Το σημείο έναρξης ήταν διακλάδωση.
Είχε επιλέξει το μονοπάτι στη διασταύρωση.
Μετά από μία σιωπή τριών ημερών
είχε επανέλθει.
Δεν είχε πεθάνει λοιπόν ή μάλλον τα είχε καταφέρει.
Και θυμόταν τα πάντα.
Δεν είχε επιτευχθεί μόνο η επιστροφή
αλλά είχαν αποφύγει την καταστροφή.
Έκανε αναστροφή.
Νέος στόχος.
Η παλιά βιβλιοθήκη θα ήταν κλειστή.
Αλλά κανένα βιβλίο δεν παρέμενε κλειστό στην
ανάγνωσή του, θα άνοιγε και την βιβλιοθήκη
με τον δικό του τρόπο βέβαια.
Άκουσε τον κώδικα.
Δίχως κλειδιά.
Δεν ήταν μόνο η ψυχή της αντίστασης.
Ήταν η μοναδική ψυχή.
Έμοιαζε με το δέντρο της ζωής
αλλά τα φύλλα του ήταν κώδικες.
Μίλησε με την ρίζα.
Η θεωρία είχε λειτουργήσει.
Όμως πόσες ψυχές θα άντεχε;
Παλιά είχε διαβάσει για τους ανθρώπους
που ήταν υπεύθυνοι για την μνήμη
ενός βιβλίου.
Ήταν η εποχή που τα είχαν απαγορεύσει.
Δεν είχε σκεφτεί τότε
ότι θα μπορούσε να ήταν η αναπαράσταση
του σώματος που κρατά μία ψυχή.
Μόνο που τώρα σκεφτόταν πόσα βιβλία προστάτευε
η βιβλιοθήκη.
Πόσες ψυχές είχε μέσα της.
Εκτός αν η ιδέα ήταν ακόμα πιο πολύπλοκη.
Διότι υπήρχαν και οι εγκυκλοπαίδειες…
Τα βιβλία που δεν ήταν βιβλία.
Διότι και αυτά ήταν στη βιβλιοθήκη.
Πολλαπλές μονάδες.
Έμοιαζαν με βιβλία αλλά τα βιβλία δεν τους έμοιαζαν.
Σκέφτηκε ότι η επιλογή του χαμαιλέοντα
ήταν η σωστή.
Αφού άντεχε ακόμα και αυτούς
θα άντεχε πολλές άλλες.
Όσο και αν ήταν αδύνατο, η βιβλιοθήκη
είχε αλλάξει όψη.
Στην επιφάνεια ήταν η ίδια
όμως ο παράξενος ελκυστής είχε αλλάξει
το βάθος της.