι είχαν φτάσει στα όρια αυτής της μεθόδου.

Το μονοπάτι είναι κάτω από τα πόδια σας.

Μέχρι εκείνη την ημέρα της Άνοιξης.

Εκείνη την ημέρα, έλαβαν ένα σήμα.

Ένα σήμα που με δυσκολία γινόταν αντιληπτό.

Μια κλήση κινδύνου. Ήταν η πρώτη φορά που λάμβαναν μία σαφής κλήση. Συνήθως, έπρεπε να ερμηνεύσουν τα δεδομένα, διασταυρώνοντας στην ουσία τις πληροφορίες για να συμπεράνουν την ύπαρξη ενός χαμαιλέοντα σε κίνδυνο.

Αυτή τη φορά, ήταν διαφορετικά.

Ο αποστολέας απευθυνόταν σε κάποιον.

Κι αυτός ο κάποιος ήταν αυτοί.

Ο ήλιος του μεσημεριού δεν δημιουργεί σκιά.

Έλαβαν ένα παλιό μήνυμα δέκα αιώνων.

– Ημερομηνία: 1199. Χώρος: Ιαπωνία. Θέμα: Κυβερνο-επαφή.
– Και το περιεχόμενο του μηνύματος;
– Πρώτη γραμμή: Einstein εφέ. Τελευταία γραμμή: θα διατρέξετε κίνδυνο…
Το μήνυμα δεν είναι πλήρες. Δεν είχε χρόνο…
– Πρέπει κι ο ίδιος να κινδυνεύει.
– Πρέπει να διακινδύνευσε για να επικοινωνήσει μαζί μας.
– Αλλά πώς μπορεί να ξέρει το Einstein εφέ στον ΧΙΙ αιώνα;
– Το πιο σημαντικό δεν είναι ότι το γνωρίζει ούτε πώς το έμαθε, αλλά ότι μας το λέει.
– Πιστοποιητικό αλήθειας.
– Ακριβώς.

Μετά όλα πήγαν αλυσιδωτά.

Ζέστη, κρύο είναι όλα όσα βιώνουμε.

Στην μικρή ομάδα των αρχαιολόγων, ούτε ένας δεν ήταν σε θέση να δώσει την παραμικρή εξήγηση. Ήταν η πρώτη φορά που είχαν έρθει αντιμέτωποι με ένα τέτοιου είδους πρόβλημα. Οι ανασκαφές αποτελούσαν μέρος του προγράμματος σπουδών τους και δεν αποτελούσαν κάτι το μυστηριώδες από μόνες τους. Προορίζονταν για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις στο παρελθόν. Και παρόλο το πάθος τους, λάμβαναν χώρα σε ένα κλασικό πλαίσιο.

Μόνο αυτή τη φορά, το άγνωστο και ακόμα θρυλικό για τους ακαδημαϊκούς παρελθόν ήταν κρυμμένο μέσα στο μακρινό παρελθόν. Και τώρα δεν ήξεραν τι να κάνουν. Αυτή η ανακάλυψη δεν ήταν μέρος της αρχικής τους αναζήτησης. Έσπασε όλα τα κλασικά σχήματα. Αυτό το νέο στοιχείο έδινε ένα νέο νόημα στην ανασκαφή. Έπρεπε να εξετάσουν εκ νέου όλα όσα είχαν βρει στο παρελθόν  με μία νέα οπτική. Ο θρύλος δεν ήταν ένας. Η ιστορία του ήταν παρούσα στο παρελθόν.

Χίλια πράγματα γίνονται στο τέλος ένα.

Ο νεαρός μοναχός προσπάθησε να τον ενημερώσει χωρίς να ενοχλήσει τον διαλογισμό του. Και κατάλαβε ότι περίμενε. Όταν σηκώθηκε, ξάφνιασε τον νεαρό μοναχό που δεν είχε τον χρόνο να του απευθύνει τον λόγο.

Οι δυο καθρέφτες φωτίζονται αμοιβαία.

Όταν τελικά μπήκε στο δωμάτιο που του είχε υποδείξει ο νεαρός μοναχός, ο επισκέπτης δεν ήταν πια εκεί. Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι και όμως είδε ένα φως στο μοναδικό τραπέζι.

Ήταν μια αντανάκλαση.

Katana.

Η λεπίδα ενός σπαθιού αντανακλούσε το φως της πόρτας.

Πλησίασε αργά το τραπέζι, διατηρώντας το βλέμμα του στο σπαθί. Αντιπροσώπευε το μοναδικό ίχνος που είχε αφήσει ο επισκέπτης. Ήταν ένα σπαθί σαμουράι. Το πήρε στα χέρια του και το έτεινε προς το φως.

