Δεν περίμενε τότε, διάβαζε.
Δεν θυμόταν τον εαυτό του, αν αυτή η έκφραση είχε νόημα για αυτόν, χωρίς βιβλίο.
Αυτοί που τον γνώριζαν, αν αυτό το ρήμα είχε κάποια αξία για τέτοιο φαινόμενο, θεωρούσαν ότι είχε γεννηθεί σε μια βιβλιοθήκη.
Ήταν έξω από το Collège de France.
Δίπλα στο άγαλμα του Champollion.
Και διάβαζε για την προϊστορία των νευρωνικών δικτύων.
Εξέταζε κάθε λεπτομέρεια όχι μόνο της δομής αλλά και του νοητικού σχήματος του λειτουργικού.
Έβλεπε τη σημασία και την αξία των στρατηγικών εκμάθησης διότι αποτελούσαν τα θεμέλια.
Όλη η γνώση ήταν μια επεξεργασία με ανάδραση και πάντα έπρεπε να υπάρχει μια συνάρτηση ελέγχου.
Αυτή θύμιζε τις έννοιες που υπήρχαν στους γενετικούς αλγορίθμους ή ακόμα και των μυρμηγκιών.
Θύμιζε μόνο διότι υπήρχε η διαφορά του βάθους.
Τότε ο προγραμματισμός αφορούσε το αντικείμενο ακόμα κι αν η προσέγγιση ήταν αντίστροφη.
Αλλά ο εγκέφαλος δεν ήταν ακόμα το μοντέλο.
Η γενετική δεν είχε το επίπεδο των νευροεπιστημών.
Και η πολυπλοκότητα της δεν είχε φτάσει την αναλογία.
Έτσι ήταν τα πράγματα στο παλιό παρελθόν όταν εμφανίστηκαν νευρωνικά δίκτυα.
Διότι τότε το μοντέλο έγινε ον και μάλιστα ανεξάρτητο.