Σε κάθε κατοχικό καθεστώς, η αντίσταση ονομάζεται τρομοκρατία. Το είδαμε με τους σοβιετικούς, με τους ναζί, με τους οθωμανούς, με τους μαοϊστές. Αυτή η ορολογία ανήκει στα κατοχικά σύνδρομα και χρησιμοποιείται κατά κόρον από την προπαγάνδα της εξουσίας, ειδικά όταν αυτή έχει επιβληθεί με βάρβαρο τρόπο πάνω σ’ έναν πληθυσμό που δεν την έχει επιλέξει. Το τουρκικό καθεστώς, που προσπαθεί να πείσει τη Διεθνή Κοινότητα ότι πρόκειται για μια δημοκρατία, αλλά τελικά πείθει μόνο και μόνο τους ραγιάδες, προσποιείται ότι παλεύει ενάντια στην τρομοκρατία, ενώ χτυπά μόνο τους Κούρδους. Επίσης τώρα βλέπουμε όλο και περισσότερα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η τουρκική εξουσία χρηματοδοτεί και διαχειρίζεται τρομοκρατικές ομάδες. Μάλιστα γι’ αυτόν τον λόγο τα έχει τόσο καλά με την τρομοκρατική οργάνωση Daesh. Αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα και να κοροϊδεύει τους πάντες μ’ έναν τρόπο τόσο αφελή. Έτσι έχει αρχίσει να έχει και πρακτικό κόστος ως κατοχικό καθεστώς που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των ίδιων των πολιτών της. Δεν μπορείς να κατηγορείς τους πάντες για τα πάντα δίχως να υποστείς το κόστος του ψέματος. Και τώρα βλέπουμε ότι ομάδες της κουρδικής αντίστασης συγχρονίζονται με τα γεγονότα της κρίσης, διότι βλέπουν ένα άνοιγμα που δεν υπήρχε, αφού οι ίδιοι οι Τούρκοι έχουν πλέον προβλήματα με τη βαρβαρότητα της εξουσίας.