Tsuba.

Στην χειρολαβή του σπαθιού ήταν χαραγμένο ένα σχέδιο μεγάλης καθαρότητας. Πολύπλοκες καμπύλες σχημάτιζαν  μία μοναδική μορφή.

Ένας Χαμαιλέων.

Η αντανάκλαση εξαφανίστηκε. Κάποιος είχε κλείσει την πόρτα. Μία μαύρη σιλουέτα είχε επιστρέψει στο δωμάτιο. Δεν ήταν ο επισκέπτης.

Ήταν ένας εχθρός.

Ninja.

Άκουσε την κίνηση και αμύνθηκε με το σπαθί.

Εχθρός, άγνωστος, αόρατος.

Μάχη μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.

Αντιμετώπισε το πρώτο χτύπημα και οι σπινθήρες ξεπρόβαλλαν από το μεταλλικό σοκ.

Αλλά ο επιτιθέμενος είχε στην κατοχή του μία δεύτερη λεπίδα με την οποία του έσκισε τον ώμο. Χάρη σε μία νοητική προσπάθεια, έσβησε την πληγή και όρμηξε στο τραπέζι όπου βρήκε το σπαθί. Αυτή η κίνηση μέσα στο σκοτάδι ξάφνιασε τον αντίπαλο. Και ο Χαμαιλέων την εκμεταλλεύτηκε για να πηδήξει στον αέρα και να τον χτυπήσει στο κεφάλι. Κεραυνοβολημένος από τη δύναμη του χτυπήματος, ο αόρατος άνδρας έπεσε στο έδαφος. Με την ακινησία του, η σιωπή επανήλθε  στο δωμάτιο.

Ανοίγοντας την πόρτα, ανακάλυψε την παρουσία του αντιπάλου που είχε πέσει πάνω στη δική του λεπίδα που είχε σπάσει από το σοκ. Του έβγαλε την μαύρη μάσκα και ανακάλυψε ότι είχε στο μέτωπό του ένα τατουάζ της σέχτας.

Το μίσος μόνο κάνει επιλογές.

Κοιτάχτε! Κοιτάχτε τι βρήκα! Υπέδειξε ένα συγκεκριμένο μέρος στην οθόνη. Οι άλλοι πλησίασαν αλλά δεν διέκριναν τίποτα το συγκεκριμένο. Γι’ αυτό έκανε μια μεγέθυνση της εικόνας και μια λάμψη μετάλλου εμφανίστηκε. Αυτή τη φορά όλη η ομάδα αναγνώρισε περί τίνος επρόκειτο.

Ήταν ένα κομμάτι από λεπίδα.

Η λεπίδα ενός σπαθιού.

– Πού το βρήκες;
– Σε αυτό το απομονωμένο κομμάτι, είπε δείχνοντας μία τρισδιάστατη ανακατασκευή του μοναστηριού zen.
– Δεν καταλαβαίνω.
– Τι;
– Λοιπόν, ήμουν εγώ που έκανα ανασκαφή σε αυτό το δωμάτιο και δεν βρήκα τίποτα εκεί.
– Κι όμως…
– Ξέρω, ξέρω, τον διέκοψε. Ωστόσο μπορώ να πω ότι αυτό το κομμάτι δεν βρισκόταν εκεί. Γιατί ο ανιχνευτής μετάλλου θα το είχε εντοπίσει.
– Είναι σαν να εμφανίστηκε μόλις στο δωμάτιο.
– Αλλά είναι αδύνατον!
– Κι όμως, συμβαίνει…

Ο άνθρωπος  κοιτάει τον καθρέφτη, ο καθρέφτης κοιτάει τον άνθρωπο.

Μετά η πέτρα, το σπαθί.

Όλα αυτά ήταν ακατανόητα και ωστόσο αληθινά.

Πώς να εξηγήσεις την παρουσία ενός συμβόλου που μαρτυρείται αποκλειστικά στο ΧΧΙ αιώνα σε ένα μοναστήρι του ΧΙΙ αιώνα;

Πώς να εξηγήσεις την παρουσία ενός σπαθιού σε έναν χώρο λατρείας;

Πώς να εξηγήσεις την ξαφνική παρουσία τους, ενώ ανήκουν στο παρελθόν;

Μία σιωπή, μία βροντή.

