Στη Λευκωσιά την παλιά
ένιωσα την μοναξιά σου,
τον πόνο που δεν ξεπερνά
τα όρια της καρδιάς σου.

Σ’ ένα φυλάκιο κοντά
και στις στιγμές μας στη στάση
ακούμπησα με τα φιλιά
τη μνήμη που’ χε ξεσπάσει.

Χάθηκαν οι ώρες, έσπασε το μεσημέρι.

Ανέβηκα στα σκαλιά του πόνου
και πάνω από τα τείχη της λύπης
με λάβωσαν οι πληγές του χρόνου.

Κατέβηκα στα σπίτια τα παλιά
και πήρα τους δρόμους του παρελθόντος
να βρώ την μνήμη μας στην ερημιά.

Δάκρυσε η λήθη, έκλαψε το καλοκαίρι.