Όσο μακρυά κι αν φαινόταν το κέντρο της Ευρώπης
παρέμενε άρρηκτα συνδεδεμένο με τα όρια της
ακόμα κι αν αυτά ήταν της θάλασσας.
Κι ο Δούναβης ήταν δίπλα για να το αποδείξει.
Η Βουδαπέστη δεν ήταν μια εξαίρεση.
Ήθελε και αυτή προστασία.
Ποιος θα το φανταζόταν;
Κι όμως επειδή βρίσκεται εκεί
έζησε πολλές φορές την τρομαχτική δύναμη
των τεκτονικών πλακών
της Χρονοστρατηγικής.
Το παράδοξο του Δούναβη ήταν
ότι αυτός ήταν η γέφυρα
με τη Μαύρη Θάλασσα.
Θα ήταν ένα νέο νοητικό σχήμα για πολλούς
και για μερικούς ένα νοητικό σοκ.
Νοητικός χάρτης σε φάση προσαρμογής
ή στρατηγική πλαστικότητα;
Εδώ βρήκε τις πέτρες του κέντρου
που είχαν όμως επαφές με τις γωνίες
και τις πλευρές της Ευρώπης.
Δεν ήταν τυχαίο που είχε δεχτεί
επιθέσεις από τις άκρες.
Και τώρα με τη νέα ανάγνωση της ιστορίας
με το στρατηγικό βλέμμα
εξέταζε διακλαδώσεις του μέλλοντος
δίχως φοβίες
για να μπορέσει να βάλει άλλες πέτρες
για να δημιουργήσει μεγάλο δράκο
εκεί όπου έβλεπε moyo.
Διότι μετά το δέντρο της ζωής
και τα σιδερένια φύλλα
έπρεπε να συνδέσει τις διακλαδώσεις
με τις διασταυρώσεις.
Κι ήξερε ότι οι μαθητές του περίμεναν
στις άκρες στα άλλα αστέρια.
Ενώ εδώ χρειαζόταν το χέρι του Θεού
για να βρεθεί η σωστή κίνηση
αφού το Tesuji δεν επαρκούσε
για το μέλλον της ιστορίας.
Σαν να χρειαζόταν μια άλλη χορδή
ο φίλος του ο μουσικός
πάνω στη λύρα του.
Μια χορδή του Χρόνου.
Αυτό ήθελε η βούληση της γέφυρας
κι άντεξε τα άλογα που τραβούσαν
με αντίθετες κατευθύνσεις
για να ξέρουν τη συνέχεια
οι μαθητές του ιππότη
που επανήλθε.