Όλο και περισσότερο βλέπουμε ότι η αναδίπλωση και η ανάπτυξη των κουρδικών δυνάμεων προβληματίζει το τουρκικό καθεστώς και γι’ αυτό υπάρχουν πολλοί λόγοι. Ένας από τους κυριότερους είναι ότι επειδή η Αμερική υποστηρίζει αεροπορικά την κουρδική αντεπίθεση κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης Daesh, το τουρκικό καθεστώς δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως ένας από τους κύριους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Επίσης, οι εσωτερικές ταραχές στην Τουρκία με το πραξικόπημα έχουν αποσταθεροποιήσει το σύστημα κι αυτό δυσκολεύεται να ελέγξει τη δράση των Κούρδων εντός κατεχομένων, με αποτέλεσμα οι Κούρδοι από τις δύο πλευρές των συνόρων με τη Συρία να έρχονται όλο και πιο κοντά ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο. Κι αυτό φαίνεται ειδικά με την τοποθέτηση και την αμφισβήτηση των δυνάμεων κοντά στον ποταμό. Έτσι, προσπαθεί του τουρκικό καθεστώς με χτυπήματα που κάνει στην περιοχή με το πρόσχημα της αντιτρομοκρατικής δράσης να βρει τα ευάλωτα σημεία των κουρδικών δυνάμεων. Η μεγάλη διαφορά προέρχεται από το γεγονός ότι οι Κούρδοι έχουν τώρα μια ευκαιρία και ένα στρατηγικό timing επί της ουσίας με τον πόλεμο που γίνεται στη Συρία και στο Ιράκ, αφού αλλάζουν οι σχεδιασμοί των συνόρων με δραματικό και δυναμικό τρόπο. Κι αυτό, βέβαια, το φοβάται η Τουρκία, διότι ξέρει ότι τα επίσημα σύνορά της καταπατούν τον κουρδικό λαό εδώ και δεκαετίες κι είναι μάλιστα αυτό που εξηγεί και την δράση του PKK. Όμως με κούρδους βουλευτές στην Βουλή, που αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο ποσοστό των ψηφοφόρων της περιοχής που αμφισβητείται, το πρόβλημα είναι πλέον ανοιχτό και αφήνει στους Κούρδους προοπτικές που δεν υπήρχαν πριν. Αυτή η αλλαγή είναι που φοβίζει το τουρκικό καθεστώς και μάταια προσπαθεί να βρει κάποια ισορροπία. Όμως, η αλλαγή κύκλου έχει αρχίσει κι αυτό το βλέπουν όχι μόνο οι Κούρδοι, αλλά και οι σύμμαχοί τους. Κατά συνέπεια, η Τουρκία δυσκολεύεται να προσποιείται ότι είναι αξιόπιστος σύμμαχος της Μεγάλης Συμμαχίας κατά της τρομοκρατίας, γιατί αντιμετωπίζει αληθινά προβλήματα στο επίπεδο της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό είναι και το αναγκαίο τέλος μιας υπόθεσης που δεν μπορεί πια ν’ αντέξει την πραγματικότητα της κατάστασης.