Οι εκκλησίες είναι θύματα εκ φύσης, διότι είναι φτιαγμένες για να είναι ανοιχτές σε όλους μέσα στις πόλεις δίχως καμιά ειδική προστασία. Έτσι συχνά πέφτουν θύματα της βαρβαρότητας και της γενοκτονίας, όταν υπάρχει πλαίσιο δράσης. Σε αντίθεση, τα μοναστήρια είναι χώρος αντίστασης. Διότι η πίστη αντιλαμβάνεται ότι λειτουργεί πάνω σε δύο θεμέλια, η διάδοση που αποτελεί τον στόχο των εκκλησιών και η συνέχεια που αφορά τα μοναστήρια λόγω της αντίστασης στους εχθρούς και γενικότερα της λήθης. Μάλιστα σε φάση κρίσης, όπου η διάδοση δεν είναι εφικτή, η διάσωση παίζει έναν κυρίαρχο ρόλο, γιατί διάσχισε τον Χρόνο. Έτσι τα μοναστήρια είναι ουσιαστικά τα κάστρα της Εκκλησίας, ενώ οι εκκλησίες είναι οι πλατείες. Τα μοναστήρια, ως κλειστοί κόσμοι, ανοίγονται, ενώ οι εκκλησίες ως ανοιχτοί κόσμοι κλείνονται. Έτσι, ανάλογα με τη φάση που βρισκόμαστε, τα μοναστήρια και οι εκκλησίες παίζουν ένα ρόλο συμπληρωματικό για την πίστη μας. Και με αυτόν τον τρόπο έχουν διασχίσει τους αιώνες, ενώ είχαν και οι δύο τόσους εχθρούς εναντίον τους που ήθελαν να επιβάλλουν πρώτα τη σιωπή και στη συνέχεια τη λήθη ως ταφόπλακα της μνήμης. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να αναγνωρίζουμε τη φύση αυτών των δομών για να αντιληφθούμε ότι οι εκκλησίες είναι οι αθώοι και τα μοναστήρια οι Δίκαιοι σ’ αυτόν τον αγώνα κατά της βαρβαρότητας και υπέρ της Ανθρωπότητας. Και οι πιστοί πρέπει να είναι σε ετοιμότητα για να περάσουν από τη μία δομή στην άλλη, αν θέλουν να διαδώσουν το φως και να μην το σβήσει το σκοτάδι.