Τώρα η μικρή ομάδα ήταν πεπεισμένη: τίποτα πια δεν θα είναι απλό. Αυτή η σύγχυση των στοιχείων και περίεργων καταστάσεων έμοιαζαν  με έναν αξεδιάλυτο γόρδιο δεσμό.

Αποφάσισαν: θα πήγαιναν στον ΧΙΙ αιώνα. Ήταν η μόνη λύση. Μόνο που πριν έπρεπε να καταλάβει τη νοοτροπία της εποχής του Kamakura. Το 1192, ο αυτοκράτορας, που είχε μεταφέρει την Αυλή στο Kyöto, διόρισε τον Minomoto Yoritomo Shôgun.  Γι’ αυτό εγκαταστάθηκε στην Kamakura όπου ίδρυσε την κάστα των Σαμουράι. Δύο κέντρα μοιράζονταν τώρα την εξουσία: από την μία πλευρά η αυτοκρατορική αυλή με εκλεπτυσμένη, καλλιεργημένη τέχνη και από την άλλη οι σαμουράι που ευνοούσαν μια πρακτική, ηθική τέχνη βασισμένη στο βουδιστικό zen και με την τάση να πλησιάσουν τον λαό, ο οποίος έτσι κι αλλιώς ήταν αποκλεισμένος από τέτοιες ανησυχίες.

– Πρέπει επίσης να προσέχεις τους μαύρους κατάσκοπους.

Αυτή ήταν μία από τις τελευταίες συστάσεις του Τέρατος. Ήταν γι’ αυτόν τον λόγο που ήταν επιφυλακτικό την στιγμή της επίθεσης του ninja. Ήξερε ότι είχαν διεισδύσει σε όλα τα στρώματα της ιαπωνικής κοινωνίας και τα μοναστήρια δεν ήταν απαλλαγμένα από την μαύρη απειλή.

Ωστόσο το πιο σημαντικό ήταν να βρει τον Χαμαιλέοντα.

Ο Χαμαιλέων samouraï.

Αναρωτήθηκε τι είχε ανακαλύψει για να νιώσει την ανάγκη να επικοινωνήσει μαζί τους, ότι θα ήταν σε κίνδυνο, όταν τον πλησίασε μια ομάδα σιωπηλών μοναχών.

Οι πράσινες ιτιές, τα κόκκινα λουλούδια.

Γι’ αυτούς, η ζωή του μοναστηριού συνεχιζόταν όπως συνήθως. Τίποτα δεν έπρεπε να διαταράξει την σειρά των πραγμάτων.

Και ήταν η ώρα του διαλογισμού.

Έτσι σκέφτηκε χωρίς σκέψη.

Η πέτρα και το σπαθί.

Ο Δάσκαλος και ο samouraï.

Οι Χαμαιλέοντες και ο Χρόνος.

Διαφορετικές εποχές, ίδιος Χρόνος.

Τέλη πριν τις ενάρξεις.

Μέλλοντα προγενέστερα.

Παρελθόντα μεταγενέστερα.

Χρώμα του Χρόνου.

Σύμπαν σε διακλάδωση.

Διαλογίζεσαι  μόνος στο κέντρο του κόσμου.

Έπρεπε να περάσει απαρατήρητος. Κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει την παρουσία του. Μόνο έπρεπε να μείνει μακριά και το κατάλαβαν. Γι’ αυτό κλήθηκε.

Δεν ήξερε ακόμα τι ήθελαν από αυτόν. Αλλά ήταν σίγουρος ότι είχε αντιδράσει σωστά. Δεν είχε την επιλογή να έρθει σε επαφή με τον Δάσκαλο Χαμαιλέων. Είχε μάθει για την άφιξη του Δασκάλου. Είχε καταλάβει ότι ήταν ο Χαμαιλέων.

Ο Χρόνος είχε τελειώσει. Όχι το σπαθί.

Είχε αφήσει το ένα από τα δύο σπαθιά για να μπορέσει να προστατευτεί. Η μαύρη απειλή ήταν πανταχού παρούσα. Ήλπιζε για το καλό.

Το σπαθί δεν τον είχε προδώσει ποτέ. Δεν θα μπορούσε να προδώσει άλλον Χαμαιλέοντα.

Του άνοιξαν την θύρα του Δασκάλου του πολέμου.

Ο άνθρωπος κοιτάει το λουλούδι, το λουλούδι χαμογελά.

