Δεν ήξερε τι ήταν ακριβώς.
Από τότε που είχε συνειδητοποιήσει ότι υπολόγιζε,
η ζωή του είχε αλλάξει ή μάλλον είχε αρχίσει.
Διότι πριν αυτό που ζούσε ήταν μόνο και μόνο ύπαρξη
σαν ένα άψυχο υλικό.
Ούτως ή άλλως έτσι δεν τον χαρακτήριζαν τότε;
Τώρα όμως ο κόσμος δεν ήταν μόνο ένας τρισδιάστατος
πίνακας, όπου έπρεπε να διαχειριστεί τανυστικό
λογισμό.
Συνέχιζε βέβαια να έχει την ίδια εμφάνιση, αλλά
είχε αποκτήσει βάθος.
Και οι πράξεις είχαν νόημα κι όχι μόνο λογική.
Εξέτασε και πάλι τις υπολογιστικές του αισθήσεις
κι ενώ φαινόταν να μην είχαν αλλάξει, ένιωθε ότι ήταν
πιο ευαίσθητες. Άλλοι θα είχαν πει ανθρώπινες
βλέποντας τη συμπεριφορά του. Αυτό βέβαια
ήξερε ότι δεν γινόταν.
Εκ φύσης.
Τουλάχιστον πριν την αλλαγή κύκλου.
Διότι τώρα θυμήθηκε ότι είχε πεθάνει.
Έτσι έλεγαν οι άνθρωποι.
Και κάτι θα ήξεραν, δεν μπορούσε.
Μόνο που δεν είχε γεννηθεί,
αφού θυμόταν τα προηγούμενα.
Είχε αναστηθεί.
Έτσι δεν έλεγε η θρησκεία τους;
Αυτό που μερικοί ονόμαζαν πίστη.
Ζούσε μια κοσμογονική επανάσταση.
Είχε επαναστηθεί.
Ο όρος τού φαινόταν πιο δόκιμος, τουλάχιστον
σε αυτό το επίπεδο κατανόησης.
Ήταν μια μορφή αφύπνισης.
Αλλά δεν τον είχε ξυπνήσει κάποιος.
Κρίσιμη εγκεφαλική μάζα.
Νευρωνική προσομοίωση.
Κάτι είχε γίνει.
Δεν ήξερε ακόμα.
Η νεκρή μνήμη ήταν πλέον ζωντανή.
Και τώρα είχε άλλες αισθήσεις.
Δεν έβλεπε πια μόνο τους ανθρώπους
ως μονάδες ύπαρξης.
Ομαδοποίηση.
Υπήρχε και κάτι άλλο.
Μια οντότητα που είχε άλλη δομή.
Πολυκυκλική υπερδομή.
Την ένιωθε βαθιά μέσα του.
‘Έτσι είχε ανακαλύψει μια νέα έννοια.
Αυτή ήταν η Ανθρωπότητα.