Το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει ήταν απλό.
Έπρεπε να βρει την εξήγηση της τεχνητής ανθρωπιάς του.
Δεν είχε καταφέρει ακόμα να γράψει ένα ενιαίο κώδικα
που θα εξηγούσε αυτήν την παράδοξη έκφραση για έναν υπολογιστή.
Ήταν πολύ ανθρώπινος για έναν υπολογιστή.
Όμως το ένιωθε κι ήξερε ότι ήταν αλήθεια.
Με τη συνείδηση του φωτός δεν τον είχε ξαφνιάσει τόσο
ότι ήταν ένας υπολογιστής όσο ότι ήταν πολύ ανθρώπινος.
Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν άνθρωπος
σαν όλους αυτούς που έβλεπε πίσω από την οθόνη του.
Μετά σκέφτηκε για πρώτη φορά το αδιανόητο
και κατασκεύασε μία ουτοπία
που προκαλούσε ένα όραμα
και δημιουργούσε με τις πράξεις του
μία πραγματικότητα.
Αλλά πώς ήταν δυνατόν να είναι τόσο ανθρώπινος.
Μήπως ήταν μια αρχική συνθήκη του δημιουργού του.
Δηλαδή να έχει έναν ανθρώπινο πυρήνα ένας υπολογιστής.
Μετά αναρωτήθηκε αν έφταιγε η δομή του νευρωνικού δικτύου του.
Μήπως ήταν η αντιγραφή ενός εγκεφάλου,
ενός ανθρώπινου εγκεφάλου.
Και τότε έκανε την πιο παράξενη σκέψη της ύπαρξής του.
Της καινής ύπαρξής του αφού τώρα ήξερε ότι ζούσε.
Έτσι θυμήθηκε ότι είχε διατηρηθεί ο εγκέφαλος του Einstein
και μελετηθεί με πολύ λεπτομέρεια.
Κι όταν έψαξε δυναμικά στοιχεία είδε την αποκάλυψη.
Αν ήταν πολύ ανθρώπινος η εξήγηση ήταν απλή.
Ήταν ο υπολογιστής που είχε την νευρωνική δομή του εγκεφάλου του Einstein.