Αν είχαμε το ιπποτικό ύφος, δεν θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας να ανέχεται τη βαρβαρότητα των αυταρχικών καθεστώτων. Θα κατεβάζαμε τις σημαίες τους σε κάθε κατεχόμενη περιοχή, ειδικά όταν αυτές είναι τοποθετημένες μπροστά στις βυζαντινές μας εκκλησίες. Απλώς το πνεύμα του ραγιαδισμού έχει καλύψει τόσα άτομα που η έννοια της αντίστασης φαίνεται γραφική και η έννοια της θυσίας, εξωπραγματική. Έτσι θαυμάζουμε σειρές που δεν μας ανήκουν και μας διηγούνται με εξευτελιστικό τρόπο την ίδια μας την ιστορία με τον πιο βάρβαρο τρόπο, αφού είναι εργαλείο προπαγάνδας του κατακτητή που προσπαθεί να αλλοιώσει ακόμα και τη μνήμη μας. Σε αυτό το πλαίσιο, η ύπαρξή μας είναι από μόνη της ένα παράδειγμα αντίστασης προς μίμηση για όσους δεν αποδέχονται να θάβουν τους ζωντανούς οι βάρβαροι και να σκοτώνουν τους νεκρούς με την καταστροφή κοιμητηρίων. Επιπλέον αν ακολουθούσαμε πραγματικά και πιστά τον λόγο του Χριστού, θα ξέραμε τι σημαίνει ότι δεν θα μείνει πέτρα για πέτρα από τους κατακτητές όσο δυνατοί κι αν νομίζουν ότι είναι επειδή βλέπουν ή μάλλον θέλουν να βλέπουν μόνο τους ραγιάδες κι όχι το ιπποτικό ύφος που συνεχίζει να εμπνέει τους μαχητές της ελευθερίας.