Εδώ και δεκαετίες, όλοι έχουν συνηθίσει να βλέπουν τη Μέση Ανατολή σαν ένα μεγάλο κοίτασμα υδρογονανθράκων, δίχως όμως να βλέπουν το ιστορικό και θρησκευτικό υπόβαθρο που υπήρχε στην περιοχή εδώ και αιώνες. Έτσι στην αντίληψή τους δεν υπάρχει το πλαίσιο της μεταφοράς τεχνογνωσίας και της διαχείρισης της τεχνολογίας σε περιοχές, όπου μόνο η έρημος είχε νόημα. Ενώ στην πραγματικότητα η ανάγκη ενέργειας από τη μια πλευρά, δηλαδή από την Ευρώπη και την Αμερική και η ανάγκη ανάπτυξης από την άλλη, δηλαδή τη Μέση Ανατολή, δημιούργησε ένα τεχνητό πλαίσιο συνεργασίας που έχει επιπτώσεις. Έτσι όταν εξετάζουμε τον νέο ενεργειακό δρόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2020 και για το 2050 καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μια αλλαγή φάσης, αφού πλέον μιλάμε για προώθηση των αυτόχθονων πηγών ενέργειας εντός των ΑΟΖ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα στην Ανατολική Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο. Αυτό το στρατηγικό και ενεργειακό νοητικό σχήμα σημαίνει ότι το ενδιαφέρον για τη Μέση Ανατολή όσο και απίστευτο και να φαίνεται για τους περισσότερους από εμάς, θα μειωθεί. Διότι πρακτικά θα είναι το ανάλογο από τη μέθοδο που ακολουθεί η Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία και το πέρασμα των αγωγών φυσικού αερίου. Έτσι η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει ακόμα πιο ελκυστική όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά και για την Αμερική. Με αυτόν τον τρόπο, τον ολικό, μπορούμε να ερμηνεύσουμε καλύτερα και την κίνηση της Exxon Mobil για τα θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Το ίδιο ισχύει και για την Qatar Petroleum που θέλει επί της ουσίας να απεγκλωβιστεί από το πλαίσιο του μέλλοντος που δημιουργείται στην όλη περιοχή.