Η γιαγιά και ο εγγονός είχαν καθήσει στο σαλόνι.
Μπορεί να ήταν στη Μελβούρνη, αλλά φαινόταν ελληνικό.
Το μεγάλο τραπέζι δεν τους χώριζε.
Είχαν βάλει τις καρέκλες τους στην γωνιά του.
Κι έτσι πλάι πλάι διάβαζαν το θεατρικό του Δασκάλου, δίχως να ξέρουν βέβαια ότι έκαναν την πρώτη τους πρόβα για τις Πέντε κινήσεις για μια σιωπή.
Ο εγγονός αγαπούσε το θέατρο και φαινόταν.
Ταυτόχρονα πρόσεχε την γιαγιά του για να μην χαθεί στο κείμενο.
Τρυφερά της έδειχνε πού έπρεπε να διαβάσει.
Εκείνη ήταν συγκεντρωμένη.
Της θύμιζε τα παλιά η όλη κατάσταση.
Πάνω της είχε και το βλέμμα της κόρης της.
Υπήρχε κάτι το ανεξήγητο.
Κι όταν άρχισε να διαβάζει πραγματικά, μπαίνοντας στον ρόλο της, όλοι όσοι παρακολουθούσαν έπαθαν ένα νοητικό σοκ.
Τα λόγια της γιαγιάς δεν ήταν απλώς ο ρόλος της Σοφίας.
Είχε ζωντανέψει η Σοφία.
Και βρισκόταν πια ανάμεσά μας.
Σα να είχε γίνει ένα θαύμα δίχως εξήγηση.
Έτσι απλά.
Και σιγά σιγά η ατμόσφαιρα του σαλονιού μετατράπηκε.
Ήμασταν όλοι στο σπίτι της Σοφίας.
Στις σκέψεις του Δασκάλου.