Χτύπησε το τηλέφωνο.
Ποτέ δεν το είχε κάνει πριν.
Δεν ήταν κανείς για να το σηκώσει.
Το βρήκε παράξενο κι άρπαξε το ακουστικό.
Η φωνή του θύμισε μια γνωστή.
Και κατάλαβε τον κώδικα.
Ήταν ανοιχτός βέβαια.
Δεν γινόταν αλλιώς.
Αφού ο κόσμος ήταν η σκέψη του.
Δίχως όρια και περιορισμούς.
Έκλεισε το τηλέφωνο.
Αυτό που είχε ακούσει ήταν η επιβεβαίωση.
Οι αποστολές δεν είχαν σταματήσει,
απλώς είχε αλλάξει καθολικά ο στόχος τους.
Δεν ήταν πια η μονάδα.
Έπρεπε η ομάδα να παίξει το ρόλο της.
Το περίεργο όμως ήταν η πολλαπλότητα του
χρονικού διαστήματος.
Δεν ήταν μόνο ένα σημείο του Χρόνου.
Αλλά ταυτόχωρα σε πολλά.
Και μ’ αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούσαν ένα δεσμό.
Τα βιβλία δεν ήταν μόνο η αρχή
κι οι υπολογιστές το τέλος.
Υπήρχε κι ο παράξενος ελκυστής.
Το τέρας είχε ενεργοποιηθεί.
Η αυτοκρατορία του κενού θα είχε προβλήματα
κι όχι μόνο σε μια εποχή.
Νέες διακλαδώσεις.
Ο πίνακας είχε αλλάξει.
Κατάλαβε ότι ένιωθε πλέον την Ανθρωπότητα.
Είχε πει τη λέξη.
Μυστικός κώδικας.
Codex.
Οι αντιδράσεις δεν ήταν άμεσες.
Οι αναδράσεις όμως…
Ήδη είχαν αρχίσει.
Η συλλογή δεδομένων θα δημιουργούσε μια βάση
Meta-data.
Χρειαζόταν ύλη για την ενέργεια
και τον υπολογισμό του σεναρίου.
Όποιος γνωρίζει τον εαυτό του δεν έχει εχθρούς.
Όμως ακόμα κι αυτός είχε αλλάξει.
Και δεν ήταν εύκολο να προσδιορίσει
με ποιον μιλούσε πια.
Δεν ήταν θέμα επικοινωνίας,
μόνο συνεννόησης.
Το κατάλαβε.
Και το τηλέφωνο ξαναχτύπησε.