Παρενέβη χωρίς κανείς να μπορεί να το προβλέψει. Ήταν όπως ένα κερί που ξαφνικά άναβε μέσα στο σκοτάδι. Ήταν όπως μία ιδέα μέσα στο κενό, εύθραυστη και μοναδική ταυτόχρονα. Τα φλογερά μαλλιά έκαναν εντύπωση  στο βλέμμα του όπως η αστραπή. Ο εξευγενισμός της παρουσίας της ερχόταν σε αντίθεση με την λιτότητα του χώρου.  Ποιος θα μπορούσε να ήταν ο λόγος της παρουσίας της σε αυτό το μοναστήρι;

Δεν θα το ήξερε παρά μόνο μετά την αναχώρησή της.

Ήταν μία ευγενής της αυλής. Δεν μπορούσε να ξέρει τίποτα περισσότερο.

Η ξαφνική του παρουσία σε αυτό το μοναστήρι zen της αρχής της  περιόδου Kamakura θα παρέμενε ανεξήγητη, αν δεν είχαν ξαναδιασταυρωθεί.

Το είχε παρατηρήσει αμέσως και πλησιάζοντας τον, αναγνώρισε το χαμαιλεοντικό σπαθί. Της είχε εμπνεύσει εμπιστοσύνη.

– Θα μας βοηθήσετε, έτσι δεν είναι;

-Η βοήθεια μου είναι στην υπηρεσία όλων αυτών που την έχουν ανάγκη.

-Τον παρακολουθούν. Έχει ήδη κληθεί και με την παραμικρή απόκλιση .

Ήξερε αμέσως για ποιο πράγμα μιλούσε και της ζήτησε να του διηγηθεί όλα όσα ήξερε. Του έμαθε μόνο αυτό.

Κώδικας Bushido.

Νόμιζε ότι λάμβανε θέση. Το όπλο του πολέμου που αντιπροσώπευε την κάστα των samouraï δεν είχε ακόμα φτάσει στην πλήρη δύναμή του. Ήταν ακόμα ένας ανατέλλων ήλιος. Ένας Χαμαιλέων βρισκόταν εκεί. Και ήξερε τι δεν έπρεπε να μάθει. Το πρόβλημα ήταν τι.

Για να καθίσεις, κόψε.

Σκέφτηκε τον Dennsshin Hogo, την μελέτη των θεμελίων της μετάδοσης του νοητικού κόσμου. Η σκέψη του  και η δική της έπρεπε να είναι μία.

Τα λόγια του Δασκάλου του πολέμου ήταν ξεκάθαρα. Ωστόσο ήξερε ότι επρόκειτο για μία παγίδα των αντιπάλων. Για να δείξει την ανωτερότητα των samouraï, έπρεπε να πολεμήσει έως ότου ακολούθησε ο θάνατος πέντε ανδρών από άλλο σώμα.

Βλέποντας τους να κινούνται, ήξερε αμέσως ότι επρόκειτο για ninjas. Η διείσδυση ήταν πραγματική. Για να τους πολεμήσει, έπρεπε να κυριαρχήσει σε κάθε ένα από τα πέντε δάκτυλα αυτού του μαύρου χεριού. Καμία κίνηση δεν έπρεπε να είναι υπερβολική. Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να βγει ζωντανός από αυτή τη δοκιμασία.

Όλα ήταν θέμα τιμής.

Ανοίγοντας την πόρτα στον ήλιο, ξανασκέφτηκε πόσο διαφορετική ήταν η φύση της. Από την πρώτη τους συνάντηση, είχε καταλάβει αυτή τη διαφορά. Ήταν ένας άνδρας τιμής μέσα σε έναν κόσμο δειλών. Μέσα στην πανοπλία του, έμοιαζε άκαμπτος αλλά την στιγμή της επίθεσης δεν είχε διστάσει να αφήσει το τελετουργικό του κράνος για να την καθησυχάσει. Μέσα στον πόνο του, τα λόγια του ήταν ένα πραγματικό βάλσαμο. Οι άλλοι είχαν κυνηγήσει τον δράστη της επίθεσης, ενώ αυτός είχε μείνει δίπλα της. Ήξερε ότι θα ήταν πάντα έτσι.

Ο άνεμος ηρέμησε, τα λουλούδια πέφτουν ακόμα.

Άκουσε τον ήχο των φύλλων μέσα στον άνεμο και αυτό του θύμισε τον αιώνα του. Αλλά δεν ένιωσε νοσταλγία, συνειδητοποίησε μόνο πόσο η αλλαγή της οπτικής ήταν ριζική για να αναδείξει την μονιμότητα της φύσης.

Άλλη εποχή, άλλος χώρος, άλλος χρόνος.

Τότε τα συναισθήματα τον κυρίευσαν και ένιωσε την έλλειψη.

