Δεν υπήρχε χωριό που να είχε πέσει στα χέρια των εχθρών
απ’ όλα όσα είχαν βοηθήσει.
Και η αντίσταση είχε γίνει γνήσιος στρατός.
Ήταν όλοι μαζί και μόλις έβλεπαν ασκέρια να πολιορκούν χωριό
χύνονταν πάνω τους με όλη τους τη δύναμη
δίχως να μετρήσουν κανένα κόστος.
Έτσι ο εχθρός άρχισε να τους τρέμει,
γιατί δεν άφηναν ποτέ κανέναν ζωντανό πίσω τους.
Δεν είχαν την πολυτέλεια των φυλακισμένων.
Ο ρόλος τους ήταν απλός, έπρεπε να βοηθήσουν τους αθώους.
Και αυτό έκαναν.
Τίποτα άλλο.
Από την αρχή έως το τέλος της αποστολής.
Αυτό είχε πει ο Δάσκαλος κι αυτό έγινε.
Η πέτρινη αντίσταση είχε χτίσει τείχη γύρω από χωριά
και ο εχθρός δεν τολμούσε να εμφανιστεί παρά μόνο με
μεγάλο πλήθος.
Ακόμα και τα ασκέρια ήταν προσεκτικά όταν μάθαιναν ότι
βρίσκονται την περιοχή.
Και η αντεπίθεση δεν άργησε να φέρει απτά αποτελέσματα.
Παντού οι εκκλησιές ήταν φωτισμένες
και οι καμπάνες χτυπούσαν με χαρά.
Ακόμα και στα στενά των χωριών όλοι άκουγαν
για την αντεπίθεση.
Τότε ο εχθρός αποφάσισε να δώσει ένα παράδειγμα.
Είχε μάθει ότι σ’ ένα χωριό απουσιάζουν
οι μαχητές.
Κι έβαλε όλες τις δυνάμεις του να το κατασπαράξουν.
Οι γέροι, οι γυναίκες και τα παιδιά αντιστάθηκαν όσο μπορούσαν
και πέθαναν όλοι όρθιοι στον αγώνα.
Όλοι.