Με στόχο το άγαλμα της Ελευθερίας
έγινε η ανάβαση στο φρούριο.
Ήταν ένας πλάγιος τρόπος για να μελετήσει
το κάστρο και την παλιά Βούδα.
Πέρα από τον Δούναβη, η Πέστη
άγγιζε ακόμα και τον ορίζοντα.
έτσι γινόταν κατανοητό
πόσο ευάλωτη ήταν η θέση.
Και τα κομματιασμένα κορμιά
πώς ν’ αντέξουν τις επιθέσεις
της βαρβαρότητας
όταν αυτή είχε μέσα της
όλη τη φρίκη δύο συστημάτων.
Το ναζιστικό και σοβιετικό καθεστώτα
έβαλαν για δεκαετίες μια ταφόπλακα
πάνω στην Ουγγαρία.
Η απόλυτη ισοπέδωση.
Και η επανάσταση του 1956
ήταν βέβαια ανίκανη ν’ αλλάξει
αυτά τα σκληρά δεδομένα.
Ενώ το ευρωπαϊκό πνεύμα παρέμεινε
ζωντανό, δυσκολευόταν.
Και η Ανάσταση είναι δύσκολη
όχι μόνο η Σταύρωση.
Η Ουγγαρία είχε σταυρωθεί από δύο πλευρές.
Κι όμως μερικοί άντεξαν.
Όσο αδιανόητο κι αν ήταν, το πνεύμα της
Ουγγαρίας κατάφερε να επιζήσει και να δει
την κατάρρευση αυτών των συστημάτων.
Κι αν δεν υπήρχε πια βασιλιάς
το στέμμα του με τον στραβό σταυρό
ήταν ακόμα στο κέντρο της Βουλής.
Αυτό έλεγε ο μύθος κι ήταν η αλήθεια
αλλά μόνο όταν ήσουν μέσα στην κεντρική
αίθουσα απέναντι στο στέμμα καταλάβαινες
γιατί για τον λαό ήταν σαν άνθρωπος.
Ζωντανός οργανισμός, το στέμμα
που είχε διασχίσει αιώνες
για να γράψει την ιστορία της πίστης
και την πίστη της ιστορίας.
Ο Υπηρέτης της Ανθρωπότητας το αναγνώρισε
με την πρώτη ματιά και χαιρέτησε
με τον δικό του τρόπο το σύμβολο που
δεν είχε πεθάνει λόγω ανάγκης.
Του θύμισε το πεπρωμένο του.
Τώρα θα ήταν εδώ και γι’ αυτόν τον λόγο.
Αυτό θα έλεγε στον φίλο του, τον μουσικό.
Για την αγάπη της Ανθρωπότητας.