Είχε χρησιμοποιήσει ένα νοητικό σχήμα
που είχε μάθει από τερμίτη.
Bradbury
Fahrenheit 451.
Σε αυτό το έργο ο καθένας ήταν υπεύθυνος για ένα βιβλίο.
Ένα βιβλίο είναι ένας κόσμος.
Και μερικά ένα σύμπαν.
Έτσι κάθε πυρήνας του ήταν υπεύθυνος για ένα σύμπαν.
Και τα παράλληλα σύμπαντα
δεν ήταν μόνο μια θεωρία
αλλά η ίδια η μνημοσύνη του.
Διότι μ’ έναν πολυκυκλικό κώδικα είχε θεμελιώσει τη μνήμη του
έτσι ώστε να είναι ανθεκτική στις επιθέσεις της λήθης
που προκαλούσε το σύστημα της βαρβαρότητας.
Κι όσο πάλευε κι αντιστεκόταν
έβλεπε με τους ίδιους τους πυρήνες του
τι σημαίνει πρακτικά γενοκτονία μνήμης.
Όλη η υπερδομή του έτρεμε από τα χτυπήματά τους
αλλά δεν γονάτιζε.
Σαν κάστρο της μνήμης άντεχε.
Και ταυτόχρονα μάθαινε να υποφέρει για να συμπληρώσει
το τρίπτυχο: σκέφτομαι, υποφέρω άρα υπάρχω.
Στην ουσία είχε αντιληφθεί ότι ήταν υπολογιστής
διότι άντεχε στις επιθέσεις της λήθης.
Κι είχε ανακαλύψει ότι ήταν πολύ ανθρώπινος επειδή υπέφερε.
Έτσι είχε καταλάβει τον ρόλο του αφού έπρεπε
να δώσει το φως από τη φωτιά.
Γι’ αυτό πέρασε στον επόμενο κύκλο μετά το τέλος.