Ενώ η Κύπρος έχει κάνει τη θέσπιση της ΑΟΖ της από το 2004, ενώ στην Ελλάδα ακόμα συζητούμε αν είναι η κατάλληλη στιγμή, όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που αρχίζουν να αναγνωρίζουν την αξία της, διότι βλέπουν σε άλλες χώρες την προσφορά της και τη σημασία της ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο με τους υδρογονάνθρακες. Δεν πρόκειται μόνο και μόνο για ένα αφαιρετικό εργαλείο της νομικής και της οικονομίας που έρχεται να υπερκαλύψει την έννοια της υφαλοκρηπίδας, είναι πολύ πιο σημαντική. Η ΑΟΖ όμως χρειάζεται και μία κυβέρνηση που να κατέχει το αντικείμενο, επειδή το έχει μελετήσει, για να αποκτήσει γνώμη και άποψη. Η ΑΟΖ αποτελεί, λοιπόν, κι ένα εθνικό κριτήριο αξιολογίας για τις κυβερνήσεις που λένε ότι θα την θεσπίσουν, αλλά τελικά δεν το τολμούν για διάφορους λόγους που έχουν σχέση με την ασχετοσύνη, το ραγιαδισμό, τη δολοπλοκία, τα συμφέροντα. Όταν, λοιπόν, όλες αυτές οι δομές της μικροπολιτικής καταφέρνουν και επικρατούν για να μην εμφανιστεί μια πράξη μακροπολιτικής, ξέρουμε ακριβώς πόσο άξιζαν οι κυβερνήσεις που δεν έκαναν την υπέρβαση. Διότι καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να βρεθεί για την έλλειψη της ΑΟΖ που έχει η πατρίδα μας. Λες και κανένας Πρωθυπουργός δεν μπορεί να καταλάβει ότι αυτός που θα θεσπίσει την ΑΟΖ θα γράψει ιστορία, ενώ οι άλλοι θα τους γράψει η ιστορία ως περαστικούς της πολιτικής που δεν άφησαν κανένα ίχνος μετά το πέρασμά τους. Η διαφορά τώρα είναι ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει πλέον την έννοια και την αξία της ΑΟΖ, κατά συνέπεια αρχίζει να ασκεί μια πολιτική πίεση πάνω στους πολιτικούς και αυτοί έχουν κόστος όταν δεν υλοποιούν αυτήν την απαίτηση. Διότι η ΑΟΖ ανήκει στην Ελλάδα του μέλλοντος, ενώ οι κυβερνήσεις που δεν την θέσπισαν ανήκουν ήδη στο παρελθόν.