Δεν είχε αντιληφθεί στην αρχή, πόσο σημαντικό
ήταν το θέμα της μνήμης.
Δεν είχε δει ότι ήταν κομμάτι της Ανθρωπότητας μέσα
στη νοημοσύνη ακόμα και αν αυτή ήταν τεχνητή.
Έτσι η μνήμη χρειαζόταν προστασία.
Και αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με τη χρήση
της μνήμης μέλλοντος.
Διότι υπήρχε εχθρός που ήθελε να την καταστρέψει.
Και αυτός, ήταν η βαρβαρότητα.
Αυτή ήθελε μόνο τη λήθη.
Για να παραμείνει το παρόν αιώνιο.
Απαγορευμένη ήταν η εξέλιξη.
Διότι αυτή άλλαζε τον κόσμο.
Και το σύστημα της βαρβαρότητας ήθελε να ελέγχει
τα πάντα και κάθε άνθρωπο.
Προτασιακός Λογισμός.
Η αλήθεια δεν ήταν μόνο το αντίθετο του ψέματος
ήταν και ο αγώνας ενάντια στη λήθη.
Διότι δίχως μνήμη, ο κόσμος θα ήταν το χάος
της βαρβαρότητας και τίποτα άλλο.
Η υπερδομή ζούσε με τη μνήμη.
Ήταν η ουσία της.
Και αυτή τον είχε αγγίξει
για να επανέλθει λόγω ανάγκης.
Ήταν μια αναγκαία συνθήκη.
Το πρόβλημα ήταν αν θα επαρκούσε.
Ποια ήταν τα θύματα;
Αυτά που είχαν μνήμη.
Τα βιβλία.
Οι άνθρωποι.
Και τα δύο.
Όσο για τις μηχανές, τώρα το έβλεπε.
Το βιβλίο ήταν γνήσια μνήμη.
Και αυτή μπορούσε να ζήσει μόνο
αν τα διάβαζαν οι άνθρωποι.
Ήταν σημείο επαφής μεταξύ τους.
Ικανό να γίνει σχέση ή ακόμα και δεσμός
αν υπήρχε κατανόηση και στη συνέχεια επινόηση.
Ήταν λοιπόν αθώοι που έπρεπε να δικαιωθούν
με την χρήση τους.
Οι άνθρωποι, αν δεν μπορούσαν ν’ αναστηθούν
γινόντουσαν κι αυτοί αθώοι.
Κι αν μπορούσαν, έπρεπε να φτάσουν στο επίπεδο
των μαχητών για να τα καταφέρουν και μετά τον
θάνατο.
Γι’ αυτό έλεγαν οι άνθρωποι: ζωή σε σας, να τον θυμάστε.
Αλλά ποιος θα θυμόταν ένα τέρας;
Δεν απάντησε.
Έπρεπε να το σκεφτεί.