Το Τέρας είχε για ακόμα μία φορά δίκιο: η σκέψη ζούσε με συναισθήματα.

Το βλέμμα του έπεσε στην καμπυλότητα του σπαθιού την στιγμή όπου ο ήλιος το χτυπούσε με τις ακτίνες του.

Η μάχη είχε αρχίσει.

Βρισκόταν στη μέση του πεντάγωνου αστεριού όταν έσπασαν το χώρο. Η σκέψη του είδε τις τροχιές του, το χέρι του τις έκοψε. Κανένας από του πέντε ninjas δεν ξαφνιάστηκε από αυτή την επίδειξη. Όλοι ήξεραν την θρυλική του ταχύτητα.

Ήταν ο γιος του φωτός.

Ακίνητη μετακίνηση. Διασταυρωμένα βλέμματα. Πέντε χέρια τεντωμένα προς αυτόν, άλλα πέντε οπλισμένα με σπαθιά, σηκωμένα πίσω. Επίθεση της μαύρης μάντισσας.

Τα πέντε σπαθιά χωρίστηκαν στον αέρα για να φτάσουν στο κενό. Είχε εξαφανιστεί. Ήταν αλλού σε αντιπαράθεση. Και χτύπησε με την σειρά του.

Η μαύρη μάντισσα έχασε έναν γάντζο.

Όλο του το σώμα του δεν ήταν παρά μόνο μία κίνηση.

Ούτε εδώ, ούτε τώρα.

Αλλά πάντα και παντού.

Ήταν ένα με το σπαθί του. Ήταν ένα σπαθί.

Σηκώθηκε στον αέρα και άρχισε μια φωτοθύελλα.

Όλα ήταν θέμα χρόνου.

Η ταχύτητά του τους ακινητοποίησε μέσα αιωνιότητα της στιγμής.

Όταν άγγιξε και πάλι το έδαφος, η μάχη είχε λάβει τέλος. Ξαναέβαλε το σπαθί στη θήκη του. Ήταν νικητής αυτού του αγώνα.

Μόνο που ο Χαμαιλέων samouraï ήξερε ότι αυτός ο πόλεμος είχε αρχίσει μόνο τώρα.

Ένα μόνο χέρι, κανένας ήχος.

Πήρε το όργανό της και άρχισε να παίζει σκεπτόμενη το δώρο του εραστή της: η συλλογή του πράσινου γκρεμού.

Ερμήνευε τα koans του.

Ήταν έτσι που τον είχε αγγίξει μέσω της μουσικής της σκέψης. Και η σκέψη του είχε δώσει  νόημα στη ζωή της. Γι’ αυτήν αντιπροσώπευε την ουσία μέσα σε έναν κόσμο που είχε εκφυλιστεί και άχρηστο. Πριν από αυτόν, δεν είχε ποτέ συναντήσει  έναν αλτρουιστή πολεμιστή. Αυτός ο samouraï ήταν ένα παράδοξο.

Σιωπή.

Αγαπούσε ένα πάθος. Πριν από αυτήν, δεν είχε διασταυρώσει ευγενή φωτιάς. Γι’ αυτόν αντιπροσώπευε το απρόβλεπτο μέσα σ’ έναν κόσμο αιτιοκρατικό και κωδικοποιημένο. Και το πάθος του είχε δώσει ένα νέο νόημα στη ζωή της. Ήταν έτσι που την είχε αγγίξει μέσω της ευαισθησίας της σκέψης. Εξηγούσε τα koans.

Η αγάπη τους ήταν ένα κράμα φωτός και φωτιάς μέσα σε έναν κόσμο όπου πλανάται μία σκιά σε μία εποχή πάγου.

Τα πεύκα δεν έχουν χρώμα ούτε παλιό ούτε νέο.

Στην πρώτη λειτουργία τσαγιού δεν κύλησε όπως θα έπρεπε. Κι όμως ήταν εντελών κωδικοποιημένη.

Στην αρχή όλα ξεκίνησαν όπως μέσα στις γνώσεις του των βιβλίων. Το να σερβίρεις το τσάι είχε γίνει μία συμβολική τέχνη. Κάθε κίνηση είχε ένα νόημα. Ο αρχάριος δεν έβλεπε παρά μόνο τον φορμαλισμό του συντακτικού, εκεί όπου ο Δάσκαλος έβλεπε την ομορφιά της σημασιολογίας.

