Το χωράφι του παππού ήταν η μνήμη του λαού. 
Ήξερε κάθε στάχυ, ήξερε κάθε μάχη. 
Είχε γεννηθεί μετά, όταν ήταν πια αργά. 
Όμως το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας 
λάβωσε και τη μνήμη της απλότητας. 
Και η μεγάλη πείνα έκανε ένα άλλο θύμα. 
Ο παππούς πέθανε από αδιαφορία, 
η λήθη νίκησε ακόμα και την ιστορία. 
Τώρα πια η φωνή του νεκρού παππού 
θα είναι ο αγώνας του εγγονού.