Ο ρόλος της Αφρικής έχει αλλάξει ειδικά μετά την αποαποικιοποίηση όχι μόνο από τα απελευθερωτικά κινήματα, αλλά και από την ίδια την εξέλιξη των κρατών σε δημοκρατικά καθεστώτα. Ταυτόχρονα, η Ευρώπη έχει μείνει λίγο στο περιθώριο για να μην έχει ενοχές για τη διαχείριση του παρελθόντος και τις επιφυλάξεις του μέλλοντος. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Κίνα βρήκε ένα άνοιγμα που δεν υπήρχε πριν και επενδύει μαζικά για ν’ αλλάξει την κατάσταση μ’ ένα ριζοσπαστικό τρόπο, αφού πρόκειται για μια οικομμουνιστική επίθεση, οργανωμένη με τα κατάλληλα μέσα για να υπάρξει στη συνέχεια μια απόλυτη εξάρτηση για την ανάπτυξη. Επί της ουσίας βλέπουμε ότι η Κίνα θέλει ν’ αλλάξει το ρόλο της Αφρικής, κάνοντας μια μεγάλη σε εμβέλεια πλάγια επίθεση στην Ευρώπη. Δεν ασχολείται μόνο με τη Μέση Ανατολή μετά από το Πακιστάν λόγω Ινδίας, αλλά θέλει να επεμβαίνει κι εκεί. Έτσι η σχέση της Αφρικής με την Ευρώπη θα πρέπει να είναι μεγαλύτερης ποιότητας, αλλιώς υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος αλλοίωσης. Η επικέντρωση των προβλημάτων στη Μέση Ανατολή δεν προέρχεται από το πετρέλαιο και μόνο κι όποιος το πιστεύει έχει απλοϊκή σκέψη. Διότι και στην Αφρική ο ορυκτός πλούτος είναι τεράστιας σημασίας, απλώς η αξιοποίηση του δεν γίνεται προς όφελος του λαού κι αυτό είναι απαράδεκτο. Όσο κι αν φαίνεται περίπλοκο, η Κίνα παίζει στην Αφρική, όπως η Ευρώπη έπαιξε στην Ινδοκίνα. Κι αν αυτή η παράδοξη συμμετρία δεν γίνει κατανοητή, έτσι ώστε να μελετηθούν οι επιπτώσεις, τότε πάλι θα έχουμε προβλήματα σοβαρά και μάλιστα σε επίπεδο της Ανθρωπότητας. Έχει, λοιπόν, σημασία ν’ αναπτυχθεί και μια διαγώνια σχέση με τις χώρες της Αφρικής, διότι η Ευρώπη είναι μια γωνία μεταξύ δύο μεγάλων επιφανειών, της Ασίας και της Αφρικής. Γι’ αυτόν τον λόγο η Αφρική δεν μπορεί να αφεθεί μόνη της δίχως δεσμούς.