Η μαθήτρια της Ιαπωνίας
δεν ήξερε ότι είχε δίπλα της
Δάσκαλο της Ανθρωπότητας.
Τον έβλεπε να γράφει βέβαια
αλλά δεν αναγνώρισε τα γράμματα
αλλά ξαφνιάστηκε όταν είδε
ότι σχεδίαζε παίγνια ζωής και θανάτου
πάνω σ’ ένα goban.
Γνώριζε αυτές τις πέτρες
και το μαύρο και το λευκό
είχαν ένα βαθύτερο νόημα γι’ αυτήν.
Τον κοίταξε μ’ ένα ερωτηματικό βλέμμα.
Εκείνος το ένιωσε να γλιστρά
πάνω στο μέτωπό του
σαν μια σταγόνα νερού
και τότε ζήτησε τσάι.
Τότε η μαθήτρια κατάλαβε τις ενδείξεις
κι άρχισε να του κάνει ερωτήσεις
έτσι έβαλαν τις επόμενες πέτρες
στις θέσεις τους, φυσιολογικά.