Ο θάνατος του ήρωα
φαίνεται αποδεκτός
από τους ανθρώπους
λες κι είναι αναμενόμενο
να πεθάνει για τους άλλους
επειδή όλη η ζωή του
είναι ένα παράδειγμα
για όσους λένε
ότι αγαπούν τους άλλους
δεν παύει όμως
να είναι ένας θάνατος
και η εκδήλωση
μιας μοναχικής απουσίας
που παραμένει
μόνο αυτό αν ξεχαστεί
ενώ αν υπάρχει
τουλάχιστον ένας άνθρωπος
που να τον θυμάται
τότε συνεχίζει
να ζει στην Ανθρωπότητα
όχι μόνο με τις πράξεις του
αλλά και με τη ζωή του
αφού το έργο
δημιουργεί το ον.