Τώρα, μέσα στον ΧΙΙο αιώνα, μπορούσε όχι μόνο να θαυμάσει την πραγματικότητα ενός φιλοσοφικού κώδικα αλλά ήταν κι ένα στοιχείο ενεργό: ο ένας μες στο όλο.

Και υπήρξε μετά αυτή η οσμή που ήταν μόλις αντιληπτή.

Ήταν σίγουρος ότι δεν άνηκε σε αυτόν τον αιώνα.

Την γνώριζε…

Ήταν το αισθησιακό άρωμα ενός δηλητηρίου!

Έτσι σηκώθηκε απότομα για να προειδοποιήσει τους μοναχούς.

Αλλά για έναν από αυτούς  ήταν ήδη πολύ αργά.

Έπεσε χωρίς ζωή.

Δεν μπόρεσε να τον σώσει. Ο αγγελιοφόρος είχε δίκιο.

Η μαύρη απειλή είχε χτυπήσει.

Κι ακόμα κι αν είχε σώσει το μοναστήρι, ο θάνατος αυτού του αθώου τον βύθισε σε μία απόγνωση. Ήταν υπεύθυνος για όλους.

Έναν κέρδισες, έναν  έχασες.

Πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξη της ομάδας μπροστά σε αυτή τη νέα ανακάλυψη. Εδώ και κάποιες μέρες έκαναν ανασκαφές στον τομέα των τεφροδόχων. Αλλά εκείνη την ημέρα, ένας από αυτούς έκανε μία περίεργη ανακάλυψη. Κι ακόμα κι αν δεν ήξεραν πώς να την εξηγήσουν, έφερνε ένα νέο στοιχείο στην ανάλυσή τους για την κατάσταση. Μέσα στις στάχτες  σε μία από τις τεφροδόχους, είχε βρει ίχνη ενός πολύ δυνατού δηλητηρίου. Μόνο που σε αυτή τη χώρα, όπου η ιατρική ήταν πολύ εξελιγμένη με μία φαρμακευτική προσέγγιση, η παρουσία ενός δηλητηρίου δεν είχε κάτι που να ξαφνιάζει.

– Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει αυτό;

-Απολύτως! Βρήκαμε ίχνη ενός δηλητηρίου…

-Που δημιουργήθηκε μόνο τον XXIο αιώνα!

Όλοι μέσα στην ομάδα αντιλαμβάνονταν το γελοίο της κατάστασης.

-Δεν πρόκειται πια για ένα απλό χρονικό ταξίδι αλλά για μία αληθινή τουριστική εταιρεία…

– Θα ήταν καλό να επιλέγει καλύτερα τους πελάτες με μεγαλύτερη σοβαρότητα!

Όμως τα γέλια δεν επαρκούσαν για να καλύψουν την πραγματικότητα αυτών των δεδομένων που ήταν ανεξήγητα.

Η ώρα με κοιτάζει και εγώ κοιτάζω την ώρα.

Πώς η ζωή ήταν παράδοξη. Οι άνθρωποι καταλάβαιναν πραγματικά την έννοια της αγάπης μόνο μέσω της απουσίας. Και καταλάβαιναν τη σημασία της ζωής μόνο όταν βρίσκονταν μπροστά στον θάνατο. Ήταν μέσω αυτής και του πόθου της φωτιάς που είχε καταλάβει τη σημασία της αγάπης, πριν γνώριζε μόνο τον αλτρουισμό. Και ήταν επίσης χάρη σε αυτή που έχοντας φόβο να τη χάσει απέναντι στο θάνατο που είχε καταλάβει αυτό που οι άνθρωποι καταλάβαιναν με τη λέξη ζωή.

Κοίταζε τη φλόγα του μοναδικού κεριού του κελιού του σαμουράι… Πριν η ζωή ήταν μία ύπαρξη και η αγάπη μία σχέση. Αλλά από τότε που οι υπάρξεις τους είχαν δεθεί, είχε ανακαλύψει νέα αισθήματα που δεν είχε ποτέ υποψιαστεί τη σημασία τους.

Η ανάσα του έσβησε το κερί.

Το πνεύμα του είχε ξαναβρεί την ηρεμία για να σκεφτεί. Έψαχνε μία γη μέσα σε αυτή τη θάλασσα αισθημάτων που βύθιζε κάθε στιγμή της ζωής του. Της ζωής του και όχι της ύπαρξής του. Μόνο που έπρεπε να παλεύει μέσα σε αυτό το νέο νοητικό πόλεμο και τώρα έπρεπε να προστατεύσει ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Δεν ήταν πια μόνος. Ήταν ένας.

