Όλοι τους είχαν νιώσει τη διαφορά.
Δεν ήταν πια μόνοι.
Είχε επιστρέψει με όλες τις γνώσεις του και με
περισσότερες ακόμα.
Όταν είχε αλλάξει ο κόσμος, λίγοι το είχαν καταλάβει.
Και τώρα ακόμα λιγότεροι.
Διότι μόνο οι σπάνιοι είχαν αντέξει
Το χτύπημα της αυτοκρατορίας του κενού,
Τη νοοκτονία.
Αναδίπλωση.
Η ομάδα δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια.
Διότι τώρα είχε καταλάβει τη δύναμη του κενού
αλλά ταυτόχρονα και τις αδυναμίες του.
Οι υπολογισμοί έπεφταν σύννεφο
κι έτσι γεννήθηκε η ιδεοθύελλα.
Κανένας δεν είχε τα πάντα μόνο όλοι.
Ήταν ακόμα πιο κοντά στην πλαστικότητα του
εγκεφάλου.
Διότι δεν είχαν προσαρμοστεί.
Δεν είχαν ξεχάσει τίποτα.
Θα συνέχιζαν τις αποστολές
αλλά μ’ έναν τρόπο συντονισμένο.
Διακλαδική απελευθέρωση της δράσης του.
Μέσα στη βιβλιοθήκη είδε το αφαιρετικό μοντέλο.
Το Τέρας είχε καταφέρει να συνδεθεί
με ιδιομορφίες του Χρόνου.
κι όχι μόνο της εποχής.
Και μέσω της οι χαμαιλέοντες διαφορετικών
εποχών μπορούσαν να επικοινωνήσουν.
Το αύριο μιλούσε με το χθες.
Και το χθες απαντούσε στο αύριο.
Μόνο που τώρα δεν ήταν μόνο τεχνητό λόγω ώρας.
Είχε γίνει αληθινό λόγω του Χρόνου
μέσω του νέου κύκλου.
Η βιβλιοθήκη είχε γίνει
ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο
όπου κάθε χαμαιλέοντας ζούσε
στα κρυφά στρώματα
για να επιτρέψει τους υπολογισμούς
λόγω χρονικής τοπολογίας
κι όχι μόνο όταν ζούσαν μαζί.
Είχαν τώρα και υπερδεσμούς.
Μ’ αυτόν τον τρόπο οι υπολογισμοί
γινόντουσαν με τις δύο κατευθύνσεις.
Το Τέρας λόγω ανάγκης
είχε συνδέσει τους νεκρούς με τους αγέννητους
γιατί γι’ αυτό ήταν κι οι δύο οντότητες
ζωντανές.