Αν αναλογιστούμε τα γεγονότα του 19ου αιώνα σε ένα πλαίσιο στρατηγικό και ιστορικό, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την αυθαιρεσία των συνόρων στην περιοχή της Σαχάρας. Από εκεί, με τις ανακαλύψεις των φυσικών πόρων και κυρίως στον τομέα των υδρογονανθράκων, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η κατάσταση έχει γίνει ακόμα πιο τεχνητή κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα σχετικά με την οριοθέτηση των συνόρων. Έτσι έχουμε δει να αναφύονται χώρες που δεν έχουν ιστορία και που για αυτές είναι ακόμα πιο εύκολο να θεωρούν ότι τα πάντα είναι διαπραγματεύσιμα, εφόσον τίποτα δεν έχει νόημα σχετικά με το παρελθόν. Ωστόσο θα ξεχνούσαμε την ύπαρξη χωρών επιφορτισμένες με ιστορία που αντιπροσωπεύει ένα σημείο σταθμό με διάρκεια αιώνων στην περιοχή της Σαχάρας. Έτσι αν ψάχνουμε για ευκαιρίες στο μέλλον, είναι σημαντικό να βασιστούν πάνω στο ιστορικό παρελθόν. Έτσι είναι φυσικό για τη Δυτική Σαχάρα να έχει ένα μαροκινό όραμα. Εφόσον ο πολιτισμός του έχει νόημα μέσα σε αυτή την ιστορική χώρα. Σίγουρα υπάρχουν ζήλιες και επιθυμίες από την πλευρά κάποιων γειτόνων, αλλά δεν έχουν κανένα υπόβαθρο. Και είναι λοιπόν προτιμότερο, να μην είναι πάντα σε άμυνα, ν’ αναλάβει εποικοδομητικές πρωτοβουλίες που επιτρέπουν να δημιουργηθούν δομές και υποδομές ικανές να δημιουργήσουν ένα μέλλον για να προστατεύσει την ελευθερία. Δεν πρόκειται απλά για ένα διεθνές πολιτικό παίγνιο ή γεωπολιτικό αλλά πραγματικά για κατάληψη ιστορικών θέσεων. Αν η Δυτική Σαχάρα έχει ένα μαροκινό όραμα, αυτό είναι φυσικό για την εξέλιξή της. Γιατί το πιο σημαντικό είναι η δικαιοσύνη και η βιωσιμότητα της στρατηγικής για να υιοθετηθεί, εφόσον είναι η μοναδική ανησυχία του πληθυσμού.