Ο ελληνοαρμενικός δεσμός δεν είναι μόνο μια φιλία. Διότι στις διεθνείς σχέσεις, η λέξη φιλία πάντα κρύβει μία άλλη έννοια και αποτελεί περισσότερο πρόσχημα για τη διατήρηση ψευτοσχέσεων παρά τίποτα άλλο το έμπρακτο. Ο ελληνικός λαός με τoν αρμενικό λαό έχουν πολλά κοινά και μάλιστα για αιώνες. Μόνο που λόγω της γενοκτονίας δημιουργήθηκαν αποστάσεις και οι πιο νέοι αναρωτιούνται ποια μπορεί να είναι η σχέση τους σε πρακτικό επίπεδο. Δεν έχουν αντιληφθεί βέβαια τι γίνεται ήδη με την Δυτική Αρμενία και τις επιπτώσεις για τον Ανατολικό Πόντο. Δεν βλέπουν ότι αυτός ο δεσμός επηρεάζει και τον Ανατολικό Πόντο. Ούτε βλέπουν πως όλα αυτά σχετίζονται με το Κουρδικό και το Κουρδιστάν. Έχουν μείνει πίσω λόγω έλλειψης ορθολογικής ενημέρωσης και στέκονται πάντα στη Συνθήκη της Λωζάννης δίχως να δίνουν σημασία στη Συνθήκη Σεβρών, ενώ η πρώτη όλο και περισσότερο χάνει το νόημά της προς όφελος της δεύτερης που παρουσιάζεται ως σημείο αναφοράς, διότι είναι πιο ανθεκτική λόγω της ιστορικότητάς της. Η Συνθήκη Λωζάννης είναι ένα τεχνητό συνονθύλευμα από άρθρα που λειτούργησαν ως λανθασμένες διορθωτικές κινήσεις που δεν έγιναν ποτέ πράξη επί της ουσίας, αφού δεν είχαν ιστορικά θεμέλια. Ενώ χάρη στον Πρόεδρο Wilson η Συνθήκη Σεβρών, ακόμα κι αν επινοήθηκε μετά τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, θεώρησε φυσιολογικό να κρατήσουν και πάνω στον χάρτη τις πατρογονικές τους εστίες δίχως καμιά εξαίρεση, αφού μίλησε με όλους τους εκπροσώπους των αυτοχθόνων λαών και δεν έδωσε σημασία στους θύτες. Έτσι ο ελληνοαρμενικός δεσμός δεν έχει μόνο μέλλον, αλλά και προοπτικές.