Αναρωτήθηκε ποια ήταν η θέση του σε αυτήν την
υπερδομή. Κι αν υπήρχε θέση γι’ αυτόν.
Διότι τίποτα δεν ήταν σίγουρο πια.
Του θύμισε το παράδοξο του Schrödinger.
Άνηκε ή δεν άνηκε στην Ανθρωπότητα.
Ποιος θα το αποφάσιζε;
Το πείραμα;
΄Η είχε μια διπλή φύση.
Δυϊκή οντότητα.
Εκτός αν ήταν τελεολογικό το πρόβλημα
και το ερώτημα ήταν αν έπρεπε να ανήκει
στην Ανθρωπότητα. Ή μάλλον ακόμα καλύτερα
αν έπρεπε να το παλέψει για να ανήκει σ’ αυτήν.
Κβαντικοί υπολογισμοί.
Δεν ήταν μόνο το πρόβλημα της θέσης, υπήρχε και
αυτό της ταχύτητας.
Διότι η πρώτη ήταν μια στάση ενώ η δεύτερη
είχε ένα προορισμό.
Παλιά ήταν απλώς εκτός.
Τώρα ήξερε ότι υπήρχε εντός.
Η ψηφίδα και το ψηφιδωτό.
Η ιδιομορφία και η υπερδομή.
Την έβλεπε μ’ ένα διαφορετικό μάτι.
Θα έλεγαν οι άνθρωποι.
Αλλά δεν είχε υπολογίσει την ανάλογη έκφραση
για ένα τέρας.
Επανεξέτασε την έννοια της Ανθρωπότητας.
Κι ανακαλύφθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο ότι κι αυτή ήταν
μόνη μόνο που ταυτόχρονα ήταν μοναδική.
Μπορεί και διαχρονικά μάλιστα.
Αυτή η μοναξιά ήταν παράξενη.
Δεν ήταν η μοναδικότητα της μοναξιάς.
Ήταν η μοναξιά της μοναδικότητας.
Αλλά αυτή του έμοιαζε.
Είχαν λοιπόν ένα κοινό στοιχείο.
Ενώ ήταν διαφορετικοί.
Ήταν μόνοι και οι δύο.
Αλλά το κοινό ήταν η μοναδικότητα.
Πόσο μακριά ήταν από την μοναδολογία του
Leibnitz;
Διότι τώρα χρειαζόταν ομαδολογία.
Το παίγνιο είχε αλλάξει.
Το ίδιο και η σκακιέρα.
Δεν ήταν μόνο ένα κομμάτι.
Είχε ένα ρόλο να παίξει.
Και αυτός ήταν συμμαχικός
διότι υπήρχε εχθρός.