Ένας υπουργός υπάρχει επειδή έχει επιλεχτεί και υποστηριχτεί όχι μόνο από την κυβέρνησή του, αλλά και από τους ψηφοφόρους του και στην Ελλάδα ανάμεσά τους, λόγω πληθυσμού, δεν μπορεί να μην υπάρχουν Πόντιοι, Μικρασιάτες, Καππαδόκες, Θρακιώτες, δηλαδή άνθρωποι που προέρχονται από περιοχές που έχουν υποστεί γενοκτονία. Αυτό το παράδοξο εξηγείται από τον κομματισμό που είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, πιο ισχυρός από τον τόπο καταγωγής και την ιστορία των ατόμων. Και αυτό παρουσιάζεται λόγω έλλειψης γνώσεων στον τομέα της ιστορίας. Έτσι το εργαλείο της προπαγάνδας έχει ένα απέραντο πεδίο δράσης, όπου μπορεί εύκολα να χειραγωγήσει άτομα που προτιμούν την κομματική αλήθεια από κάθε άλλη. Στο κάτω κάτω της γραφής αν δηλώνουν ριζοσπάστες γιατί ν’ ασχοληθούν με τις ρίζες τους, αφού δεν έχουν πια κανένα νόημα γι’ αυτούς. Το πρόβλημα είναι ότι καθιερώνεται μια εκπαίδευση βαρβαρότητας με επίσημο τρόπο δίχως να υπάρχει πραγματική αντίσταση. Διότι δεν έχουμε πια ανθρώπους που είναι οι απόγονοι επιζώντων της γενοκτονίας, αλλά άτομα που είναι απλώς ψηφοφόροι. Έχει ενδιαφέρον γιατί αυτή η στάση αφορά βέβαια και τους Παλιννοστούντες, οι οποίοι και αυτοί είναι απόγονοι διωγμών αλλά τελικά λόγω μιας μορφής νοσταλγίας ενός παλιού συστήματος που αποτελεί τα νιάτα τους, θεωρούν ότι είναι προτιμότερο το κόμμα παρά η καταγωγή. Έτσι και αυτοί σβήνουν ένα κομμάτι της ιστορίας τους, γιατί προσδοκούν μια αλλαγή που θα τους επιστρέψει στο παρελθόν τους το πρόσφατο και το κοινωνικό κι όχι το πιο παλιό που είναι ανθρώπινο και ιστορικό. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι ακόμα πιο σημαντικό ν’ αντισταθούμε, διότι δεν είμαστε η πλειοψηφία. Αλλά θα νικήσουμε, επειδή είμαστε Δίκαιοι.