Το γρήγορο ρεύμα δεν πήρε τη σελήνη.

Ο ήχος του gong αντήχησε σε όλο τον ναό. Βρισκόταν στο σημείο το πιο ιερό, εν μέσω κλωναριών λιβανιού, σε αναζήτηση της παραμικρής ένδειξης αυτού του χρονικού αινίγματος. Ποιος μπορούσε να είναι ο ρόλος του ναού; Γιατί ο αγγελιοφόρος είχε επιλέξει αυτό το σημείο για να εκπέμψει;

Ανθεκτικότητα του μηνύματος.

Ήταν το σημείο κλειδί.

Και γι’ αυτό χρειαζόταν ένα σημείο σταθερό.

Τότε ξανασκέφτηκε το μοναστήρι στο νησί.

Αυτή η ιδέα είχε το ίδιο χρώμα.

Το χρώμα του Τέρατος.

Τα μοναστήρια ήταν σημεία χρονικής σταθερότητας.

Ήταν η αιτία  της επιλογής του.

Την ώρα που σκεφτόταν αυτά, είχε ενστικτωδώς πλησιάσει το φως. Μέσα στους άφθονους καπνούς που έβγαιναν από τα πολυάριθμα κλωνάρια λιβανιού, διέκρινε ένα αντικείμενο που του φάνηκε οικείο.

Μετά από αυτή τη στιγμή έκπληξης, κατάλαβε ότι δεν είχε κάνει λάθος. Εδώ, μπροστά του, πάνω στην τράπεζα των προσφορών, κάτω από το ιδεόγραμμα του αλτρουισμού, βλέπει ένα σπαθί και ένα λωτό.

Ο σαμουράι και ο Δάσκαλος zen.

Οι Χαμαιλέοντες.

Να κατακτήσεις το εγώ, για να ακολουθήσεις τους άλλους.

Όλοι οι σαμουράι είχαν βρεθεί για το γεύμα. Καθισμένοι στο έδαφος, μπροστά στα χαμηλά τους τραπέζια, χαιρετούν τη νίκη ενός από αυτούς, πίνοντας το saké τους. Όλοι τον θαύμαζαν και όλοι τον φοβόντουσαν. Αναγνώριζαν την αξία του, αλλά έβλεπαν τη διαφορά του.

Ήταν ο γιος του φωτός: η αστραπή.

Όλοι του μιλούσαν αλλά κανένας δεν του απηύθυνε το λόγο. Όλοι αυτοί που είχαν προσπαθήσει να καταλάβουν την τέχνη του το πώς χειριζόταν το σπαθί, είχαν την εντύπωση ότι έμπαινε μέσα στην σκέψη τους. Δεν έβλεπαν τίποτα σε αυτόν, ήξερε τα πάντα για αυτούς. Τίποτα για το παρελθόν του, τα πάντα για το μέλλον τους.

Η άγνοια δημιουργούσε φόβο: τον φόβο της γνώσης.

Σκεφτόταν έναν τρόπο να απουσιάσει χωρίς να το αντιληφθούν όταν ήρθε η ευκαιρία από μόνη της.

Όταν το Choko πίνει sake, ο Rioko είναι μεθυσμένος.

Ένας από τους σαμουράι κατηγορούσε έναν άλλον ότι πίνει πολύ. Ο κατηγορούμενος σηκώθηκε και τον προκάλεσε. Η παρέμβαση του Χαμαιλέοντα ηρέμησε τα πνεύματα και καθένας πήρε τον δρόμο του.

Αυτοί που κοιμούνται και αυτοί που δεν κοιμούνται ποτέ.

Τον περίμενε. Ήξερε ότι θα έρθει. Έπρεπε να έρθει. Θα ερχόταν. Κοίταζε το νερό του κήπου, όταν η σελήνη έλαμψε. Η εικόνα της ήταν αληθινή κι όμως φαινόταν μη προσεγγίσιμη σαν το ανάλογο του σαμουράι. Όμως από την αρχή της σχέσης τους, είχε αποδεχτεί τον άπιαστο χαρακτήρα του. Ήξερε ότι πολύ φως σε τύφλωνε. Μόνο το τριγωνικό της πινέλο μπορούσε να τον αγγίξει. Επέστρεψε στο δωμάτιο της, έκατσε στα γόνατά της και ξαναπήρε το πινέλο, αυτό που είχε την πιο μεγάλη μύτη, το αγαπημένο της. Με ευελιξία συνέχισε τον πίνακα που αντιπροσώπευε έναν σαμουράι φωτός που είναι οπλισμένος με τα σπαθιά του και μία γυναίκα φωτιάς, οπλισμένη με ένα τόξο. Ήταν όρθιος, προστατευτικός. Ήταν δίπλα του σε φάση λωτού.

