Όταν τολμάς επίσημα ν’ αναφερθείς στον Χίτλερ ως παράδειγμα ενός προεδρικού συστήματος διακυβέρνησης, είναι ότι ξέρεις ότι το βιβλίο του είναι στη χώρα αυτό που έχει τις περισσότερες πωλήσεις κι ενώ ξέρεις τι σήμαινε αυτός ο αγώνας, εξακολουθείς να χρησιμοποιείς αυτό το σύστημα αναφοράς γιατί νιώθεις ότι κανείς δεν θα σε αμφισβητήσει, αφού ακόμα και η ανάμειξή σου στην προεκλογική εκστρατεία ήταν ξεκάθαρη, γιατί ήθελες να εξασφαλίσεις τη νίκη μιας νέας βαρβαρότητας. Μόνο που τώρα γνωρίζουμε τις πράξεις σου και το σκεπτικό, δεν μπορείς να μας πείσεις ότι πρόκειται να παλέψεις για την ειρήνη. Διότι για σένα πολλά στοιχεία του πληθυσμού θέλουν αφανισμό για να μπορέσεις να διεκδικήσεις τον τίτλο του βάρβαρου σουλτάνου. Δεν μπορείς ν’ αντέξεις την ύπαρξη των Αλεβιτών, των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Κούρδων και των Σουφί. Θεωρείς ότι δεν πρέπει καν να υπάρχουν πάνω στη γη που θεωρείς απόλυτη ιδιοκτησία σου. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από τη διπλωματία κι εκφράζεσαι όλο και περισσότερο δίχως να φοβάσαι ότι όλοι θ’ αναγνωρίσουν το κτήνος που είναι μέσα σου, αυτό που λυπάται ότι δεν ήταν στο πλευρό του Αδόλφου και που τώρα προσπαθεί να κάνει το ίδιο με τους Κούρδους. Πρέπει να ξέρεις όμως ότι ακόμα κι αν η κοινωνία σου σε υποστηρίζει, οι Δίκαιοι δεν ξέχασαν την υπογραφή που έκανες με το ναζιστικό καθεστώς και τίποτα από αυτά που λες δεν τους ξαφνιάζει. Αντιθέτως τώρα μπορούν πιο αποτελεσματικά να δείξουν στους αγωνιστές ποιος είναι ο εχθρός των ελεύθερων ανθρώπων.