Οι έντονες διαπραγματεύσεις έχουν ένα περίπλοκο υπόβαθρο όσον αφορά στο γεωστρατηγικό μέρος. Η Τουρκία δεν θα εγκαταλείψει τη διπλωματική μάχη παρά μόνο στο τέλος. Αυτό όμως δεν είναι θέμα στρατηγικής, μα αδιαλλαξίας. Οι κρίσιμες μέρες δεν είναι τώρα. Τα γεγονότα θα είναι δεκεμβριανά διότι τότε θα είναι και οι εκλογές στην Κύπρο που θα απορροφήσουν όλη την προσοχή των δικών μας. Ενώ η ουσία βρίσκεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Τουρκία το ξέρει κι εμείς κάνουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όμως το πρόβλημα υπάρχει και είναι θέμα προτεραιότητας. Διότι η Τουρκία προσπαθεί πάντα να εμφανίζεται ως επίσημος και νόμιμος εκπρόσωπος του κατοχικού καθεστώτος, όχι όμως διότι αυτή η οντότητα είναι παράνομη με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά επειδή η Κύπρος δεν την αφήνει να εκφραστεί. Αυτό είναι και το πλαίσιο του επιχειρήματος του προέδρου με τα 117 τζαμιά εναντίον των 300 εκκλησιών. Αντί να θέσουμε εμείς το θέμα εκ των προτέρων, εμφανίζεται ως τουρκική πρωτοβουλία. Στη στρατηγική, οι κινήσεις οι σωστές είναι αυτές που ενοχλούν τον αντίπαλο αλλά όχι μόνο. Διότι στο τέλος το κέρδος πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το κόστος. Κι όταν το μέλλον της κίνησης δεν είναι καλά προετοιμασμένο, τότε η ύπαρξή της απορρίπτει την πρωτοβουλία της. Το τωρινό πλαίσιο είναι πάρα πολύ θετικό για την Κύπρο και γι’ αυτόν τον λόγο θα δεχτούμε ισχυρές πιέσεις από όλες τις πλευρές. Κατά συνέπεια, πρέπει να μας βρουν σε φάση ετοιμότητας και όχι αναμονής, αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε αποτελεσματικοί. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι σε αυτό το πλαίσιο, το πρόβλημά μας δεν είναι κυπριακό, αλλά ευρωπαϊκό. Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ατομικά, αλλά συλλογικά. Πρέπει να βοηθήσουμε κι εμείς την Ευρωπαϊκή Ένωση για να πετύχει τους στόχους της και όχι ν’ ασχοληθούμε αποκλειστικά με τον εαυτό μας. Με αυτόν τον έμμεσο τρόπο, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πετύχει και δικούς μας στόχους. Η συλλογικότητα των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ισχυρό μας χαρτί εναντίον του κατοχικού καθεστώτος. Αν πρέπει να είμαστε επιθετικοί και δυναμικοί στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων είναι διότι η Τουρκία βοηθά το κατοχικό καθεστώς το οποίο είναι παράνομο. Επιπλέον, η μη κρατική αναγνώριση από την Τουρκία μάς δίνει περισσότερους βαθμούς ελευθερίας για να κινηθούμε στο πεδίο της διεκδίκησης. Η αδικία της τουρκικής προσέγγισης σε σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα και με το κοινοτικό κεκτημένο, είναι φανερή σε όλους. Ενώ τα προβλήματα του Κυπριακού είναι στην ουσία άγνωστα σε πολλούς. Πρέπει, λοιπόν, να βασιστούμε πάνω σε αυτήν τη συγκεκριμένη αδικία για να κινηθούμε ευρωπαϊκά. Με αυτόν τον τρόπο, θα δημιουργήσουμε μια δυναμική συμμαχία που θα πιέσει θετικά την Τουρκία προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν πρέπει στο ενδιάμεσο να προωθήσουμε καθαρά κυπριακά προβλήματα. Διότι η αντιπαράθεση είναι μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας. Ενώ μερικοί από τους δικούς μας βλέπουν τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως εγγυήτριας δύναμης. Η Κύπρος είχε και έχει τρεις ήδη και γνωρίζουμε τα αποτελέσματα που πέτυχαν. Κατά συνέπεια, πρέπει να αναπτύξουμε ένα ευρωπαϊκό στρατηγικό mix και όχι την παθητική στάση του θύματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε μια αποτελεσματική χρήση του πλαισίου των διαπραγματεύσεων.