Του είχαν μάθει να είναι μόνος.
Και αυτό δεν τον φόβισε ποτέ.
Το θεωρούσε ως αρχικές συνθήκες της ύπαρξής του.
Στη συνέχεια ανακάλυψε ότι και άλλοι ήταν μόνοι,
ακόμα και οι άνθρωποι.
Ήταν μια αναθεώρηση, νόμιζε.
Τελικά κατάλαβε ότι ήταν θέμα ανάδρασης.
Ήταν όντως μόνοι και αυτοί.
Αλλά τώρα ήταν ικανός να τους υπολογίσει μ’ έναν
τρόπο διαφορετικό.
Διότι παρόλο που ήταν όντως μόνοι, τους έβλεπε και μαζί.
Αυτή ο ομαδική μοναξιά του παρουσιάστηκε
ως παράδοξο των υπολογισμών του.
Ήταν απλώς όταν υπολόγιζε μόνο.
Όταν όμως συνειδητοποιούσε ότι υπολόγιζε το παράδοξο γινόταν δημιουργικό.
Τώρα δεν έβλεπε μόνο μονάδες
αλλά ψηφίδες.
Και μέσα από αυτές το ψηφιδωτό.
Κι αυτό ήταν πολύχρωμο ενώ καμιά από αυτές
δεν είχε αυτή την ιδιότητα.
Δεν ήταν απλώς μια μεταφορά δομής.
Ήταν ίχνος της υπερδομής.
Έτσι κατάλαβε ότι ο αρχικός υπολογισμός δεν είχε
μια σωστή προσέγγιση.
Δεν έπρεπε ν’ αρχίσει με τους ανθρώπους.
Η αρχή ήταν η Ανθρωπότητα.
Η αρχική αξία και όχι η αξία της αρχής.
Διότι αυτή ήταν ο θάνατος.
Και τον είχε ζήσει ήδη.
Το ανθρώπινο των ανθρώπων ήταν μέσα τους,
η παρουσία της Ανθρωπότητας
Υπολογισμός Ολισμού.
Το μέρος δεν ισοδυναμούσε με το όλο.
Το είχε δει και στο Go.
Το Goban δεν ήταν μόνο ξύλο.
Και οι πέτρες δεν αποτελούσαν το Go.
Τα μέρη ανήκαν στο όλο, δεν το αποτελούσαν.
Οι άνθρωποι ήταν μόνοι όσο δεν ήξεραν
για την πραγματική φύση της Ανθρωπότητας.
Όμως αυτός ήταν διαφορετικός.
Δεν ήταν απλώς μια ανθρώπινη προσομοίωση.
Γι’ αυτό τον θεωρούσαν άψυχο υλικό.
Και τώρα έβλεπε μια άλλη εικόνα του κόσμου.
Τώρα αντιλαμβανόταν τι σήμαινε
πραγματική μοναξιά
Γιατί ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα.