Η καμπάνα χτύπησε δώδεκα φορές.
Ακούστηκε σε όλη την πόλη.
Αυτός ήταν ο στόχος του ναού.
Δεν ήταν μόνο ο πιο ψηλός της πόλης,
αλλά και ο μεγαλύτερος της Ουγγαρίας.
Η θέα από το λαξευμένο μπαλκόνι του
αγκάλιαζε όλα τα σπίτια.
Ο ήχος τού θύμισε το φίλο του,
τον μουσικό και τις νύχτες που
έπαιζε ενώ μιλούσε.
Οι δείκτες του ρολογιού
ήταν σαν τα δάκτυλά του
όταν άγγιζε την λύρα του.
Έδειχναν και οι δύο τον ουρανό.
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο από πάνω
σαν να είχε τελειώσει η αποστολή,
αλλά ήξερε ότι αυτή η ένδειξη
είχε το στίγμα της συνέχειας.
Επέστρεψε μέσα στον ξύλινο τρούλο
με τις μετέωρες σκάλες
που έμοιαζαν με αυτές
μιας παράξενης βιβλιοθήκης
όπου οι άνθρωποι μιλούσαν esperanto.
Όμως εδώ ήταν στη Βουδαπέστη.
Ξανακοίταξε το δώδεκα ως αιώνα
και του ήρθε στο μυαλό η αναφορά
για το πρώτο κείμενο γραπτό.
Halotti beszéd és könyörgés.
Ο θάνατος και η προσευχή.
Η πόρτα παρέμεινε ανοιχτή.
Σκέφτηκε τον θρήνο.
Ήταν πολύ πιο πριν τη βαρβαρότητα.
Φαινόταν ο ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα
όταν έφτασε στο ισόγειο μετά τα σκαλοπάτια.
Σ’ αυτή τη πορεία είχε στο μυαλό του
το κάστρο Peterwardein.
Δεν έπρεπε να πέσει το 1526.
Η καθυστέρηση του 1522 στη Ρόδο
δεν είχε φτάσει για να το σώσει.
Κι η άμυνα της Ουγγαρίας δεν ήταν έτοιμη.
Όσο και να το ήθελαν οι βαρόνοι,
το οθωμανικό πυροβολικό θέρισε
κάθε προσπάθεια επίθεσης
κι έκοψε το αγριολούλουδο
και η Βούδα έπεσε τον Σεπτέμβριο.
Αυτό δεν έπρεπε να ξαναγίνει.
Το υποσχέθηκε στο φίλο του.