Τούτος ο τόπος είναι μια παλιά πληγή καρφωμένη στο βλέμμα μου. Έξι χρόνια είναι αρκετά για να καταλάβεις τη δυστυχία ενός λαού και η Κύπρος μου έδωσε το πρώτο μου μάθημα. Έμαθα πώς το λευκό γίνεται μαύρο και το αίμα ποτίζει τη γη. Έμαθα πώς το χώμα πίνει το χρώμα. Και σταμάτησε ο χρόνος. Τότε έμαθα για πρώτη φορά τη λέξη: αγνοούμενος. Είχε πια ένα πρόσωπο: τα πρόσωπα της θλίψης και της απουσίας. Η ζωή τους δεν τους άνηκε πια, χάθηκε μες στις άχρωμες φωτογραφίες και οι εικόνες του παρελθόντος άγγιξαν τη μνήμη του μέλλοντος. Τούτος ο τόπος είναι ένας βράχος σαν ψυχή λαβωμένος. Καταδικασμένος σε καταναγκαστικά έργα: Έσβησε η ελπίδα, χάθηκε ο φόβος κι έμεινε η ελευθερία της μνήμης μες στο μαύρο μαντίλι. Το μόνο μήνυμα των ετών παρέμεινε το ίδιο: γόρδιος δεσμός. Κάθε χρόνος κι ένας κόμβος. Το μαύρο μαντίλι μεγάλωσε κι έκλαψε ακόμα κι ο χρόνος. Έτσι κατάλαβα μια άλλη λέξη: Κατεχόμενα. Είναι πια ένα τοπίο: η πράσινη γραμμή της λύπης και της αδικίας. Το χώμα τους δεν τους άνηκε πια, χάθηκε στα βάθη του πόνου κι οι ψυχές του παρελθόντος στοίχειωσαν την μνήμη του μέλλοντος. Τούτος ο τόπος είναι ένας μύθος με συμπόνοια γεμάτος και γραμμένος κρυφά με τα δάκρυα της μνήμης. Ήξερα για το νησί, γνώρισα το λαό. Κι αυτά που κοίταζα με την ιστορία, τα είδα με την καρδιά των φίλων και τα πολύτιμα τους δώρα: την αγάπη, το πάθος και τη σοφία τους. Όλοι τους μ’ έμαθαν μια καινούργια λέξη: Κύπρος. Μου έδειξαν την ύλη της, τα κομμάτια της ψυχής που δημιούργησαν την έννοια της, τις θυσίες που της έδωσαν ζωή. Με βοήθησαν να βρω και το χρώμα της πατρίδας μας. Και τώρα που τη γνώρισα θα μου λείπει κάθε φορά που θα βρίσκομαι μακριά της. Η συγκίνηση του παρελθόντος έγινε η σκέψη του μέλλοντος.