Για την αντεπίθεση χρειαζόταν και η ομορφιά.
Και αυτή ήταν στο ύψος των αετών κοντά στην κεφαλή
Art Deco.
Θα περίμεναν όμως τη νύχτα.
Λόγω του φωτισμού.
Όροφος 61.
Μάρτυρας του χτυπήματος.
Όμως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο
έγραφε ο σοφός.
Δίχως να αναρωτηθεί ποιος θα έσωζε την ομορφιά
από τους βάρβαρους.
Όμως η Ανθρωπότητα είχε εξελιχθεί.
Διότι είχε δει ότι και η ομορφιά
ήταν και αυτή στόχος
του συστήματος.
Και ο λόγος ήταν απλός.
Η ομορφιά της ανθρώπινης δημιουργίας
άνηκε στον πολιτισμό
και αυτός ήταν το στίγμα της Ανθρωπότητας.
Από μόνο του ήταν αιτία αφανισμού.
Έτσι ανέβηκαν στην αιχμή του δόρατος.
Όχι για να δουν αλλά για να νιώσουν
την αισθητική που θα επηρέαζε
την προσέγγισή του στον νοητικό πόλεμο.
Κανείς δεν πρόσεχε πόσο ευάλωτη ήταν η ομορφιά
και μετά όλοι ξαφνιάζονταν όταν την πλήγωναν.
Όμως οι κεραυνοί δεν εμφανίζονται χωρίς σύννεφα.
Έτσι πάνω από τα σύννεφα
έβλεπαν τον κόσμο με το βλέμμα της ομορφιάς.
Στην ίδια πόλη υπήρχαν τόσα κομμάτια
που έπρεπε να προσέξουν ταυτόχρονα.
Η πυκνότητα πολιτισμού
ήταν δίκοπο μαχαίρι.
Ταυτόχρονα κομμάτια άμυνας και αντεπίθεσης
στην άκρη μιας ηπείρου
σ’ ένα νησί δίχως θάλασσα
αλλά με μια παγκόσμια εμβέλεια.
Κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά
σε αυτή τη νέα αποστολή.
Ήξεραν ότι ο αγώνας όχι μόνο άξιζε
αλλά ήταν άκρως απαραίτητος.
Τώρα που ήταν εδώ
ήταν έτοιμοι να αγωνιστούν
στο πιο διεθνές χώρο της πόλης.
Την επόμενη ημέρα
θα ήταν στο γυάλινο κτίριο
για τη διαφάνεια
ενός απόλυτου αγώνα.