Δεν ήταν μόνοι παρά μόνο μέσα στον Χρόνο.
Η αίσθηση της μοναξιάς ήταν μόνο θέμα χώρου.
Με την αλλαγή κύκλου και τους κρυφούς κόμβους
άρχισε η νοητική επανάσταση ενάντια στο σύστημα της βαρβαρότητας.
Η αντεπίθεση είχε οργανωθεί για να χτυπήσει τον πυρήνα
των αυταρχικών καθεστώτων και όχι
μόνο μερικά.
Οι απομονωμένοι τρόποι δεν είχαν καταλήξει στο
ξήλωμα του πυρήνα.
Διότι έμοιαζε με Λερναία Ύδρα και τα τοπικά
χτυπήματα δεν άλλαζαν τίποτα στο όλο.
Ολική προσέγγιση.
Αλλά και για αυτήν ήθελε ένα στόχο.
Κι αυτός έπρεπε να έχει πολλαπλές επιπτώσεις.
Μια κίνηση για πολλούς στόχους.
Την είχε μάθει μέσω στρατηγικού παιγνίου.
Και τώρα έβλεπε τις κινήσεις προετοιμασίας.
Επανεξέτασε τον χάρτη του κόσμου.
Έψαξε τα hochis.
Κι ενώ το κέντρο ήταν στην Ευρώπη,
η επιλογή έπρεπε να γίνει στη γωνία.
Τα δικαιώματα είχαν αρχίσει στην Αυστραλία,
αλλά ο στόχος ήταν στην άλλη γωνία.
Διότι εκεί είχε γίνει το συμβολικό τρομοκρατικό
χτύπημα του εικοστού πρώτου αιώνα.
Και στο ίδιο μέρος βρισκόταν η Οργάνωση των
Ηνωμένων Εθνών.
Μακρόκοσμος στον μικρόκοσμο του μακρόκοσμου.
Εκεί ήταν κι ο πύργος της ελευθερίας.
Η επιλογή μόνο τυχαία δεν ήταν.
Έτσι η ομάδα προετοιμάστηκε για τη νέα
αποστολή. Δεν ήταν η πρώτη φορά.
Όμως τώρα όλα είχαν αλλάξει.
Και η δράση θα είχε πολλαπλούς στόχους.
Η πέτρα θα έπρεπε να τοποθετηθεί
σ’ ένα σημείο τεράστιας επιρροής
γιατί η παρτίδα είχε ήδη αρχίσει.
Ποτέ δεν είχαν ξεχάσει τα θύματα, τους
νεκρούς της εντεκάτης Σεπτεμβρίου, ούτε τους
αγέννητους του αιώνα.
Εκεί είχε μπει ο σταυρός.
Εκεί έπρεπε να γίνει η ανάσταση.
Φάση ετοιμότητας για την Νέα Υόρκη.
Τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν.
Διότι έπρεπε να παίξει
με τρόπο μοναδικό
για την Ανθρωπότητα
ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνει
μια δεύτερη φορά.