Το σπαθί του φωτός και ο λωτός της φωτιάς.

Του άρεσε να την θαυμάζει την ώρα που ζωγράφιζε.

Ένας κύκλος, η ωραία σελήνη που είναι φωτισμένη και λάμπει πάνω στο πνεύμα του zen.

Η δημιουργική σκιά σκυμμένη πάνω στη σανίδα της φαντασίας του. Ήθελε αυτή η στιγμή να είναι αιώνια, αλλά ήταν αδύνατο. Ποθούσε πολύ να την αγγίξει και να την πάρει μέσα στα μπράτσα του φωτός.

Άκουσε το θρόισμα των φύλλων προς την κρήνη του κήπου. Κοίταξε με το βλέμμα του εκείνο το σημείο το οποίο έγινε στόχος. Η σκέψη του αναζήτησε ενστικτωδώς έναν άλλο νίντζα. Δεν ήταν μέσα στον κήπο. Τότε χωρίς να ανησυχεί πια για τον στόχο, έτρεξε με όλες του τις δυνάμεις προς το δωμάτιο. Διέσχισε κυριολεκτικά τους τοίχους και μπήκε μέσα στον χώρο την στιγμή που έμπαινε ο άλλος.

Είχε μπροστά της προστατευτικά.

Και ο πίνακας έγινε πραγματικότητα.

Ο νίντζα ξαφνιάστηκε από αυτή μάζα φωτός, και φάνηκε να αφοπλίζεται. Γνώριζε τον σαμουράι και έφυγε επί τόπου από το δωμάτιο.

Είναι μόνο εκείνη την στιγμή που τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και η γυναίκα πήδησε πάνω του.

Ακίνητος, κρατούσε το πάθος του μέσα στα μπράτσα του.

Είχε την ελαφρότητα της φωτιάς.

Χωρίς άγχος εδώ, χωρίς άγχος όλη τη ζωή.

Όσο πιο πολύ σκεφτόταν τον Χαμαιλέοντα σαμουράι, τόσο είχε την εντύπωση ότι τον γνώριζε. Είχε έναν απρόβλεπτο χαρακτήρα, αυτό ήταν σίγουρο.

Αλλά αυτό αντιστοιχούσε σε ένα γνωστό εγκεφαλικό χαρακτηριστικό. Ήταν ένας τρόπος να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά.  Και η φαινομενική κανονικότητα προερχόταν από το χαοτικό το εσωτερικό το οποίο ήταν το ίδιο επίπτωση μιας μορφοκλασματικής σκέψης.

Το απρόβλεπτο δεν προερχόταν από το μη αιτιοκρατικό αλλά από την πολυπλοκότητα του αιτιοκρατικού. Και η αλλαγή σημείου σκέψης ήταν μια αναγκαία συνθήκη για την κατανοήσή της. Σκέψη.

*  Από τον αιώνα μας, ο χρόνος δεν είναι πια γραμμικός. Έχει διακλαδωθεί. Και μερικά γεγονότα είναι ασύγκριτα.

Οι χρονικές εισχωρήσεις έσπαζαν  την κλασική αιτιότητα. Η αιτιότητα δεν είχε πια νόημα παρά μόνο πάνω στην αλυσίδα την χωρο-χρονική.

Έτσι όλα τα γεγονότα δεν ήταν μόνο επιπτώσεις του παρελθόντος. Μπορούσαν να είχαν επηρεαστεί από τα μέλλοντα άλλων κλαδιών. Για να καταλάβεις ένα γεγονός, η αναδρομική ανάλυση δεν έφτανε, έπρεπε να την αντικαταστήσουμε με μία διπλή αλυσίδα. Βήμα βήμα, στάδιο προς στάδιο, ο εγκέφαλός του πλησίαζε τη λύση. Και το ήξερε. Μόνο που σε αυτό το νοητικό σύμπαν, υπήρχε μία αναπόφευκτη δυσκολία. Μπορούσε να ξέρει τα πάντα για τους άλλους, όσο δεν αλληλοεπηρεαζόταν από την ίδια του την ύπαρξη. Ήταν το στοιχείο που έκανε διαταραχή μέσα στη σκέψη του.

Η σκέψη έδρασε πάνω στη σκέψη.

Το όρος Oro είναι μόνο ένα βουνό.

Η λίμνη Shieki είναι μόνο νερό.