Κάποτε το κύμα ενός λαού
έσπασε πάνω στο αόρατο πράσινο μιας γραμμής
και χάθηκε μες στο βλέμμα
κάποιων μανάδων.

Κι από τότε τα δάκρυα τους
έχουν τη γεύση του πελάγου
και κρύβουν την πληγή του δειλινού

όλος ο πόνος ενός λαού
σ΄ένα μόνο δάκρυ

κι όλα τα λόγια σε μια σιωπή.