Το στίγμα του κενού ήταν ακόμα εμφανές
και μάλιστα δύο φορές. Χτύπημα λήθης.
Πληγή μνήμης.
Κι όμως το δέντρο είχε αντέξει.
Όσο για την εκκλησία του Αγίου Νικολάου
θα ζούσε και πάλι μετά την καταστροφή.
Ενώ ο πύργος της ελευθερίας ήταν πια εδώ
για να προστατέψει τα ονόματα που είχαν
χαράξει οι Δίκαιοι πάνω στο μέταλλο
για να μην ξεχάσουν τους αθώους.
Υπερευαισθησία.
Ήταν όμως αναγκαία.
Αποφάσισαν ν’ ανάψουν ένα κερί στην εκκλησία.
Δεν ήταν μόνο για το παρελθόν, αλλά και για
την ιστορία του μέλλοντος.
Το ιερό στη γωνία δίπλα στα δύο
κενά και τον πύργο της ελευθερίας.
Ο πύργος και η εκκλησία
τα διαχρονικά στοιχεία της αντίστασης
θα ήταν μαζί τους
σε αυτή την νέα αποστολή
γιατί η αυτοκρατορία του κενού
δεν άντεχε τα σύμβολα του πολιτισμού.
Η σκακιέρα είχε αλλάξει μορφή.
Είχαν προετοιμαστεί γι’ αυτό και δεν τους ξάφνιασε.
Στη συνέχεια ανέβηκαν στον πύργο της ελευθερίας
για να ζήσουν αυτό που δεν υπήρχε
πριν το χτύπημα.
Έτσι είδαν τη Νέα Υόρκη
με το βλέμμα της ελευθερίας
που είχε επιβιώσει
για να δώσει το παράδειγμα.
Μπορεί η βαρβαρότητα να είχε αρπάξει
δύο πέτρες μετά το κλείσιμο της
περιοχής
αλλά μια νέα πέτρα είχε τοποθετηθεί για
να ξαναπάρει τον έλεγχο.
Πήραν το στίγμα του GPS, όπως έκαναν
στα Κατεχόμενα.
Τώρα θα προστάτευαν κι αυτόν τον πύργο για
να διασχίσει τους αιώνες.
Νέα πολιορκητική.
Στην άνω γωνία.
Στο νησί της πόλης.
Για την αρχή της αντεπίθεσης.
Διότι μόνο αυτό που θυμάται
έχει μέλλον την ώρα του πολέμου.