Χωρίς αναισθητικό
δεχτήκαμε τη χαρά
της ανθρωπιάς
που πασχίζει
για τη συνανθρωπιά
και προσπαθεί
με κάθε τρόπο
να ελαχιστοποιήσει
τον πόνο του ασθενούς
και τα βλέμματα
που είδαμε
χάρη στην Έφη
μάς άγγιξαν
με την απλότητά τους
την ώρα του έργου
αφού η ανάγκη
του ανθρώπου
δεν επιτρέπει
την ύπαρξη
της εργασίας
γιατί η ζωή
έχει απαιτήσεις
που ξεπερνούν
τα κοινωνικά όρια.