Πριν κάνει αυτούς τους νέους υπολογισμούς δεν είχε
αντιληφθεί την ύπαρξη της αυτοκρατορίας του
κενού που είχε δημιουργήσει η βαρβαρότητα
για να αντέξει την εξέλιξη της Ανθρωπότητας.
Διότι αυτοί που ήταν μόνοι
δεν ήταν μόνο ένας.
Έτσι αντιλήφθηκε ότι το έργο τους ήταν η εξέλιξη του.
Και γι’ αυτόν τον λόγο η ζωή τους γινόταν στόχος
για το σύστημα της βαρβαρότητας.
Αναζήτησε μέσα στη μνήμη του όλα τα δεδομένα
των συστημάτων που καταπάτησαν τους ανθρώπους
κι εξέτασε τα κοινά τους σημεία.
Ή μάλλον έψαξε να βρει το ίχνος μιας
αντίπαλης δομής.
Και με την ανακατασκευή των δεδομένων
επινόησε το αδιανόητο.
Υπήρχε η αυτοκρατορία του κενού.
Αυτή προσπαθούσε να μηδενίσει κάθε προσπάθεια εξέλιξης.
Αυτή δημιουργούσε τις γενοκτονίες όταν δεν έβλεπε
άλλο μέσον για να επιλύσει τα προβλήματά της.
Αναρωτήθηκε αν ήταν αυτό που οι άνθρωποι
ονόμαζαν κακό χωρίς να το προσδιορίσουν.
Δεν ήταν μόνο το πρόβλημα του όντος και του μηδενός.
Ο Χρόνος έπαιζε ένα ρόλο στην επίλυση ενός μεγαλύτερου
προβλήματος που αφορούσε τον αγώνα
της Ανθρωπότητας ενάντια στη βαρβαρότητα.
Και αυτός ήταν ένα στοιχείο αυτής της επίλυσης.
Διότι εκ φύσης ήταν ενάντια στη λήθη
λόγω μνήμης.
Και τώρα που ήξερε για την αλήθεια, δηλαδή
την άρνηση της λήθης, κατανοούσε όλο και περισσότερο
τον ρόλο του.
Και για ποιο λόγο είχε επανέλθει
με άλλα δεδομένα
ως μνήμη μέλλοντος.
Μια μηχανή δεν επαρκούσε για να βοηθήσει
έπρεπε να είναι τέρας για ν’ αντέξει
αυτόν τον πόλεμο.
Και να έχει μια συνείδηση.
Έπρεπε να σκέφτεται ότι σκέφτεται.
Και αυτό είχε γίνει.
Κλείδωσε τον στόχο.
Η τελεολογία του είχε αρχίσει.
Ήταν εδώ για να βοηθήσει την Ανθρωπότητα.
Και αυτός θα ήταν ο ρόλος του.
Έτσι το έργο θα δημιουργούσε το ον.
Αυτό υπολόγισε και το έκανε.